Centrale Raad van Beroep, 19-07-2018, ECLI:NL:CRVB:2018:2225, 16/2294 WAJONG-T

Op 8 juni 2011 heeft appellante met gebruikmaking van het daartoe bestemde formulier een aanvraag om arbeidsondersteuning op grond van de Wajong 2010 ingediend. Het Uwv heeft deze aanvraag beschouwd als een verzoek om terug te komen van het besluit van

23 november 2009. Bij besluit van 23 juni 2011 heeft het Uwv dit verzoek afgewezen en daartoe overwogen dat niet is gebleken van nieuwe feiten of omstandigheden die aanleiding geven van het besluit van 23 november 2009 terug te komen. Het door appellante tegen dit besluit gemaakte bezwaar heeft het Uwv bij besluit van 27 september 2011 ongegrond verklaard. Appellante heeft tegen het besluit van 27 september 2011 geen beroep ingesteld.

Appellante heeft tegen het besluit van 23 november 2012 bezwaar gemaakt en daarbij onder meer, met verwijzing naar artikel 2:3, tweede lid, van de Wajong 2010, aangevoerd dat haar gezondheid is verslechterd. Bij besluit van 3 mei 2013 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar ongegrond verklaard. Daartoe heeft het Uwv, onder verwijzing naar een rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 2 mei 2013, overwogen dat de door appellante ingebrachte informatie geen blijk geeft van nieuwe feiten of omstandigheden die aanleiding zouden kunnen zijn van het besluit van 23 november 2009 terug te komen. Met betrekking tot het beroep van appellante op de in artikel 2:3 van de Wajong 2010 opgenomen regeling voor toegenomen arbeidsongeschiktheid heeft het Uwv opgemerkt dat met de beslissing van

23 november 2009 aan appellante is meegedeeld dat zij de wachttijd voor de Wajong 1998 niet heeft volgemaakt. Aan de toepassing van artikel 2:3, tweede lid, van de Wajong 2010 komt het Uwv dan ook niet toe.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellante tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Zij heeft daartoe overwogen dat het Uwv zich terecht op het standpunt heeft gesteld dat de door appellante ingebrachte medische gegevens geen nieuw gebleken feiten en omstandigheden als bedoeld in artikel 4:6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) zijn. Daarbij heeft de rechtbank in ogenschouw genomen dat uit het rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 2 mei 2013 volgt dat het Uwv rekening heeft gehouden met een door appellante overgelegde brief van haar longarts van

27 november 2008 en dat de overige door appellante in bezwaar overgelegde informatie betrekking heeft op de situatie na juni 2010. De door appellante in beroep overgelegde medische stukken heeft de rechtbank buiten beschouwing gelaten. Zij heeft daarbij verwezen naar de uitspraak van de Raad van 31 augustus 2012, ECLI:NL:CRVB:2012:BX6233, waarin is geoordeeld dat met de in het kader van de rechterlijke toetsing van een met toepassing van artikel 4:6 van de Awb genomen besluit, eerst in beroep overgelegde medische stukken geen rekening wordt gehouden.

Appellante heeft in hoger beroep haar in bezwaar en beroep aangevoerde gronden herhaald en betoogd dat sprake is van nieuw gebleken feiten en omstandigheden die een herziening van de eerdere beslissing van het Uwv rechtvaardigen. Uit de door appellante overgelegde verklaring van de kinderarts-kinderpulmonoloog dr. A.L.M. Boehmer van

20 juli 2007 en het verslag van 17 juni 2008 van de opname van appellante gedurende de periode 14 januari 2008 tot en met 28 maart 2008 in het Astmacentrum Davos blijkt dat haar situatie ten gevolge van haar astma-aanvallen en psychische klachten dusdanig was dat zij toen al arbeidsongeschikt was. Voorts heeft appellante herhaald dat zij op grond van de toegenomen ernst van haar medische situatie alsnog voor een Wajong-uitkering in aanmerking zou moeten worden gebracht.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Zoals de Raad in zijn uitspraak van 14 januari 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:1, heeft overwogen is een bestuursorgaan bevoegd om, na een eerdere afwijzing, een herhaalde aanvraag inhoudelijk te behandelen en daarbij het oorspronkelijke besluit in volle omvang te heroverwegen. Bij een doorlopende (periodieke) aanspraak als ook in deze zaak aan de orde is, moet voor de toetsing een splitsing worden aangebracht. Als, zoals in deze zaak het geval is, het bestuursorgaan de herhaalde aanvraag met toepassing van artikel 4:6, tweede lid,

van de Awb heeft afgewezen, moet de bestuursrechter wat betreft de periode voorafgaande aan de aanvraag, aan de hand van de aangevoerde beroepsgronden toetsen of het bestuursorgaan zich terecht, zorgvuldig voorbereid en deugdelijk gemotiveerd op het standpunt heeft gesteld dat er geen nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden zijn. Feiten of omstandigheden waarvan zonder meer duidelijk is dat ze geen rol kunnen spelen bij het besluit worden niet als nieuwe feiten of veranderde omstandigheden beschouwd. Uit de uitspraak van de Raad van 20 december 2016, ECLI:NL:CRVB:2016:4872, volgt dat een dergelijke vaststelling de afwijzing van een herhaalde aanvraag in beginsel kan dragen. De bestuursrechter kan aan de hand van wat de rechtzoekende heeft aangevoerd evenwel tot het oordeel komen dat het besluit op de herhaalde aanvraag evident onredelijk is.

In zijn in 4.1 genoemde uitspraak van 14 januari 2015 heeft de Raad voorts overwogen dat een aanvraag voor een arbeidsongeschiktheidsuitkering na een eerdere (gedeeltelijke) afwijzing of intrekking van die uitkering naar zijn strekking moet worden beoordeeld. Met een aanvraag kan worden beoogd dat (met ingang van de datum waarop dat besluit zag) wordt teruggekomen van het eerdere besluit (artikel 4:6 van de Awb), dat bedoeld wordt een beroep te doen op een regeling bij toegenomen arbeidsongeschiktheid, of dat om herziening wordt verzocht voor de toekomst (duuraanspraak). Gelet op de in bezwaar en beroep aangevoerde gronden heeft appellante met haar aanvraag enerzijds beoogd dat het Uwv het besluit van

23 november 2009 met terugwerkende kracht herziet en heeft zij anderzijds een beroep gedaan op de in 2:3, tweede lid, van de Wajong 2010 opgenomen regeling bij toegenomen arbeidsongeschiktheid.

De rechtbank is terecht tot het oordeel gekomen dat appellante bij haar aanvraag van

24 oktober 2012 geen nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden in de zin van artikel 4:6 van de Awb heeft vermeld. Appellante heeft geen nieuwe medische feiten over haar gezondheidssituatie op zeventien- en achttienjarige leeftijd naar voren gebracht.

Uit de in bezwaar verstrekte informatie van de behandelend artsen is niet gebleken dat sprake is van wezenlijk andere gegevens over de gezondheidstoestand van appellante dan waarmee het Uwv bij het nemen van het besluit van 23 november 2009 al bekend was. Zoals de verzekeringsarts bezwaar en beroep in zijn rapport van 2 mei 2013 terecht heeft geconcludeerd, was de door appellante in bezwaar ingebrachte informatie van longarts

dr. W.J. Lie van 27 november 2008 al bekend en heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep daarbij verwezen naar de reactie van de verzekeringsarts van 20 november 2009 op de informatie van de longarts die zij had ontvangen op 16 november 2009. De overige in bezwaar overgelegde informatie heeft betrekking op juni 2010 en later. De rechtbank heeft voorts terecht de door appellante in beroep, op hetzelfde tijdsbestek betrekking hebbende, overgelegde informatie van de behandelende sector buiten beschouwing gelaten. De door appellante overgelegde medische gegevens geven voorts geen aanleiding voor het oordeel dat het bestreden besluit evident onredelijk is.

Wat in 4.4 is overwogen heeft tot gevolg dat de aanvraag van appellante van

24 oktober 2012, voor zover deze de toepassing van artikel 2:3, tweede lid, van de

Wajong 2010 betreft, te beschouwen is als een nieuwe aanvraag ten aanzien waarvan de in artikel 3:21, eerste lid, aanhef en onder b, van de Wajong 2010 gestelde einde-wachttijd-eis niet mag worden gesteld.