Centrale Raad van Beroep, 21-08-2018, ECLI:NL:CRVB:2018:2653, 17/3995 PW

1.1.

Appellante ontving sinds 3 december 2012 bijstand ingevolge de Wet werk en bijstand (WWB), sinds 21 mei 2014 naar de norm voor een alleenstaande ouder.

1.2.

1.3.

1.4.

Bij besluit van 30 september 2014 heeft het college het recht op bijstand van appellante vanaf 1 oktober 2014 opgeschort, omdat zij de gevraagde voorlopige aanslag inkomstenbelasting 2014 niet heeft verstrekt. Bij besluit van 17 oktober 2014 heeft het college de bijstand ingetrokken met ingang van 26 september 2014 en is als ten onrechte gemaakte kosten van bijstand over de periode 26 september 2014 tot en met 30 september 2014 een bedrag van € 193,73 teruggevorderd op de grond dat appellante niet aan de op haar rustende inlichtingenverplichting had voldaan.

1.5.

Appellante heeft bij faxbericht van 21 september 2016 bezwaar gemaakt tegen het besluit van 30 september 2014 en het besluit van 17 oktober 2014.

1.6.

Appellante heeft in haar bezwaarschrift gesteld dat zij het besluit van 30 september 2014 nooit heeft ontvangen. Op 20 september 2016 heeft zij contact opgenomen met haar advocaat, omdat ze niet meer wist hoe zij haar problemen moest oplossen. Nadat de advocaat van appellante contact had opgenomen met de afdeling Juridische diensten van de gemeente, is het besluit van 30 september 2014 op 20 september 2016 aan de advocaat van appellante toegezonden. Omdat appellante pas op 20 september 2016 kennis heeft kunnen nemen van het besluit van 30 september 2014, meent zij tijdig bezwaar te hebben gemaakt.

1.7.

1.8.

Bij besluit van 6 februari 2017 is het bezwaar tegen het besluit van 17 oktober 2014 tot intrekking en terugvordering niet-ontvankelijk verklaard. Het daartegen ingestelde beroep is bij uitspraak van de rechtbank [woonplaats] van 9 februari 2018 (ECLI:NL:RBROT:2018:878) ongegrond verklaard. Tegen die uitspraak is geen hoger beroep ingesteld.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellante zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Appellante heeft in bezwaar verzocht om een vergoeding van kosten. Anders dan verweerder bepleit, betekent dit dat zij niettegenstaande de formele rechtskracht die het intrekkings- en terugvorderingsbesluit inmiddels hebben gekregen, procesbelang heeft bij het hoger beroep.

4.2.

Ingevolge artikel 6:7 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) bedraagt de termijn voor het indienen van een bezwaarschrift zes weken. Op grond van artikel 6:8, eerste lid, van de Awb vangt deze termijn aan met ingang van de dag na die waarop het besluit op de voorgeschreven wijze is bekendgemaakt. In artikel 3:41, eerste lid, van de Awb is, voor zover van belang, bepaald dat de bekendmaking van besluiten die tot een of meer belanghebbenden zijn gericht, geschiedt door toezending of uitreiking aan hen. Artikel 6:9, eerste lid, van de Awb bepaalt dat een bezwaarschrift tijdig is ingediend indien het voor het einde van de termijn is ontvangen. Ingevolge artikel 6:11 van de Awb blijft ten aanzien van een na afloop van de termijn ingediend bezwaarschrift niet-ontvankelijkverklaring op grond daarvan achterwege indien redelijkerwijs niet kan worden geoordeeld dat de indiener in verzuim is geweest.

4.3.

Indien de geadresseerde stelt dat hij een niet-aangetekend verzonden besluit niet heeft ontvangen, is het in beginsel aan het bestuursorgaan om aannemelijk te maken dat het besluit wel op het adres van de geadresseerde is ontvangen. De omstandigheid dat per post verzonden stukken in de regel op het daarop vermelde adres van de geadresseerde worden bezorgd, rechtvaardigt evenwel het vermoeden van ontvangst van het besluit op dat adres. Dit brengt mee dat het bestuursorgaan in eerste instantie kan volstaan met het aannemelijk maken van verzending naar het juiste adres. Daartoe is in ieder geval vereist dat het besluit is voorzien van de juiste adressering en een verzenddatum en dat sprake is van een deugdelijke verzendadministratie. Zie de uitspraak van 26 januari 2016, ECLI:NL:CRVB:2016:325.

4.4.

Het college heeft niet met verifieerbare stukken onderbouwd dat het besluit van 30 september 2014 aangetekend is verzonden, zodat de Raad ervan uit gaat dat het besluit van 30 september 2014 niet aangetekend is verzonden. Het college heeft echter verklaard het besluit tevens via de normale postverzending te hebben verstuurd en ter onderbouwing van de verzending een schermprint vanuit het systeem Socrates overgelegd.

4.5.

Appellante heeft aangevoerd dat zij het besluit van 30 september 2014 niet heeft ontvangen en dat de enkele overlegging van een schermprint vanuit het systeem Socrates onvoldoende is om aan te nemen dat het college de verzending van het besluit van 30 september 2014 aannemelijk heeft gemaakt. Deze beroepsgrond slaagt. Daartoe wordt als volgt overwogen.

4.6.

4.7.

Uit 4.6 volgt dat het hoger beroep slaagt, zodat de aangevallen uitspraak moet worden vernietigd. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad het beroep gegrond verklaren en het bestreden besluit vernietigen. Met het oog op een finale geschilbeslechting zal de Raad de aangevoerde bezwaargronden, zoals namens appellante ter zitting van de Raad naar voren gebracht en waarop het college heeft gereageerd, beoordelen.

4.8.

Het besluit van 30 september 2014 berust op toepassing van artikel 54, eerste lid, van de WWB. Ingevolge artikel 54, eerste lid, van de WWB heeft het bijstandverlenend orgaan de bevoegdheid tot opschorting van het recht op bijstand indien de betrokkene de voor de verlening van bijstand van belang zijnde gegevens of de gevorderde bewijsstukken niet, niet tijdig of onvolledig heeft verstrekt en hem dit te verwijten valt, of indien de betrokkene anderszins onvoldoende medewerking verleent.

4.9.