Centrale Raad van Beroep, 28-08-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:2922, 17/4144 WW

1.1.

Appellant is volgens zijn opgave vanaf 7 februari 2014 werkzaam geweest als directeur bij [BV 1] (werkgeefster). Hij was tevens statutair bestuurder van werkgeefster. [BV 2] was voor 99% aandeelhouder van werkgeefster en werkgeefster was via [BV 3] enig aandeelhouder van vier vennootschappen. De vennootschappen vormden gezamenlijk de [Groep] . Appellant had, naar eigen zeggen, een minderheidsbelang in [BV 2] Op 6 november 2014 is appellant bij de Kamer van Koophandel (KvK) uitgeschreven als statutair bestuurder van werkgeefster.

1.2.

1.3.

Bij besluit van 21 maart 2016 heeft het Uwv appellant de aanvraag om de faillissementsuitkering afgewezen, omdat appellant geen werknemer is in de zin van artikel 3 van de WW. Appellant heeft bezwaar gemaakt tegen dit besluit.

1.4.

Bij beslissing op bezwaar van 1 september 2016 (bestreden besluit) heeft het Uwv dat bezwaar ongegrond verklaard. Het Uwv heeft zich op het standpunt gesteld dat vaststaat dat appellant zich op 6 november 2014 bij de KvK heeft laten uitschrijven als bestuurder van werkgeefster. Hiermee is volgens het Uwv ook de arbeidsovereenkomst van appellant als directeur beëindigd. Niet is gebleken dat appellant na 6 november 2014 opnieuw in dienst is getreden bij werkgeefster. Voor zover appellant na deze datum nog werkzaamheden heeft verricht voor werkgeefster, is dit volgens het Uwv niet als werknemer geweest, maar zijn deze werkzaamheden uitgevoerd in relatie tot het aandeelhouderschap van appellant.

2.1.

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Hiertoe heeft de rechtbank het volgende overwogen. Na inleidende bewegingen binnen het bestuur van werkgeefster, heeft appellant zich in november 2014 uitgeschreven als directeur van werkgeefster. Verder heeft appellant een afwezigheidsreply op zijn e-mail aangezet met daarin dezelfde strekking, namelijk dat hij per 1 november 2014 niet meer voor werkgeefster werkzaam was. Naar het oordeel van de rechtbank blijkt uit deze gang van zaken dat appellant zichzelf op eigen initiatief heeft uitgeschreven bij de KvK en aan alle relaties heeft laten weten dat hij zijn functie niet meer uitoefende. Uit vaste rechtspraak van de Hoge Raad (de zogenoemde ‘15 april arresten’, zie bijvoorbeeld ECLI:NL:HR:2005:AS2032) volgt dat ontslagneming door een statutair directeur in beginsel tevens het einde van zijn arbeidsovereenkomst tot gevolg heeft. Voor een uitzondering is slechts plaats indien een wettelijk ontslagverbod aan de beëindiging in de weg staat of indien partijen anders zijn overeengekomen. Gelet hierop is de rechtbank van oordeel dat appellant de hoedanigheid van bestuurder heeft verloren met het uitschrijven bij de KvK en dat de arbeidsovereenkomst daardoor per 1 november 2014 is beëindigd. Uit de feitelijke gang van zaken blijkt dat dit de bedoeling van appellant was.

2.2.

Vervolgens heeft de rechtbank beoordeeld of appellant en werkgeefster na 1 november 2014 de dienstbetrekking hebben voortgezet of eventueel een nieuwe dienstbetrekking zijn aangegaan, waarbij van belang is dat voor het voortzetten van de dienstbetrekking expliciet is vereist dat partijen zijn overeengekomen dat zij niet de beëindiging van de dienstbetrekking voor ogen hebben gehad. Hiervan is naar het oordeel van de rechtbank geen sprake. Een nieuwe arbeidsovereenkomst ontbreekt, er zijn geen gegevens over appellant in de personeelsadministratie te vinden en er liggen verklaringen van twee bestuurders, [naam 1] en [naam 2] , waarin zij het bestaan van een (nieuwe) arbeidsovereenkomst hebben betwist. Er hebben wel loonbetalingen na 1 november 2014 plaatsgevonden, maar die zijn door appellant zelf verricht. Appellant heeft ter onderbouwing van zijn standpunt twee verklaringen van [naam 5] , mede-aandeelhouder van [BV 2] , en [naam 3] , een zakenpartner, overgelegd, maar uit geen van beide verklaringen volgt ondubbelzinnig dat appellant zijn werkzaamheden als werknemer heeft verricht. Veeleer moet het ervoor worden gehouden dat de activiteiten zijn verricht met het oog op het veiligstellen van zijn aandeel dan wel voor het behoud van de familierelatie. Daarom kan naar het oordeel van de rechtbank niet worden gesproken van een serieuze werkgever-werknemer relatie.

3.1.

Appellant heeft in hoger beroep aangevoerd dat het Uwv ten onrechte de aanvraag voor een faillissementsuitkering heeft afgewezen. Ter zitting heeft appellant toegelicht dat al een paar maanden na zijn aanstelling als directeur duidelijk was dat [naam 1] en [naam 2] niet met hem verder wilden. Volgens appellant is toen mondeling overeengekomen met [naam 1] en [naam 2] dat hij per november 2014 zou aftreden als bestuurder en dat daarnaast een vaststellingsovereenkomst zou worden ondertekend om de arbeidsovereenkomst van appellant als directeur te beëindigen, zodat appellant aanspraak kon maken op een WW-uitkering. Appellant heeft zich in overeenstemming hiermee als bestuurder uitgeschreven bij de KvK. Er is echter geen vaststellingsovereenkomst tot stand gekomen, omdat de in concept opgestelde vaststellingsovereenkomst volgens appellant juridisch niet correct was. Hij heeft haar daarom niet ondertekend. Appellant heeft na de uitschrijving bij de KvK in opdracht van het bestuur van werkgeefster nog werkzaamheden verricht en hij heeft hiervoor loon ontvangen. De verklaringen van [naam 1] en [naam 2] zijn volgens appellant onjuist. Gelet op deze omstandigheden is appellant van mening dat hij ook na 1 november 2014 als werknemer in dienst is gebleven van werkgeefster.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4.1.

Op grond van artikel 3, eerste lid, van de WW is werknemer de natuurlijke persoon, jonger dan de pensioengerechtigde leeftijd, die in privaatrechtelijke of publiekrechtelijke dienstbetrekking staat.

4.2.

In artikel 61, eerste lid, van de WW is bepaald – voor zover hier relevant – dat een werknemer recht heeft op een uitkering op grond van hoofdstuk IV van de WW, indien hij van een werkgever, die in staat van faillissement is verklaard, loon, vakantiegeld, of vakantiebijslag te vorderen heeft.

4.3.

Ter beoordeling ligt voor of het Uwv terecht de aanvraag van appellant voor een faillissementsuitkering heeft afgewezen op de grond dat hij niet als werknemer verzekerd is voor de WW. Meer in het bijzonder dient de vraag te worden beantwoord of appellant ten tijde van het faillissement van werkgeefster, 28 oktober 2015, in een dienstbetrekking werkzaam was bij werkgeefster.

4.5.