Centrale Raad van Beroep, 26-06-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:2109, 17/7206 ZW

1.1.

[werkneemster] (werkneemster) is bij appellante werkzaam geweest als fysiotherapeut voor 32 uur per week. Op 16 juni 2014 is zij voor dat werk uitgevallen wegens psychische klachten. Op 30 januari 2015 heeft appellante werkneemster bij het Uwv ziek gemeld, omdat het dienstverband op 31 januari 2015 eindigde.

1.2.

Appellante is eigenrisicodrager als bedoeld in artikel 1, aanhef en onder h, van de Ziektewet (ZW).

1.3.

In het kader van de Eerstejaars ZW-beoordeling (EZWb) is op 30 juli 2015 gerapporteerd door een verzekeringsarts van het Uwv. Deze arts heeft vastgesteld dat werkneemster ten tijde van zijn onderzoek op 29 juli 2015 volledig arbeidsongeschikt is, tijdelijk geen benutbare mogelijkheden heeft en dat verbetering van haar belastbaarheid op lange termijn is te verwachten. Bij besluit van 4 augustus 2015 heeft het Uwv de ZW-uitkering ongewijzigd voortgezet.

1.4.

Werkneemster heeft op 14 maart 2016 een uitkering aangevraagd op grond van de Wet Werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA). Bij besluiten van 15 april 2016 heeft het Uwv de behandeling van de WIA-aanvraag uitgesteld en de periode waarin appellante aan werkneemster loon (lees: ziekengeld) moet doorbetalen verlengd tot 12 juni 2017. Aan deze besluiten ligt een rapport ten grondslag van een arbeidskundige van 12 april 2016, waarin is geconcludeerd dat de inspanningen van appellante om werkneemster te re-integreren in eigen of passend werk in de onderneming van appellante (het zogenoemde eerste spoor) onvoldoende zijn geweest.

1.5.

Appellante heeft bezwaar gemaakt tegen het besluit van 15 april 2016 waarbij aan haar een zogenoemde ziekengeldsanctie is opgelegd. Zij heeft daarbij een rapport ingebracht van een arbeidsdeskundige van het re-integratiebedrijf [naam bedrijf] van 22 november 2016. Hierin is nader uiteengezet dat gelet op de bevindingen van de bedrijfsarts het eigen werk onverminderd niet passend is voor werkneemster, en dat appellante niet in staat is haar passend werk aan te bieden.

1.6.

Een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft in een rapport van 6 oktober 2016 als haar opvatting gegeven dat de opgelegde ziekengeldsanctie niet kan worden gehandhaafd. Volgens interne afspraken van het Uwv is deze opvatting voor bindende advisering voorgelegd aan de Bezwaar Landelijke Loonsanctie Commissie (BLLC). In haar advies van 15 november 2016 heeft de BLLC neergelegd:

1.7.

In haar rapport van 14 december 2016 heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep vervolgens geconcludeerd dat er na januari 2015 herplaatsingsmogelijkheden waren. Aan deze conclusie heeft zij ten grondslag gelegd:

1.8.

Bij besluit van 25 januari 2017 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellante ongegrond verklaard onder verwijzing naar de rapporten van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep en het advies van de BLLC.

3.1.

Appellante heeft in hoger beroep de gronden van bezwaar en beroep herhaald.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4.1.

Onder meer in zijn uitspraak van 22 augustus 2018 (ECLI:NL:CRVB:2018:2597) heeft de Raad het kader weergegeven waarin de re-integratie-inspanningen van een eigenrisicodrager als appellante worden getoetst en overwogen dat de inspanningsverplichting van de eigenrisicodrager niet wijzigt door het niet langer van toepassing zijn van artikel 7:658a van het Burgerlijk Wetboek in de relatie van de eigenrisicodrager en de werknemer. Gelet op het advies van de BLLC, waaraan het Uwv zichzelf gebonden acht, ligt in deze zaak ter beantwoording de vraag voor of met het rapport van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep van 14 december 2016 voldoende aannemelijk is geworden dat er voor werkneemster na januari 2015 reële herplaatsingsmogelijkheden waren in het bedrijf van appellante.

4.2.

Deze vraag wordt ontkennend beantwoord. Uit het belastende karakter van een ziekengeldsanctie volgt dat het Uwv de onderbouwing levert van de stelling dat er voor werkneemster reële herplaatsingsmogelijkheden waren. Een enkele verwachting, uitgesproken door een arbeidsdeskundige, dat werkneemster haar eigen werkzaamheden als fysiotherapeute zal kunnen uitbreiden, levert in beginsel geen voldoende onderbouwing op.

4.3.

4.4.

Aan de juistheid van de inschatting die de bedrijfsarts heeft gemaakt van de arbeidsmogelijkheden van werkneemster wordt niet getwijfeld. Het Uwv heeft geen aanleiding gezien voor een medische beoordeling van de re-integratie-inspanningen door een verzekeringsarts. In de arbeidskundige rapporten van 12 april 2016 en 6 oktober 2016 zijn de bevindingen van de bedrijfsarts als uitgangspunt genomen. De opvatting van de bedrijfsarts sluit bovendien aan bij die van de verzekeringsarts die de in 1.3 genoemde EZWb uitvoerde. Uit het in 1.5 genoemde rapport van [naam bedrijf] blijkt dat appellante volgens de bedrijfsarts bij een spreekuurcontact op 22 augustus 2016, dus ruim vijf maanden na haar WIA-aanvraag, nog steeds niet voor “de volle omvang/takenpakket belastbaar [was] in het eigen/laatst verrichte werk”.

4.5.

In de gedingstukken bevinden zich geen aanwijzingen dat na januari 2015 uitbreiding van de arbeidsuren in het eigen werk van werkneemster stellig te verwachten was in die mate dat instroom van werkneemster in de WIA had kunnen worden voorkomen. Dat betekent dat de aan appellante opgelegde ziekengeldsanctie de vereiste onderbouwing mist en dat deze overeenkomstig het advies van de BLLC moet komen te vervallen.

5.1.

De Raad zal de aangevallen uitspraak, waarbij de rechtbank tot een ander oordeel is gekomen, vernietigen en doende wat de rechtbank zou behoren te doen het bestreden besluit vernietigen en het besluit van 15 april 2016, waarbij aan appellante een ziekengeldsanctie is opgelegd, herroepen.

5.2.

5.3.

Aanleiding bestaat om het Uwv te veroordelen in de kosten van appellante. De kosten van rechtsbijstand worden begroot op € 512,- in bezwaar, op € 1.024,- in beroep en op € 512,- in hoger beroep, in totaal € 2.048,-.