Centrale Raad van Beroep, 18-12-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:4149, 15/4835 WIA

1.1.

Voor de hieraan voorafgaande besluitvorming, een uitgebreidere weergave van de feiten en omstandigheden en de standpunten van partijen wordt verwezen naar het verzoek van 1 december 2017. Hier wordt volstaan met het volgende.

1.2.

45 tot 55%. Appellant ontving een toeslag op deze uitkering op grond van de Toeslagenwet. Op 18 maart 2014 is appellant geremigreerd naar Turkije met gebruikmaking van remigratievoorzieningen op grond van de Remigratiewet en met behoud van zijn

WIA-uitkering. In artikel 4a van de TW is de eis opgenomen dat een persoon in Nederland moet wonen om in aanmerking te komen voor een toeslag. Bij besluit van 12 februari 2014 (beëindigingsbesluit) heeft het Uwv daarom de toeslag van appellant per 1 april 2014 beëindigd. Op 9 juli 2014 heeft appellant, zoals is overwogen in punt 5.2 van het verzoek, het Uwv vanuit Turkije verzocht, voor de toekomst terug te komen van het beëindigingsbesluit. De afwijzing van deze aanvraag heeft het Uwv bij besluit van 20 oktober 2014 (het bestreden besluit) gehandhaafd.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. De rechtbank heeft het beroep op het arrest van het Hof van 26 mei 2011, Akdas c.s., C-485/07, ECLI:EU:C:2011:346, verworpen. De rechtbank heeft hiertoe overwogen dat appellant slechts gedeeltelijk arbeidsongeschikt is, waardoor hij ten tijde in geding de arbeidsmarkt niet voorgoed had verlaten en op grond van het associatierecht nog een verblijfsrecht in Nederland had. De rechtbank is van oordeel dat appellant hierdoor in een andere positie verkeert dan de Turkse onderdanen op wie het arrest Akdas c.s. betrekking heeft. Aan een beantwoording van de vraag of op grond van nationaal recht al dan niet eveneens sprake is van een verblijfsrecht, en de invloed daarvan op de aanspraak op toeslag, is de rechtbank niet toegekomen.

3.1.

In het verzoek heeft de Raad in overweging 5.1 en 5.2 reeds geoordeeld dat, anders dan het Uwv stelt, sprake is van een ‘verkregen recht’ als bedoeld in artikel 6 van Besluit 3/80. Verder is in overweging 7.1 tot en met 7.3 geoordeeld dat appellant, anders dan door het Uwv en de rechtbank is aangenomen, zijn op het associatierecht gebaseerd verblijfsrecht in Nederland heeft verloren. In verband hiermee heeft de Raad de volgende vragen aan het Hof voorgelegd:

3.2.

Bij het arrest Ҫoban heeft het Hof vastgesteld dat Besluit 3/80 van toepassing is op de situatie van appellant en dat zijn situatie valt binnen de werkingssfeer van artikel 6 van dit besluit. Het Hof heeft de gestelde vragen als volgt beantwoord en voor recht verklaard:

4.1.

Voor de toepasselijke wet- en regelgeving wordt verwezen naar overweging 2.1 tot en met 2.2.2. van het verzoek en de punten 3 tot en met 18 van het arrest Ҫoban.

4.2.

Aan de orde is de vraag of het Uwv terecht op grond van artikel 4a van de TW heeft geweigerd voor de toekomst terug te komen van het beëindigingsbesluit.

4.3.

Uit de punten 55 en 56 van het arrest Ҫoban volgt dat de situatie van appellant niet kan worden gelijkgesteld met die van de Turkse staatsburgers over wie het ging in de zaak die heeft geleid tot het arrest Akdas c.s., aangezien hij op de datum van zijn vertrek uit Nederland naar Turkije zijn recht op verblijf in Nederland niet had verloren. Op die datum bezat appellant immers de status van langdurig ingezetene van Nederland in de zin van richtlijn 2003/109. De beroepsgrond van appellant, dat zijn situatie wel vergelijkbaar is met van het arrest Akdas c.s., slaagt dan ook niet.

4.4.

Zoals het Hof onder de punten 57 tot en met 59 heeft overwogen, is de status van een langdurig ingezetene ingevolge artikel 8 van richtlijn 2003/109 permanent, onverminderd de bepalingen van artikel 9 van deze richtlijn betreffende de intrekking of het verlies van die status. Het Hof verwijst naar de overwegingen 4, 6 en 12 van Richtlijn 2003/109, waaruit blijkt dat het hoofddoel van deze richtlijn is de integratie van onderdanen van derde landen die duurzaam in de lidstaten zijn gevestigd, en naar overweging 2 van deze richtlijn, waaruit blijkt dat zij voorts tot doel heeft om, door toekenning van de status van langdurig ingezetene aan die onderdanen van derde landen, hun juridische status meer in overeenstemming te brengen met die van de onderdanen van de lidstaten (arrest van 18 oktober 2012, Singh, C‑502/10, EU:C:2012:636, punt 45). Op grond van zijn status was appellant op de datum van zijn vertrek uit Nederland naar Turkije in staat te voldoen aan het door de TW opgelegde vereiste van woonplaats in Nederland om voor toeslag in aanmerking te komen, net zoals een burger van de Unie die in Nederland verblijft. In de punten 60 en 61 van het arrest oordeelt het Hof dat voor de toepassing van artikel 59 van het Aanvullend Protocol de situatie van appellant geacht moet worden vergelijkbaar te zijn met die van een burger van de Unie die in Nederland verblijft en het recht op een toeslag op grond van de TW heeft verworven. De stelling van appellant dat zijn situatie niet gelijk is aan die van een burger van de Unie, wordt gelet op het voorgaande niet gevolgd.

4.5.

Volgens het Hof zou de omstandigheid dat een Turks staatsburger, zoals appellant, op grond van artikel 6, eerste lid, van Besluit 3/80 het recht op een aanvullende prestatie, zoals de toeslag, kan behouden na zijn woonplaats naar Turkije te hebben overgebracht, terwijl de burgers van de Unie onderworpen blijven aan het bij artikel 4a van de TW opgelegde vereiste van een woonplaats om voor een toeslag in aanmerking komen, ertoe leiden dat deze Turkse staatsburger gunstiger wordt behandeld dan de burgers van de Unie die in een vergelijkbare situatie verkeren, wat onverenigbaar zou zijn met de uit artikel 59 van het Aanvullend Protocol voortvloeiende vereisten.

4.6.

Uit het arrest Ҫoban volgt dat in het geval van appellant artikel 6, eerste lid, van Besluit 3/80, gelezen in samenhang met artikel 59 van het Aanvullend Protocol zich niet verzet tegen een nationale bepaling als artikel 4a van de TW op grond waarvan appellant niet langer recht heeft op een toeslag nu hij naar zijn land van herkomst is teruggekeerd en op het moment van zijn vertrek uit Nederland de status van langdurig ingezetene bezat in de zin van richtlijn 2003/109. Het Uwv heeft dan ook terecht geweigerd voor de toekomst terug te komen van het beëindigingsbesluit.

4.7.

Uit 4.1 tot en met 4.6 volgt dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.