Centrale Raad van Beroep, 06-06-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:2111, 15/3901 ZW

1.1.

Voor een uitgebreide weergave van de in dit geding van belang zijnde feiten en omstandigheden verwijst de Raad naar de tussenuitspraak. Hij voegt daar het volgende aan toe.

1.2.

Betrokkene heeft aangevoerd dat de in de tussenuitspraak vermelde maatstaf – het werk van kamermeisje voor 32 uur – niet juist kan zijn, omdat werkneemster nooit 32 uur heeft gewerkt. Appellant heeft gesteld, onder verwijzing naar de uitspraak van de Raad van 19 september 2018, ECLI:NL:CRVB:2018:2833, dat een rechtscollege slechts in zeer uitzonderlijke gevallen mag terugkomen van een in een tussenuitspraak zonder voorbehoud gegeven oordeel. Daarnaast heeft appellant in het aanvullend beroepsschrift van 1 juli 2015 gesteld dat een wijziging van het aantal arbeidsuren van 33 naar 24 (7 uur per week als kamermeisje en 17 uur als callcentermedewerkster/kamermeisje), geen consequenties heeft voor het (medisch) oordeel.

1.3.

Met inachtneming van wat partijen hierover naar voren hebben gebracht, moet worden geconcludeerd dat de omvang van de maatstaf 24 uur per week bedraagt, conform het aan de per 3 november 2013 toegekende WW-uitkering ten grondslag liggende arbeidsurenverlies. De tussenuitspraak berust derhalve in zoverre op een evident onjuiste feitelijke grondslag. Er is sprake, evenals in eerdergenoemde uitspraak, van een uitzonderlijk geval dat het terugkomen van het in een tussenuitspraak gegeven oordeel rechtvaardigt.

2.1.

Thans ligt derhalve, ook gelet op wat in de tussenuitspraak is overwogen, de vraag voor of werkneemster per 11 februari 2014 in staat was werkzaamheden als kamermeisje voor 24 uur per week te verrichten.

2.2.

Deze vraag wordt ontkennend beantwoord. In het rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 13 oktober 2017 is gemotiveerd gesteld dat werkneemster per datum in geding niet is staat was 32 uur per week te werken als kamermeisje. Gelet op de motivering – depressieve stoornis, te hoge energetische belasting, betreft veel meer dan 9 uren – is niet aannemelijk dat werkneemster wel in staat zou zijn geweest 24 uur te werken. Daarbij kan, anders dan betrokkene heeft gesteld, wel degelijk ook waarde worden gehecht aan het verdere verloop, zoals dat naar voren komt in de rapporten van de verzekeringsartsen van 19 juni 2015, 27 augustus 2015 en 7 december 2015. Hieruit blijkt dat werkneemster bij voortduring volledig arbeidsongeschikt is geacht, ook voor passende arbeid en dat er geen sprake is van duurzaam benutbare mogelijkheden. Er is sprake van ernstig beperkt persoonlijk en sociaal functioneren, waarbij als diagnoses zijn gesteld PTSS en ernstige depressie. Ook in het hiervoor genoemde rapport van 6 maart 2014 van de verzekeringsarts, opgemaakt ten tijde van de datum in geding, wordt reeds geconcludeerd dat er sprake is van volledige arbeidsongeschiktheid, dat er onvoldoende benutbare mogelijkheden zijn en dat pas op langere termijn verbetering is te verwachten.

2.3.

Gelet op wat hiervoor is overwogen moet geconcludeerd worden dat appellant bij het bestreden besluit terecht heeft vastgesteld dat werkneemster per 11 februari 2014 recht heeft op ziekengeld. De aangevallen uitspraak dient te worden vernietigd. Het inleidend beroep is ongegrond.