Centrale Raad van Beroep, 06-08-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:2666, 17/5130 PW

Appellante ontving ten tijde in geding een uitkering ingevolge de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO), aangevuld met een toeslag op grond van de Toeslagenwet (TW). Appellante heeft in 2014 als rij-instructrice in dienstbetrekking gewerkt en is dat jaar als zelfstandig rijschoolhouder begonnen.

Op 15 juni 2016 heeft appellante een aanvraag om een individuele inkomenstoeslag op grond van de Participatiewet (PW) ingediend. Bij besluit van 27 juni 2016, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 7 oktober 2016 (bestreden besluit), heeft het college deze aanvraag afgewezen. Het college heeft aan het bestreden besluit ten grondslag gelegd dat geen sprake is van een langdurig laag inkomen omdat de inkomsten die appellante in het jaar 2014 uit haar WAO-uitkering en uit haar dienstbetrekking heeft ontvangen hoger waren dan de voor haar geldende bijstandsnorm.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellante zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

De referteperiode loopt van 15 juni 2013 tot 15 juni 2016. In geschil is of appellante in een deel van de referteperiode, in het jaar 2014, een laag inkomen heeft gehad als bedoeld in artikel 36 van de PW en de Verordening. Appellante was in deze periode een alleenstaande ouder.

Appellante heeft aangevoerd dat het college bij het in aanmerking te nemen inkomen had moeten uitgaan van het door de Belastingdienst vastgestelde verzamelinkomen over 2014 van € 12.934,-. De Belastingdienst heeft bij de vaststelling daarvan rekening gehouden met het feit dat appellante zelfstandig ondernemer is. Zij had in 2014 een verlies uit onderneming van € 3.367,- en mag haar negatief inkomen verrekenen met positief inkomen uit dienstbetrekking en met haar WAO-uitkering, in plaats van te moeten verrekenen met positieve ondernemersresultaten in andere jaren. Daarnaast bevond appellante zich in 2014 nog in de eerste drie jaren van haar onderneming en mocht zij daarom haar startersaftrek en haar zelfstandigenaftrek aftrekken van haar overige inkomsten.

Deze beroepsgrond treft geen doel. In de Verordening heeft de gemeenteraad van de gemeente Rijswijk invulling gegeven aan de begrippen langdurig en laag inkomen. Daarin is voor het begrip inkomen aangesloten bij de PW. De artikelen 31 en 32 van de PW bieden geen ruimte om negatief inkomen uit onderneming te verrekenen met positief inkomen uit dienstbetrekking dan wel om startersaftrek en zelfstandigenaftrek in mindering te brengen op het genoten inkomen. Volgens vaste rechtspraak (uitspraak van 6 december 2011, ECLI:NL:CRVB:2011:BU9167) is in het kader van de bijstand bij de vaststelling van het in aanmerking te nemen inkomen geen ruimte voor verrekening van verwervingskosten. Dat appellante tevens ondernemer is en de Belastingdienst over het jaar 2014 een verzamelinkomen heeft vastgesteld van € 12.934,- is niet van belang bij de uitleg van het begrip middelen en inkomen in de zin van de artikelen 31 en 32 van de PW, omdat het om een ander wettelijk inkomensbegrip gaat. In zoverre heeft het college bij het in aanmerking te nemen inkomen terecht het verzamelinkomen over 2014 niet als uitgangspunt genomen.

Het college heeft zich terecht op het standpunt gesteld dat appellante in het jaar 2014 niet een laag inkomen heeft gehad. In hoger beroep heeft het college aan de hand van uitkeringsspecificaties en bankafschriften toegelicht dat appellante, alleen al vanwege de WAO-uitkering en de toeslag op grond van de TW, in een zestal maanden in 2014 een netto‑inkomen (zonder vakantietoeslag) heeft gehad dat hoger is dan de in 2014 voor appellante geldende bijstandsnorm (zonder vakantietoeslag), gelet op artikel 2:1, derde lid, van de Verordening 90% van het wettelijk minimumloon. Met betrekking tot de maanden februari 2014, juli 2014 en september 2014 is gebleken dat appellante tevens inkomen uit dienstbetrekking van respectievelijk € 160,54, € 138,88 en € 136,11 heeft genoten. Ook heeft appellante in 2014 maandelijks € 110,- aan alimentatie en € 79,- aan alleenstaande ouderkorting ontvangen. Dat appellante deze inkomsten heeft genoten heeft zij niet betwist.

De beroepsgrond dat het onredelijk is dat het college op grond van haar maandelijkse inkomen heeft vastgesteld dat appellante geen langdurig laag inkomen heeft gehad treft evenmin doel. Volgens vaste rechtspraak (vergelijk de uitspraken van 8 november 2011, ECLI:NL:CRVB:2011:BU6421 en 11 september 2018, ECLI:NL:CRVB:2018:2881) is het aanvaardbaar om, indien in een definitie van het begrip langdurig laag inkomen in de toepasselijke verordening een nadere bepaling van beoordelingstijdvakken ontbreekt, in aansluiting op de systematiek van de in de bijstandswetgeving op genomen maandnormen en het inkomensvaststelling per maand, de inkomenssituatie per maand in plaats van (gemiddeld) per jaar te bezien. Het college heeft dan ook, gelet op 4.6, terecht vastgesteld dat in de referteperiode geen sprake was van een langdurig laag inkomen.