Centrale Raad van Beroep, 07-11-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:3495, 18/3999 WIA

Betrokkene was werkzaam als medisch secretaresse [afdeling] bij het [ziekenhuis] in ’s-Hertogenbosch (werkgever).

Op 6 juni 2016 heeft betrokkene zich ziek gemeld. Op 12 april 2017 heeft betrokkene een vervroegde aanvraag ingediend voor een WIA-uitkering.

Bij besluit van 23 mei 2017 heeft het Uwv aan betrokkene per 21 juni 2017 een IVA-uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) toegekend van € 1.778,67 bruto per maand, exclusief vakantiegeld. Deze uitkering is gebaseerd op een volgens opgave van de werkgever genoten jaarloon van € 30.199,58 (sv-loon) gedeeld door 261 dagen, leidend tot een (geïndexeerd) dagloon van € 117,76. Betrokkene heeft bezwaar gemaakt tegen de hoogte van haar uitkering omdat zij van mening was dat het dagloon te laag was vastgesteld. De door betrokkene in 2015 en 2016 opgenomen verlofuren zijn in december 2015 en in mei 2016 verrekend met haar loon, waardoor haar dagloon lager uit is gevallen dan zonder die verrekening het geval zou zijn geweest. Dit had door het Uwv met een redelijke toepassing van artikel 17 van het Dagloonbesluit werknemersverzekeringen (Dagloonbesluit) gecorrigeerd moeten worden.

Het Uwv heeft in hoger beroep het oordeel van de rechtbank dat wel sprake is van verlof in de zin van artikel 1, eerste lid, aanhef en onder j van het Dagloonbesluit onderschreven maar aangevoerd dat desondanks artikel 17 van het Dagloonbesluit op grond van het vierde lid buiten toepassing dient te blijven, omdat toepassing van dit artikel tot een lager dagloon zou leiden voor betrokkene.

Betrokkene heeft aangevoerd dat haar inkomen in het refertejaar verhoogd dient te worden met de bedragen voor de ingehouden vakantie-uren zodat daardoor de bedoeling van artikel 17 van het Dagloonbesluit, het voorkomen van een negatief effect op het maandloon als gevolg van verlof, op een redelijke wijze wordt toegepast. Nu het eerste en tweede lid van artikel 17 geen soelaas bieden omdat dit geen hoger dagloon op zou leveren dient aansluiting te worden gezocht bij het derde lid van artikel 17, door uit te gaan van het overeengekomen loon in die maanden, waarbij de totale eindejaarsuitkering van december 2015 moet worden opgeteld. Daarvoor heeft betrokkene verwezen naar de uitspraak van de Raad van 18 mei 2016, ECLI:NL:CRVB:2016:1955.

Aan de orde is de vraag of het Uwv het dagloon van betrokkene te laag heeft vastgesteld. Nu ter zitting tussen partijen is komen vast te staan dat de inhouding op het loon in verband met de in 2016 aangekochte 50 extra vakantie-uren in mei 2016 geen dagloonverlagend effect heeft, spitst het geschil zich toe op de vraag of en hoe het Uwv toepassing had moeten geven aan artikel 17 van het Dagloonbesluit ten aanzien van de in december 2015 ingehouden vakantie-uren.

Zoals de rechtbank terecht heeft overwogen was ten aanzien van de in december 2015 ingehouden vakantie-uren sprake van verlof in de zin van artikel 1, eerste lid, aanhef en onder j van het Dagloonbesluit. De overwegingen van de rechtbank zoals hiervoor onder 2 weergegeven worden onderschreven. Dit betekent dat voor de maand december 2015 met toepassing van artikel 17 van het Dagloonbesluit moet worden bezien of een, en zo ja welk, vervangend tijdvak dient te worden vastgesteld.

Niet in geschil is dat de voor betrokkene geldende referteperiode loopt van 1 juni 2015 tot 1 juni 2016 en dat binnen deze referteperiode in november 2015, de maand voorafgaand aan de inhouding van de vakantie-uren in december 2015, geen sprake was van een inhouding van verlofuren. Op grond van de hoofdregel van artikel 17, eerste lid, van het Dagloonbesluit dient november 2015 dan ook als vervangend tijdvak te gelden. Hieruit vloeit voort dat het tweede en derde lid in dit geval niet meer aan de orde kunnen komen. Het standpunt van betrokkene dat op grond van het derde lid, het overeengekomen loon als uitgangspunt zou moeten worden genomen kan dan ook niet worden gevolgd.

Toepassing van het eerste lid in het geval van betrokkene leidt tot het volgende. Betrokkene heeft in december 2015 blijkens de polisadministratie van de werkgever een sv-loon ontvangen, inclusief eindejaarsuitkering, van € 2.838,- en in november 2015 een (lager) sv-loon van € 2.341,-. Nu de vervanging van het loon in december 2015 door dat van november 2015 daarom zou leiden tot een lager dagloon heeft het Uwv zich in hoger beroep terecht op het standpunt gesteld dat artikel 17 van het Dagloonbesluit op grond van het vierde lid buiten toepassing moet blijven. Een situatie zoals aan de orde in de door betrokkene genoemde uitspraak van de Raad van 18 mei 2016 doet zich in dit geval niet voor. Aan die uitspraak valt dan ook niet te ontlenen dat het Uwv op dit punt een onjuist besluit heeft genomen.

Voor zover betrokkene heeft betoogd dat een redelijke toepassing van de bedoeling van artikel 17 aanleiding zou moeten geven tot een ophoging van het in december 2015 genoten sv-loon met de niet uitbetaalde vakantie-uren is geen aanknopingspunt te vinden in de tekst van artikel 17 van het Dagloonbesluit. Dit artikel biedt uitsluitend ruimte voor het vervangen van een tijdvak waarin minder loon is genoten door een ander tijdvak binnen de referteperiode.

Het Uwv heeft, gelet op het voorgaande, bij het bestreden besluit, zij het op onjuiste gronden, een juiste toepassing gegeven aan artikel 17 van het Dagloonbesluit zodat er geen aanleiding is om te concluderen dat het dagloon onjuist is vastgesteld.

De overwegingen 4.3 tot en met 4.7 leiden tot de conclusie dat het hoger beroep slaagt en de aangevallen uitspraak zal worden vernietigd. Het bestreden besluit zal worden vernietigd. De rechtsgevolgen zullen in stand worden gelaten nu het Uwv in hoger beroep een juiste motivering aan het bestreden besluit ten grondslag heeft gelegd.