Centrale Raad van Beroep, 12-09-2018, ECLI:NL:CRVB:2018:2785, 17/2287 WMO15

1.1.

1.2.

Appellante heeft een maatwerkvoorziening op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 (Wmo 2015) aangevraagd in de vorm van een persoonsgebonden budget (pgb) voor de vergoeding van de kosten van de opleiding van de door haarzelf aangeschafte hond tot een PTSS-hulphond. Zij heeft toegelicht dat zij met een PTSS-hulphond (weer) in staat zal zijn om zelfstandig in haar koopappartement te wonen.

1.3.

Het college heeft deze aanvraag bij besluit van 2 december 2015, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 1 maart 2016 (bestreden besluit), afgewezen. Het college stelt zich in het bestreden besluit op het standpunt dat vergoeding van de kosten van de aanschaf van een hond en de kosten van de training tot een PTSS-hulphond op het terrein van de zorgverzekering liggen. Deze kosten komen op grond van de Wmo 2015 niet voor vergoeding in aanmerking. Hiertegen heeft appellante beroep ingesteld.

1.4.

Na behandeling van het beroep ter zitting bij de rechtbank en een huisbezoek op 4 oktober 2016 heeft het college het standpunt dat de Zorgverzekeringswet (Zvw) voorliggend is niet langer gehandhaafd. Het college heeft zich echter toch op het standpunt gesteld dat geen beroep op de Wmo 2015 kan worden gedaan, omdat de hond een therapeutische functie heeft. Appellante heeft daarnaast onvoldoende aangetoond dat de PTSS-hulphond aanvullende waarde heeft voor haar zelfstandigheid.

4.1.

Zoals de Raad eerder heeft overwogen (uitspraak van 18 september 2013, ECLI:NL:CRVB:2013:1874) is eerst sprake van (voldoende) procesbelang als het resultaat dat de indiener van een bezwaar- of beroepschrift met het maken van bezwaar of het indienen van (hoger) beroep nastreeft, daadwerkelijk kan worden bereikt en het realiseren van dat resultaat voor deze indiener feitelijk betekenis kan hebben. Het hebben van een louter formeel of principieel belang is onvoldoende voor het aannemen van (voldoende) procesbelang. Daarbij geldt dat in beginsel geen procesbelang kan zijn gelegen in de beoordeling van een inmiddels verstreken periode, tenzij sprake is van een onderbouwd verzoek om schadevergoeding dan wel een inhoudelijk oordeel over het bestreden besluit van belang kan zijn voor een toekomstige periode.

4.2.

Ter zitting heeft appellante verklaard dat zij momenteel beschermd woont bij ‘Ons Thuis’ in Rijsbergen omdat zij zonder PTSS-hulphond niet zelfstandig in haar eigen woning kan verblijven. Zij heeft de maatwerkvoorziening aangevraagd om terugkeer naar haar koopappartement in Roosendaal mogelijk te maken. Bij aanvang van de training van haar PTSS-hulphond zal zij vrijwel direct verhuizen naar Roosendaal. Een inhoudelijk oordeel over het bestreden besluit is daarom van belang voor een toekomstige periode waarin appellante in Roosendaal zal wonen. Anders dan het college heeft betoogd, heeft appellante hiermee voldoende procesbelang.

4.3.

Het in hoger beroep gepreciseerde standpunt van het college dat de toegevoegde waarde van een PTSS-hulphond – voor zover die zou zijn gelegen in het wegnemen van beperkingen in de zelfredzaamheid en participatie – onvoldoende is gebleken, vormt een toereikende grondslag voor het niet toekennen van de gevraagde maatwerkvoorziening. Dat, zoals ter zitting is besproken, onvoldoende medisch wetenschappelijk onderzoek is gedaan naar de werking en de effectiviteit van een PTSS-hulphond, heeft appellante niet betwist. Ter zitting is hierover door Mourits desgevraagd het volgende toegelicht. Het is een recente ontwikkeling dat PTSS-hulphonden effectief kunnen zijn voor mensen met psychische problemen. Er is nog geen wetenschappelijk onderzoek naar de effecten afgerond. Ook is er geen sluitende theorie over hoe het werkt dat een hond voorvoelt hoe het met mensen is. Onderzoek ligt volgens Mourits in de toekomst en vergt veel middelen en partijen die dat willen uitvoeren. Wat er nu gebeurt, is dat gemeenten luisteren naar ervaringsverhalen van mensen die zelf al jaren met assistentiehonden werken en concluderen dat het een maatwerkvoorziening is die goed bij hun burger past. De Raad is van oordeel dat gelet op de hiervoor genoemde stand van zaken in het onderzoek naar de effectiviteit van de PTSS-hulphond het college een andere afweging heeft kunnen maken dan, zoals van de kant van appellante is aangevoerd, in andere gemeenten heeft plaatsgevonden. Dat laat onverlet dat een ander college wel tot verstrekking van een (opleiding tot) PTSS-hulphond kan overgaan als dat in een individuele situatie als het meest passend wordt ervaren, zoals gezien de toelichting van Mourits in diverse gemeenten ook daadwerkelijk is gebeurd. Van redenen die het college aanleiding hadden moeten geven om de hardheidsclausule toe te passen is niet gebleken.

4.4.

Uit wat hiervoor is overwogen volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal, met verbetering van gronden, worden bevestigd.