Centrale Raad van Beroep, 06-06-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:1837, 16/7665 Wbqa

1.1.

Appellant ontvangt bijstand van het college van burgemeester en wethouders van de gemeente [gemeente] op grond van de Participatiewet (Pw). Een re-integratieconsulent van de gemeente heeft op 4 juni 2015 bij het Uwv een zogeheten Indicatie banenafspraak voor appellant aangevraagd.

1.2.

3.1.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4.1.

Op 1 mei 2015 is de Wet banenafspraak en quotum arbeidsbeperkten in werking getreden. Met deze wet is de Wet financiering sociale verzekeringen (Wfsv) op onderdelen gewijzigd. Met ingang van 1 mei 2016 en terugwerkend tot en met 1 juli 2015 is op grond van het Besluit van 21 april 2016, houdende wijziging van het Besluit Wfsv en het Besluit SUWI in verband met het uitbreiden van de doelgroep en de beoordeling van arbeidsbeperkten ook het Besluit SUWI op onderdelen aangepast. Per 11 december 2015 (Stb. 2015, 465) is artikel 38b van de Wfsv met terugwerkende kracht tot en met 1 juli 2015 gewijzigd.

4.2.

Tussen partijen is niet in geschil dat appellant beperkingen heeft en dat deze nog minimaal zes maanden zullen duren. In geschil is de vraag of appellant met zijn beperkingen in staat is een drempelfunctie uit te voeren zodat hij geacht kan worden het wettelijk minimumloon te verdienen.

4.3.

De verzekeringsarts heeft appellant gezien op het spreekuur, het dossier bestudeerd en geconcludeerd dat sprake is van een beperking van de belastbaarheid als rechtstreeks en medisch objectief vast te stellen gevolg van ziekte en/of gebrek. Er is geen verbetering te verwachten op korte termijn. De belastbaarheid van appellant is verwoord in zogeheten SMBA-termen, waarbij beperkingen zijn gesteld voor bewegingen van het hoofd, buigen, optillen, lopen, staan, knielen, om- of ronddraaien van de hand of arm, omgaan met nieuwe dingen, omgaan met stress en andere mentale eisen en conflicthantering. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft na bestudering van de dossiergegevens en nadat hij appellant in aansluiting op de hoorzitting medisch heeft onderzocht de bevindingen van de verzekeringsarts onderschreven. De beperkingen als gevolg van de gonartrose zijn genoegzaam en afdoende vastgesteld. De aandoeningen van de wervelkolom vallen medisch gezien in de categorie aspecifieke rugklachten en vormen zodoende geen reden voor het opleggen van beperkingen. Wel heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep geconstateerd dat er aanwijzingen zijn voor een beginnende artrose van het MPC gewricht van de linker duim, waardoor appellant verder beperkt is geacht voor werkzaamheden waarbij krachtig moet worden geknepen of forse kracht moet worden gezet met de handen of vingers, en dan met name de grijpbeweging met de duim aan de linker zijde. In een aanvullend rapport heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep toegelicht dat rekening is gehouden met de forse locomotore klachten bij de artrose aan meerdere gewrichten, de discopathie op meerdere niveaus, het licht afglijden van L5 ten opzichte van S1 en de handklachten. Het normale beloop van artrose is verergering, maar dat betekent volgens de verzekeringsarts bezwaar en beroep niet dat reeds nu met mogelijke toekomstige verergering rekening moet worden gehouden. De in beroep overgelegde medische informatie en de in hoger beroep overgelegde rapporten van Stichting SAP hebben de verzekeringsarts bezwaar en beroep geen aanleiding gegeven om het medisch oordeel te wijzigen. Gezien de uitslag van het meest recente radiologisch onderzoek van de handen in februari 2016 is er geen reden voor het opleggen van zwaardere beperkingen. De rapporten van Stichting SAP bevatten volgens de verzekeringsarts bezwaar en beroep geen nieuwe medische informatie. Uit het opgenomen dagverhaal van appellant blijkt dat hij in staat is huishoudelijke taken te verrichten, dat hij boodschappen doet, tijd besteedt aan hobby’s en dat geen sprake is van inactiviteit of specifieke rustmomenten, zodat er geen indicatie bestaat voor een urenbeperking.

4.4.

De rechtbank heeft het medisch onderzoek terecht als zorgvuldig aangemerkt. De medische aandoeningen van appellant waren bij de verzekeringsartsen bekend, appellant is door de verzekeringsartsen medisch onderzocht en de beschikbare medische informatie is kenbaar in de beoordeling betrokken. Met betrekking tot de beroepsgrond van appellant dat door de verzekeringsartsen ten onrechte geen actuele informatie bij de behandelend sector is opgevraagd, geldt naar vaste rechtspraak (bijvoorbeeld de uitspraak van de Raad van 20 mei 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BI4863) dat een verzekeringsarts in beginsel mag varen op zijn eigen oordeel. Raadpleging van de behandelend sector is aangewezen in die gevallen waarin al een behandeling in gang is gezet of zal worden gezet, die een beduidend effect zal hebben op de mogelijkheden van een betrokkene tot het verrichten van arbeid, of indien een betrokkene stelt dat de behandelend sector een beredeneerd afwijkend standpunt heeft over de beperkingen. Geen van beide situaties heeft zich hier voorgedaan, zodat er voor de verzekeringsartsen geen aanleiding bestond om nadere informatie in te winnen.

4.5.

Het oordeel van de rechtbank dat de verzekeringsarts bezwaar en beroep de bij appellant bestaande beperkingen juist heeft vastgesteld wordt eveneens onderschreven. Door de verzekeringsarts bezwaar en beroep is genoegzaam gemotiveerd dat de in beroep overgelegde actuele medische informatie geen aanleiding geeft om meer of andere beperkingen op te leggen. De in hoger beroep ingezonden rapporten van Stichting SAP geven evenmin aanleiding om uit te gaan van verdergaande beperkingen dan door de verzekeringsartsen van het Uwv zijn aangenomen. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft overtuigend gemotiveerd dat er op grond van de medische bevindingen onvoldoende aanknopingspunten zijn om meer beperkingen aan te nemen. Het dagverhaal van appellant geeft geen aanleiding om op energetische of preventieve gronden een urenbeperking aan te nemen.

4.6.

De rechtbank heeft terecht geoordeeld dat appellant op grond van de vastgestelde beperkingen in staat is te achten de drempelfunctie productiemedewerker uit te voeren. De drempelfunctie wordt overwegend zittend uitgevoerd, maar omdat er geen sprake is van plaatsgebonden werkzaamheden, zoals bij werken aan een lopende band, bestaan er voldoende mogelijkheden om tussentijds te vertreden. Knielen en hurken is alleen nodig als een gevallen component moet worden opgeraapt. Buigen en hoofdbewegingen vinden in een lage frequentie plaats, waarbij geen sprake is van hoofdbewegingen tot aan de uiterste standen. Verder worden geen zware lasten gehanteerd en vinden de schroefbewegingen, die met de dominante rechterhand kunnen worden uitgevoerd en waarvoor weinig kracht is vereist, maar vier keer per uur plaats. Tot slot betreft het een voorspelbare functie met routinematige werkzaamheden zonder productiepieken of deadlines en komt conflicthantering in de drempelfunctie niet voor.

4.7.

Omdat appellant in staat is om een drempelfunctie uit te voeren, wordt hij geacht het wettelijk minimumloon te kunnen verdienen.

4.8.

Uit 4.3 tot en met 4.7 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak wordt bevestigd.