Centrale Raad van Beroep, 12-06-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:1990, 17/4052 WW

Appellant, die de Ivoriaanse nationaliteit heeft, is met ingang van 28 september 2014 in dienst getreden bij [naam werkgeefster B.V.] (werkgeefster). Werkgeefster heeft de arbeidsovereenkomst met ingang van 6 november 2015 beëindigd, omdat appellant geen geldige verblijfsstatus kon overleggen.

Appellant heeft op 16 november 2015 een aanvraag gedaan om een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW). Bij besluit van 4 december 2015 heeft het Uwv vastgesteld dat appellant per 6 november 2015 geen recht heeft op een WW-uitkering, omdat hij niet in het bezit is van een geldig verblijfsdocument.

Appellant heeft bezwaar gemaakt tegen het besluit van 4 december 2015. Bij beslissing op bezwaar van 19 mei 2016 (bestreden besluit) heeft het Uwv dat bezwaar ongegrond verklaard. Het Uwv heeft daartoe onder meer overwogen dat het door appellant genoemde arrest van het Hof van Justitie van de Europese Unie (HvJ) van 5 november 2015 (ECLI:EU:C:2014:2337 (Tümer)) niet van toepassing is op appellant omdat dat arrest betrekking heeft op een aanvraag om een insolventie-uitkering.

In hoger beroep heeft appellant erkend dat de artikelen 151 en 153 van het VWEU geen directe werking hebben en dat het arrest Tümer niet direct van toepassing is. Appellant is echter van mening dat de rechtbank heeft miskend dat deze bepalingen en het arrest van belang zijn bij de beoordeling van de vraag of het onderscheid gerechtvaardigd is dan wel of het gelijkheidsbeginsel in de weg staat aan het onderscheid tussen een werknemer door faillissement en een werknemer bij ontslag. Volgens appellant is sprake van een onderscheid naar nationaliteit, waarbij hij heeft verwezen naar de uitspraak van de Raad van 26 juni 2001, ECLI:NL:CRVB:2001:AB2323. Appellant heeft gesteld dat de omstandigheid dat hij niet over de Nederlandse nationaliteit beschikt een cruciale rol speelt. Uit het arrest Andrejeva volgt dat voor een onderscheid op basis van nationaliteit ‘very weighty reasons’ nodig zijn, ook al heeft de lidstaat normaal een grote beoordelingsmarge als het gaat om sociale zekerheid. Appellant bevindt zich objectief in dezelfde situatie als iemand met een Nederlandse nationaliteit en heeft ook premie betaald, zelfs op het moment dat hij illegaal werd. Ook als het arrest Andrejeva niet van toepassing zou zijn, is appellant van mening dat het onderscheid niet objectief gerechtvaardigd is. Appellant heeft er in dit verband op gewezen dat de Koppelingswet een categoriale uitsluiting kent voor alle voorzieningen. Bovendien is het onderscheid volgens hem niet langer objectief gerechtvaardigd als onder dezelfde bepaling, te weten artikel 3 van de WW, exact dezelfde groep wel valt onder het begrip werknemer. Appellant heeft benadrukt dat de WW-uitkering slechts een uitkering voor bepaalde duur betreft. Het doel van de Koppelingswet, het voorkomen van de mogelijkheid tot voortzetting van het verblijf als illegaal en het creëren van schijnlegaliteit, komt volgens hem nauwelijks in gevaar als een werknemer enkele maanden uitkering geniet.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit. Het Uwv heeft er daarbij onder meer op gewezen dat in de situatie van appellant geen sprake is van insolventie van de werkgever en dat alleen al om die reden geen sprake is van gelijke situaties. Daarbij wijst het Uwv erop dat de overwegingen in het arrest Tümer vooral en alleen beperkt zijn tot de Insolventierichtlijn.

Ingevolge artikel 3, derde lid, van de WW wordt niet als werknemer beschouwd de vreemdeling die niet rechtmatig in Nederland verblijf houdt in de zin van artikel 8, aanhef en onder a tot en met e en l, van de Vw 2000. Op grond van artikel 3, vijfde lid, van de WW in verbinding met artikel 4c, aanhef en onder a, van het Besluit uitbreiding en beperking kring verzekerden werknemersverzekeringen 1990 wordt niettemin als werknemer in de zin van de WW beschouwd de vreemdeling die rechtmatig in Nederland verblijf houdt in de zin van artikel 8, aanhef en onder f tot en met k, van de Vw 2000, indien hij, met uitzondering van het continentaal plat, in overeenstemming met de Wet arbeid vreemdelingen arbeid in dienstbetrekking verricht.

Zoals de rechtbank al heeft overwogen, is tussen partijen niet in geschil dat appellant ten tijde hier in geding niet in Nederland rechtmatig verblijf hield in de zin van artikel 8, onderdelen a tot en met e en l, van de Vw 2000. Evenmin heeft appellant in overeenstemming met de Wet arbeid vreemdelingen arbeid in dienstbetrekking verricht.

De overige gronden van appellant komen erop neer dat met artikel 3, derde lid, van de WW een onderscheid wordt gemaakt dat in strijd is met het verbod op discriminatie zoals neergelegd in artikel 14 van het EVRM en artikel 1 van het Twaalfde Protocol bij het EVRM.

Het hoger beroep slaagt niet. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.