Centrale Raad van Beroep, 21-02-2018, ECLI:NL:CRVB:2018:524, 15/2488 WW

Bij besluit van 22 april 2014 heeft het Uwv de WW-uitkering van appellant over de periode van 30 augustus 2010 tot en met 19 december 2010 ingetrokken en een bedrag van € 4.699,08 aan volgens het Uwv over die periode onverschuldigd betaalde WW-uitkering van appellant teruggevorderd.

Bij besluit van (eveneens) 22 april 2014 heeft het Uwv de ZW-uitkering van appellant over de periode van 16 december 2010 tot en met 3 juni 2012 ingetrokken en een bedrag van € 23.924,23 aan volgens het Uwv over die periode onverschuldigd betaalde ZW-uitkering van appellant teruggevorderd.

In hoger beroep heeft appellant aangevoerd dat de rechtbank ten onrechte heeft aangenomen dat hij de hoedanigheid van werknemer heeft verloren. Nergens uit blijkt hoeveel uren hij aan de drugshandel zou hebben besteed, zodat er ten onrechte vanuit wordt gegaan dat hij al zijn WW-uren aan de drugshandel zou hebben besteed. Er zijn ook geen concrete gegevens over eventuele inkomsten uit de handel in harddrugs in de betreffende periode. Het nu teruggevorderde bedrag is bovendien vele malen hoger dan het veronderstelde wederrechtelijk verkregen voordeel ten bedrage van € 7.493,-.

Het verweer van het Uwv zal bij de beoordeling worden weergegeven.

Voor het toepasselijke wettelijke kader wordt verwezen naar rechtsoverweging 4.1 tot en met 4.6 van de aangevallen uitspraak. Hieraan wordt het volgende toegevoegd:

Vooropgesteld wordt dat het bij een intrekking van uitkeringen als hier aan de orde gaat om belastende besluiten, waarbij het aan het bestuursorgaan is om de nodige kennis over de relevante feiten en omstandigheden te vergaren en daarmee te onderbouwen dat geen of minder recht op een uitkering heeft bestaan. Die plicht om informatie te vergaren brengt mee dat het Uwv in het voorliggende geval feiten moet aandragen aan de hand waarvan aannemelijk is dat appellant zonder daarvan melding te doen vanaf 1 september 2010 fulltime heeft gewerkt als zelfstandige, waardoor hij zijn werknemerschap heeft verloren en dus geen recht had op een WW-uitkering en in het verlengde daarvan niet verzekerd was voor de ZW en dus ook geen recht had op een ZW-uitkering.

Desgevraagd heeft de gemachtigde van appellant verklaard dat het tegen het arrest van het gerechtshof Den Haag (zie 1.2) ingestelde cassatieberoep inmiddels is afgerond en niet heeft geleid tot een andere uitkomst dan die van het arrest. Appellant heeft ook niet betwist dat hij vanaf 1 september 2010 als drugshandelaar heeft gewerkt en daarmee werkzaamheden heeft verricht als zelfstandige. Evenmin is in geschil dat appellant deze werkzaamheden niet heeft gemeld bij het Uwv en zodoende zijn inlichtingenplicht heeft geschonden.

Volgens vaste rechtspraak (zie onder andere de uitspraak van de Raad van 28 augustus 2013, ECLI:NL:CRVB:2013:1579) is in een geval als dit, waarin een uitkeringsgerechtigde heeft nagelaten opgave te doen van zijn werkzaamheden en van de gewerkte uren zelf geen registratie heeft bijgehouden, aanvaardbaar dat het Uwv een schatting maakt van de omvang van die werkzaamheden. Het risico dat die schatting ten nadele van betrokkene uitvalt komt voor diens rekening en risico, mits door het Uwv voldoende en zorgvuldig onderzoek is verricht om tot een vaststelling te komen die de werkelijkheid zo dicht mogelijk benadert.

Ter zitting heeft het Uwv desgevraagd toegelicht dat hij geen onderbouwing kan geven voor de schatting van de omvang van de werkzaamheden van appellant als zijnde fulltime werkzaamheden. Volgens het Uwv heeft appellant gedurende het onderzoek door het Uwv geweigerd om antwoorden te geven op vragen en zodoende geen openheid van zaken gegeven over de omvang van zijn werkzaamheden en ontbreken verdere gegevens om een schatting op te kunnen baseren. Dit brengt mee dat het recht van appellant op een WW-uitkering niet is vast te stellen als bedoeld in artikel 22a, eerste lid, aanhef en onder c, van de WW. De intrekking van de WW-uitkering van appellant is volgens het Uwv dan ook ten onrechte gegrond op artikel 22a, eerste lid, aanhef en onder a, van de WW. Het Uwv heeft in hoger beroep alsnog artikel 22a, eerste lid, aanhef en onder c, van de WW ten grondslag gelegd aan de intrekking van de WW-uitkering van appellant. Hierdoor had appellant ook geen recht op een ZW-uitkering en dient deze met toepassing van artikel 30a, eerste lid, aanhef en onder b, van de ZW te worden ingetrokken.

Op basis van de nu bekende gegevens, en mede gelet op het feit dat appellant tijdens het onderzoek van het Uwv niet heeft willen antwoorden op vragen over zijn werkzaamheden en hierover ook in hoger beroep geen openheid van zaken heeft gegeven, is over de omvang van de werkzaamheden van appellant geen beredeneerde schatting te maken. Het Uwv heeft zich in hoger beroep dan ook terecht alsnog op het standpunt gesteld dat niet kan worden vastgesteld of appellant met ingang van 1 september 2010 recht op WW-uitkering had, zodat deze uitkering op grond van artikel 22a, eerste lid, aanhef en onder c, van de WW dient te worden ingetrokken. De omstandigheid dat niet duidelijk is hoeveel appellant heeft verdiend met zijn werkzaamheden als drugshandelaar doet aan dit oordeel niet af. In tegendeel: het bevestigt slechts dat ook hierover geen concrete gegevens voorhanden zijn (mede) aan de hand waarvan het Uwv een beredeneerde schatting had kunnen maken. Daarbij is de omvang van de verdiensten nog niet maatgevend voor de omvang van de werkzaamheden die iemand heeft verricht als zelfstandige.

Nu appellant geen recht had op een WW-uitkering ten tijde van zijn ziekmelding en dit recht ook is ingetrokken, was hij voor de toepassing van de ZW niet langer aan te merken als een werknemer in de zin van artikel 7, aanhef en onder a, van de ZW en dus niet op grond van artikel 20 van de ZW verzekerd voor de ZW. Dit betekent dat het Uwv de ZW-uitkering van appellant terecht op grond van artikel 30a, eerste lid, aanhef en onder b, van de ZW heeft ingetrokken.

Uit 4.6 en 4.7 volgt dat aan het bestreden besluit weliswaar verkeerde wettelijke bepalingen ten grondslag liggen, maar dat het Uwv terecht heeft geconcludeerd dat het op grond van de hiervoor in 4.6 en 4.7 genoemde wettelijke bepalingen ook verplicht was om de WW-uitkering en de ZW-uitkering van appellant over genoemde perioden in te trekken. Op grond van artikel 36, eerste lid, van de WW en artikel 33, eerste lid, van de ZW was het Uwv in dit geval voorts verplicht tot terugvordering van hetgeen onverschuldigd is betaald. Hetgeen appellant heeft aangevoerd bevat geen dringende reden om geheel of gedeeltelijk van terugvordering af te zien.

Uit het vorenstaande volgt dat aan het bestreden besluit een motiveringsgebrek kleeft dat door de rechtbank niet is onderkend. Dit gebrek kan met toepassing van artikel 6:22 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) worden gepasseerd. De aangevallen uitspraak zal daarom worden bevestigd, met verbetering van gronden, omdat de rechtbank zelf geen toepassing heeft gegeven aan artikel 6:22 van de Awb en aannemelijk is dat appellant daardoor niet is benadeeld.