Centrale Raad van Beroep, 18-04-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:1356, 17/617 Wajong

1.1.

Appellant, geboren [in] 1972, heeft op 26 augustus 2015 een aanvraag op grond van de Wet arbeidsongeschiktheidsvoorziening jonggehandicapten (Wajong 2015) ingediend. Bij besluit van 19 oktober 2015 heeft het Uwv de behandeling van deze aanvraag stopgezet. Dit besluit is gebaseerd op rapporten van een verzekeringsarts van 15 september 2015 en 19 oktober 2015.

1.2.

Appellant heeft tegen het besluit van 19 oktober 2015 bezwaar gemaakt. Het Uwv heeft dit bezwaar bij besluit van 25 april 2016 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. Daartoe is overwogen dat er geen verifieerbare gegevens aanwezig zijn die wijzen op een door ziekte of gebrek beperkte belastbaarheid van appellant op zijn zeventiende en achttiende verjaardag, zodat hij niet kan worden aangemerkt als jonggehandicapte in de zin van de Wajong. Dit besluit is gebaseerd op een rapport van een verzekeringsarts bezwaar en beroep van 25 april 2016.

3.1.

Appellant heeft in hoger beroep herhaald dat op basis van de informatie van zijn huisarts, het verslag van Parnassia en gelet op de aard van zijn huidige beperkingen kan worden gesteld dat deze op zeventien- en achttienjarige leeftijd al aanwezig waren. Verder heeft appellant aangevoerd dat het Uwv een nader onderzoek had moeten verrichten.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4.1.

Appellant is geboren in 1972, dus vóór 1 januari 1980. Volgens vaste rechtspraak (zie de uitspraak van de Raad van 8 april 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:1111) moet de beoordeling van zijn aanspraken daarom plaatsvinden aan de hand van de Algemene Arbeidsongeschiktheidswet (AAW).

4.2.

Ingevolge artikel 5, eerste lid, van de AAW, zoals deze bepaling destijds luidde, is arbeidsongeschikt, geheel of gedeeltelijk, hij die ten gevolge van ziekte of gebreken geheel of gedeeltelijk buiten staat is om met arbeid, die voor zijn krachten en bekwaamheden is berekend en die met het oog op zijn opleiding en vroeger beroep hem in billijkheid kan worden opgedragen, ter plaatse waar hij arbeid verricht of het laatst heeft verricht of op een naburige soortgelijke plaats, te verdienen, hetgeen lichamelijk en geestelijk gezonde personen, van dezelfde soort en soortgelijke opleiding, op zodanige plaats met arbeid gewoonlijk verdienen.

4.3.

Ingevolge artikel 6, eerste lid, aanhef en onder b, van de AAW, zoals deze bepaling destijds luidde, heeft recht op toekenning van een arbeidsongeschiktheidsuitkering de verzekerde, die op de dag, waarop hij zeventien jaar wordt, arbeidsongeschikt is, zodra hij onafgebroken 52 weken arbeidsongeschikt is geweest, indien hij na afloop van deze periode nog arbeidsongeschikt is.

4.4.

Het staat vast dat er geen medische gegevens beschikbaar zijn van het moment waarop appellant zeventien of achttien jaar oud was. Partijen verschillen van mening over de vraag of uit de overgelegde medische informatie, die van veel recentere datum is, kan worden afgeleid dat appellant op zeventien- en achttienjarige leeftijd arbeidsongeschikt was, zoals bedoeld in de artikelen 5 en 6 van de AAW.

4.5.

De gronden die appellant in hoger beroep heeft aangevoerd zijn in essentie een herhaling van wat hij in beroep heeft aangevoerd. Met de rechtbank wordt geoordeeld dat het medisch onderzoek door het Uwv zorgvuldig is geweest en dat de verzekeringsartsen op overtuigende wijze hebben uiteengezet dat geen conclusies kunnen worden getrokken over de belastbaarheid van appellant op zijn zeventiende en achttiende jaar. Enerzijds wegens het ontbreken van medische informatie van appellant die dateert van zijn zeventiende en achttiende jaar, anderzijds omdat uit de overgelegde medische informatie van recente(re) datum geen conclusies kunnen worden getrokken over de medische situatie van appellant op zijn zeventiende en achttiende jaar. De rechtbank heeft de beroepsgronden van appellant afdoende besproken en met juistheid geoordeeld dat deze gronden niet slagen. De overwegingen die aan het oordeel van de rechtbank ten grondslag liggen worden geheel onderschreven.

4.6.

Daar wordt het volgende aan toegevoegd. Er is in deze zaak sprake van een zogeheten laattijdige aanvraag. Volgens vaste rechtspraak (zie onder meer de uitspraak van de Raad van 27 mei 2011, ECLI:NL:CRVB:2011:BQ6477) ligt de bewijslast bij een laattijdige aanvraag bij de aanvrager, omdat het medisch beeld met het verstrijken van de tijd steeds moeilijker is vast te stellen. Appellant heeft medische stukken ingediend, maar die zijn niet van en hebben ook geen betrekking op het moment van zijn zeventiende en achttiende jaar. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft toegelicht waarom deze informatie de beperkingen van appellant op zijn zeventiende en achttiende jaar niet in kaart brengt. Hierbij heeft hij gewezen op de conclusie in het rapport van Parnassia, dat men bij het interpreteren van de onderzoeksresultaten voorzichtig te werk dient te gaan, omdat er meerdere factoren van invloed kunnen zijn op het huidige presteren van appellant. De stelling dat het op de weg van het Uwv lag om meer medische informatie te verkrijgen verdraagt zich niet met de op appellant geldende bewijslast zoals hierboven beschreven.

4.7.

Uit 4.4 tot en met 4.6 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak wordt bevestigd.