Centrale Raad van Beroep, 21-03-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:966, 17/353 WIA

1.1.

Appellante was in dienst van [naam werkgever] (werkgever). Zij heeft laatstelijk werkzaamheden als assemblagemedewerkster verricht bij [naam bedrijf] . Op 21 juni 2013 is appellante uitgevallen wegens pijn aan haar heupen en rug als gevolg van artrose. Beiderzijds is een heupprothese geplaatst. Daarnaast is sprake van meerdere degeneratieve veranderingen. Appellante heeft op 13 maart 2015 een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen aangevraagd.

1.2.

Bij besluit van 20 mei 2015 heeft het Uwv appellante met ingang van 18 juni 2015 in aanmerking gebracht voor een loongerelateerde WGA-uitkering, berekend naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 64,29%. Appellante en werkgever hebben beiden bezwaar gemaakt tegen dit besluit.

1.3.

Bij beslissing op bezwaar van 7 oktober 2015 (bestreden besluit 1) heeft het Uwv de bezwaren van appellante en werkgever tegen het besluit van 20 mei 2015 ongegrond verklaard. Zowel appellante als werkgever hebben beroep ingesteld tegen bestreden besluit 1.

1.4.

Bij besluit van 11 juli 2016 heeft het Uwv, nadat appellante heeft gemeld dat zij toegenomen klachten heeft, de mate van arbeidsongeschiktheid met ingang van 23 februari 2016 gewijzigd in 53,96%. Daarbij is meegedeeld dat de hoogte van de loongerelateerde WGA-uitkering niet wijzigt. Appellante heeft bezwaar gemaakt tegen dit besluit.

1.5.

Bij beslissing op bezwaar van 28 november 2016 (bestreden besluit 2) heeft het Uwv het bezwaar van appellante tegen het besluit van 11 juli 2016 ongegrond verklaard. Appellante heeft beroep ingesteld tegen bestreden besluit 2.

2.1.

2.2.

Bij de aangevallen uitspraak met kenmerk 17/65 (aangevallen uitspraak III) heeft de rechtbank het beroep van appellante tegen bestreden besluit 2 gegrond verklaard, bestreden besluit 2 vernietigd en het Uwv opgedragen een nieuw besluit nemen, met vergoeding van griffierecht en veroordeling in de proceskosten. De rechtbank heeft overwogen dat er geen aanknopingspunten bestaan voor twijfel aan de juistheid van de door het Uwv vastgestelde belastbaarheid van appellante vanaf 23 februari 2016. Met de verzekeringsgeneeskundige rapporten van het Uwv is afdoende toegelicht dat de FML geen ruimte biedt voor het aannemen van verdergaande beperkingen. In hetgeen appellante heeft aangevoerd heeft de rechtbank geen aanleiding gezien voor twijfel aan de conclusies van de verzekeringsartsen van het Uwv, zodat de rechtbank geen reden heeft gezien om een deskundige te benoemen. Uit het arrest Korošec (uitspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens van 8 oktober 2015, ECLI:CE:ECHR:2015:1008JUD007721212, zaaknummer 77212/12) volgt niet dat de rechtbank gehouden is een deskundige te benoemen uitsluitend op de grond dat een betrokkene het niet eens is met de conclusie van een verzekeringsarts. Uitgaande van de juistheid van de bij appellante vastgestelde medische beperkingen, heeft de rechtbank geen grond gezien voor het oordeel dat de functies voor appellante niet geschikt zijn. De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft de signaleringen in de functies afdoende toegelicht. Wat betreft het dagloon heeft de rechtbank evenwel overwogen dat het Uwv de vaststelling daarvan niet inzichtelijk heeft gemaakt, omdat uit het dagloonrapport niet blijkt of bij het vaststellen van het dagloon rekening is gehouden met perioden van ziekte. In zoverre is bestreden besluit 2 niet deugdelijk gemotiveerd en om die reden vernietigd, waarbij het Uwv is opgedragen een nieuwe beslissing op bezwaar te nemen over het dagloon.

3.1.

Appellante heeft in hoger beroep tegen de aangevallen uitspraken – samengevat – aangevoerd dat zij meer beperkt is als gevolg van lichamelijke en psychische klachten. De rechtbank is op diverse lichamelijke klachten niet ingegaan. De verzekeringsartsen van het Uwv en verzekeringsarts Hofman staan lijnrecht tegenover elkaar ten aanzien van de aspecten frequent buigen en staan, zodat op grond van het arrest Korošec reden bestaat voor het benoemen van een verzekeringsarts als onafhankelijke deskundige. Daarbij heeft appellante erop gewezen dat zij niet de beschikking heeft over de financiële middelen om zelf een deskundige in te schakelen. Verder heeft appellante aangevoerd dat de functies ongeschikt zijn, omdat de FML niet juist is. Voorts heeft appellante aangevoerd dat het Uwv ten onrechte geen nieuwe beslissing op bezwaar heeft genomen ten aanzien van de datum 23 februari 2016. Tot slot stelt appellante zich op het standpunt dat het dagloon onjuist is, omdat minder gewerkte uren wegens ziekte ten onrechte buiten beschouwing zijn gelaten.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraken bepleit, onder verwijzing naar het rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 21 maart 2017. Volgens het Uwv heeft de rechtbank in aangevallen uitspraak III de stappen die zijn ontwikkeld na het Korošec‑arrest voldoende beoordeeld en is de rechtbank op goede gronden tot het oordeel gekomen dat er geen aanleiding bestaat voor het benoemen van een deskundige.

3.3.

Daarnaast heeft het Uwv bij gewijzigde beslissing op bezwaar van 7 augustus 2017 (bestreden besluit 3) bestreden besluit 1 gewijzigd voor wat betreft het dagloon. Het bezwaar tegen het besluit van 20 mei 2015 is gegrond verklaard. Het dagloon is per 18 juni 2015, rekening houdend met ziekte, op een hoger bedrag vastgesteld van € 92,96 naar € 106,24. Voor het totaalbedrag van het sv-loon verwijst het Uwv naar het dagloonrapport. Het daarin opgenomen loon van € 15.825,73 komt uit de polisadministratie, welke leidend is voor de berekening van het dagloon. Dit hogere dagloon geldt ook voor de datum 23 februari 2016, zodat geen gevolg hoeft te worden gegeven aan de opdracht van de rechtbank in aangevallen uitspraak III.

4.1.

In geschil is het oordeel van de rechtbank over de medische grondslag van de bestreden besluiten per respectievelijk 18 juni 2015 en 23 februari 2016, alsmede de hoogte van het dagloon.

5.1.

Bestreden besluit 3 wordt, gelet op de artikelen 6:19 en 6:24 van de Algemene wet bestuursrecht, mede in de beoordeling betrokken. In dit besluit is de medische (en arbeidskundige) beoordeling van bestreden besluit 1 gehandhaafd en is het dagloon gewijzigd in een hoger dagloon.

5.2.

Gelet op bestreden besluit 3, waarin het dagloon op een hoger bedrag is vastgesteld, heeft de rechtbank in aangevallen uitspraak I ten onrechte geoordeeld dat het dagloon in bestreden besluit 1 juist was vastgesteld. Aangevallen uitspraak I zal daarom worden vernietigd en het beroep tegen bestreden besluit 1 zal gegrond worden verklaard. Ter beoordeling ligt dan voor de hoogte van het dagloon in bestreden besluit 3.

5.3.

Appellante kan zich hiermee niet verenigen, omdat voor haar onduidelijk is hoe het sv‑loon van € 15.825,73 tot stand is gekomen. Het Uwv heeft hiertoe verwezen naar de in de polisadministratie opgenomen gegevens. Het door de werkgever opgegeven loon en de door hem vermelde vakantietoeslag worden opgenomen in de polisadministratie van het Uwv (zie bijvoorbeeld de uitspraak van de Raad van 12 oktober 2012, ECLI:NL:CRVB:2012:BY0039). Gesteld noch gebleken is dat het Uwv ten onrechte van de opgave opgenomen in de polisadministratie is uitgegaan. De enkele stelling dat de totstandkoming van dit sv-loon voor appellante niet duidelijk is, is onvoldoende om niet van de in de polisadministratie opgenomen gegevens uit te gaan. De gronden van appellante tegen bestreden besluit 3 slagen daarom niet.

5.4.

De stelling van appellante, dat het Uwv ten onrechte geen uitvoering heeft gegeven aan de opdracht in aangevallen uitspraak III door in deze zaak geen nieuwe beslissing op bezwaar te nemen over het dagloon, behoeft gelet op het verhandelde ter zitting geen bespreking meer. Appellante beoogde hiermee een vergoeding te krijgen van de door haar in bezwaar gemaakte kosten in de procedure leidend tot aangevallen uitspraak III. Ter zitting heeft het Uwv toegelicht dat met het nemen van bestreden besluit 3 (ook) uitvoering is gegeven aan aangevallen uitspraak III. Bestreden besluit 3 is weliswaar genomen ter vervanging van bestreden besluit 1 (datum in geding 18 juni 2015, zoals aan de orde in aangevallen uitspraak I) maar het in bestreden besluit 3 vastgestelde hogere dagloon geldt daarmee ook voor bestreden besluit 2 (datum in geding 23 februari 2016, zoals aan de orde in aangevallen uitspraak III). Het Uwv heeft daarom toegezegd de bezwaarkosten van appellante in de procedure leidend tot aangevallen uitspraak III te zullen vergoeden en is appellante op dit punt tegemoet gekomen.

6. Uit 5.1 tot en met 5.3 volgt dat het hoger beroep van appellante tegen aangevallen uitspraak I slaagt, omdat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat het dagloon juist was vastgesteld. Aangevallen uitspraak I zal worden vernietigd en het beroep tegen bestreden besluit 1 wordt gegrond verklaard. Het beroep tegen bestreden besluit 3 zal ongegrond worden verklaard.

7. Uit het voorgaande volgt dat appellante geen (proces)belang meer heeft bij een beoordeling van aangevallen uitspraak II, zodat haar hoger beroep tegen aangevallen uitspraak II niet‑ontvankelijk zal worden verklaard.

8. Uit 4.3.4 tot en met 4.3.6 volgt dat het hoger beroep van appellante tegen aangevallen uitspraak III niet slaagt. Aangevallen uitspraak III zal daarom worden bevestigd, voor zover aangevochten.

9. Er bestaat aanleiding om het Uwv te veroordelen in de proceskosten van appellante in beroep en in hoger beroep in de procedure tegen aangevallen uitspraak I. De proceskosten worden vastgesteld op € 2.100,80 (2 x € 512,- voor beroep en 2 x € 512,- voor hoger beroep, reiskosten in beroep en hoger beroep ten bijdrage van € 52,80).