Centrale Raad van Beroep, 11-12-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:4006, 18/1172 AWBZ

1.1.

Appellante ontving over de jaren 2011 tot en met 2014 een persoonsgebonden budget (pgb) op grond van de Regeling subsidies AWBZ (Rsa). Na afloop van ieder jaar heeft het zorgkantoor een besluit tot vaststelling van het pgb over het betreffende jaar genomen.

1.2.

1.3.

Het zorgkantoor heeft bij besluit van 15 juli 2016, voor zover van belang, het over de jaren 2011 tot en met 2014 verleende pgb ingetrokken en het daardoor onverschuldigd betaalde pgb van appellante teruggevorderd. Daaraan is − kort samengevat − ten grondslag gelegd dat sprake is geweest van een fictieve pgb-administratie en dat het onduidelijk is in hoeverre de verantwoorde zorg daadwerkelijk geleverd is.

1.4.

Bij besluit van 24 maart 2017 (bestreden besluit) heeft het zorgkantoor het bezwaar tegen het besluit van 15 juli 2016 gedeeltelijk gegrond verklaard en de terugvordering teruggebracht tot een bedrag van € 82.243,75 over de periode van 1 juli 2011 tot en met 31 december 2014. Het zorgkantoor heeft de verantwoording van het pgb opnieuw beoordeeld. Deze beoordeling heeft tot de conclusie geleid dat een gedeelte van de verantwoorde bedragen alsnog wordt goedgekeurd.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank, met bepalingen omtrent griffierecht en proceskosten, het beroep gegrond verklaard en het bestreden besluit vernietigd voor zover dit ziet op de periode van 1 juli 2011 tot en met 31 december 2014. Daarbij heeft de rechtbank overwogen dat het zorgkantoor ter zitting heeft verklaard dat de grondslag voor de terugvordering niet de intrekking van de verleningsbesluiten is, maar de wijziging van de vaststellingsbesluiten die betrekking hebben op de periode van 1 juli 2011 tot en met

31 december 2014. De rechtbank heeft vervolgens overwogen dat het zorgkantoor ingevolge artikel 4:49, eerste lid, aanhef en onder a, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) bevoegd was om de vaststellingsbesluiten over de bewuste periode ten nadele van appellante te wijzigen en haar pgb lager vast te stellen.

3. Appellante heeft de aangevallen uitspraak gemotiveerd bestreden.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Op grond van artikel 4:49, eerste lid, aanhef en onder a, van de Awb kan het bestuursorgaan de subsidievaststelling intrekken of ten nadele van de ontvanger wijzigen op grond van feiten of omstandigheden waarvan het bestuursorgaan bij de vaststelling redelijkerwijs niet op de hoogte kon zijn en op grond waarvan de subsidie lager dan overeenkomstig de subsidieverlening zou zijn vastgesteld.

4.2.

Ter zitting van de Raad is namens het zorgkantoor toegelicht dat de wijziging van de vaststellingsbesluiten over de periode van 1 juli 2011 tot en met 31 december 2014 op de volgende bevindingen berust:

- appellante heeft uit het pgb naast girale betalingen ook contante betalingen gedaan;

- een bedrag van ruim € 10.000,- is niet aan zorg besteed en is op de bankrekening van

appellante blijven staan;

- er missen declaraties, urenoverzichten en zorgovereenkomsten;

- de verantwoordingsformulieren bevatten onjuiste zorgverleners en de gegevens daaruit

stroken niet met gedane betalingen.

4.3.

4.4.

Uit rechtsoverweging 4.3 volgt dat het zorgkantoor niet op grond van artikel 4:49,eerste lid, aanhef en onder a, van de Awb tot wijziging van de vaststellingen van de pgb’s over de periode van 1 juli 2011 tot en met 31 december 2014 heeft kunnen besluiten. Het zorgkantoor heeft zich ter zitting van de Raad uitdrukkelijk op het standpunt gesteld dat ook het bepaalde onder b en c van dit artikel zich niet voordoet. Hieruit volgt dat er in dit geval geen wettelijke grondslag is aan te wijzen voor de wijziging van de vastgestelde pgb’s over voormelde periode. De rechtbank heeft dit niet onderkend, zodat de aangevallen uitspraak voor vernietiging in aanmerking komt behoudens voor zover het beroep gegrond is verklaard en de bepalingen omtrent griffierecht en proceskosten. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad het bestreden besluit vernietigen behoudens de bij dat besluit toegekende vergoeding voor de in bezwaar gemaakte kosten. Voorts zal de Raad zelf in de zaak voorzien en het besluit van 15 juli 2016 herroepen.