Centrale Raad van Beroep, 21-03-2018, ECLI:NL:CRVB:2018:817, 17/1564 WMO15

1.1.

Appellante, geboren in 1951, is onder meer bekend met de ziekte van Crohn, het short bowel syndroom en incontinentie. Zij had sinds 1 januari 2008 een voorziening voor hulp bij het huishouden op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning, laatstelijk voor 5 uur en 20 minuten per week.

1.2.

1.3.

Het college heeft bij besluit van 23 oktober 2015 de hoogte van het pgb voor het jaar 2016 bepaald op € 2.936,37. Het college is voor de berekening van het pgb uitgegaan van 50% van het uurtarief en de reeds eerder toegekende ondersteuning naar een omvang van 5 uur en 20 minuten per week. Appellante heeft ook tegen dit besluit bezwaar gemaakt.

1.4.

Bij besluit van 6 april 2016 (bestreden besluit) heeft het college het bezwaar tegen het besluit van 23 oktober 2015 ongegrond verklaard. Volgens het college mag bij het vaststellen van de pgb-tarieven onderscheid worden gemaakt tussen ondersteuning die wordt geleverd door het sociale netwerk, door hulpverleners die volgens kwaliteitsstandaarden werken en hulpverleners die door de gemeente zijn gecontracteerd. De hulpverlener van appellante is afkomstig uit het sociale netwerk. Niet staat vast dat de dochter van appellante kwalitatief hoogwaardige hulp biedt, nu zij geen kwaliteitstandaarden toepast. Als de dochter van appellante stopt met de hulpverlening, zijn er nog andere leden uit het sociale netwerk van appellante die de hulp kunnen bieden. Verder heeft het college gesteld dat, anders dan appellante heeft aangevoerd, haar persoonlijke situatie opnieuw is beoordeeld.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Daartoe heeft de rechtbank geoordeeld dat de omvang van de maatwerkvoorziening in rechte is komen vast te staan met de uitspraak van de Raad van 2 december 2015 (ECLI:NL:CRVB:2015:4535) en dat de toelaatbaarheid van de tariefsdifferentiatie en de toepasselijkheid daarvan in de situatie van appellante in rechte zijn komen vast te staan met de onder 1.2 vermelde uitspraak van de rechtbank van 30 maart 2016. Nu het bestreden besluit een financiële uitwerking is van wat al in rechte vaststaat en appellante niets nieuws naar voren heeft gebracht, ziet de rechtbank geen aanleiding om tot een ander oordeel te komen. Appellante heeft niet onderbouwd dat haar gezondheidssituatie is verslechterd.

3. In hoger beroep heeft appellante zich tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Zij heeft aangevoerd dat, gelet op artikel 2.1.3, tweede lid, aanhef en onder b, van de Wmo 2015, gelezen in samenhang met artikel 2.3.6, vierde lid, van de Wmo 2015, de tariefsdifferentiatie niet in het Uitvoeringsbesluit maatschappelijke ondersteuning gemeente Emmen 2015 (Uitvoeringsbesluit) had mogen worden vastgelegd. Daarnaast heeft appellante aangevoerd dat het tarief te laag is. Volgens appellante is aannemelijk dat haar gezondheidsklachten zijn verergerd en dat zij 7 uur schoonmaakondersteuning per week nodig heeft. Het college heeft verzuimd dat te onderzoeken.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.2.

Het besluit van 23 oktober 2015 behelst de verstrekking van het pgb voor het jaar 2016. Voor zover appellante gronden heeft gericht tegen de omvang van het aantal uren van de maatwerkvoorziening schoonmaakondersteuning, komt de Raad aan een bespreking daarvan niet toe omdat dit buiten de omvang van het geding valt. Het bestreden besluit betreft alleen de hoogte van het pgb en niet de omvang van de toegekende ondersteuning.

4.3.

De beroepsgronden van appellante gericht tegen de tariefsdifferentiatie kunnen in deze procedure wel aan de orde komen. De omstandigheid dat de rechtbank hierover reeds in de onder 1.2 genoemde uitspraak van 30 maart 2016 heeft geoordeeld staat hieraan niet in de weg. Nu het college de hoogte van het pgb niet kan vaststellen zonder toepassing te geven aan de algemeen verbindende voorschriften van het Uitvoeringsbesluit over de tariefsdifferentiatie moet een belanghebbende in een procedure gericht tegen de verstrekking van het pgb de rechtsgeldigheid van (de toepassing van) die regels aan de orde kunnen stellen in elk geval waarin de rechtsgeldigheid van die regels, onderscheidenlijk de toepassing ervan tussen partijen in geschil is.

4.4.

Zoals de Raad eerder heeft overwogen (zie de uitspraak van 17 mei 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:1803) volgt uit artikel 2.1.3, tweede lid, aanhef en onder b, van de Wmo 2015, in verbinding met artikel 2.3.6, vierde lid, van de Wmo 2015, dat in de door de gemeenteraad vastgestelde verordening moet zijn bepaald onder welke voorwaarden uit het pgb diensten ingekocht kunnen worden bij personen die tot het sociale netwerk behoren en op welke wijze de hoogte van een pgb wordt vastgesteld. In die uitspraak heeft de Raad verder geoordeeld dat de essentialia van het voorzieningenpakket in de verordening moeten worden vastgelegd, dat de tariefsdifferentiatie hiertoe behoort en dat dit betekent dat in de Verordening ten onrechte is bepaald dat het college nadere regels kan stellen over de hoogte van het pgb en het vaststellen van het pgb met inachtneming van wat in dat artikel is bepaald. Het college is daartoe niet bevoegd, nu artikel 2.1.3, tweede lid, van de Wmo 2015, in verbinding met artikel 2.3.6, vierde lid, van de Wmo 2015, daarvoor geen grondslag biedt. Dit is in deze zaak niet anders. Dit betekent dat artikel 2 van het Uitvoeringsbesluit onverbindend is voor zover dit meebrengt dat in bepaalde gevallen aanspraak bestaat op een lager tarief dan 100% van het uurtarief. De omstandigheid dat de raad van de gemeente Emmen de tariefsdifferentiatie per 14 juli 2017 alsnog heeft opgenomen in de Verordening leidt niet tot een ander oordeel. Deze wijziging van de Verordening ziet immers niet op de periode die hier in geding is. Het vorenstaande betekent ook dat het college in dit Uitvoeringsbesluit geen grondslag heeft kunnen vinden op het pgb voor het jaar 2016 te berekenen naar een lager tarief dan 100% van het uurtarief.

4.5.

Uit wat is overwogen in 4.3 en 4.4 volgt dat het beroep gegrond is en dat het bestreden besluit wegens strijd met de wet dient te worden vernietigd, evenals de aangevallen uitspraak waarbij dat besluit in stand is gelaten.

4.6.