Centrale Raad van Beroep, 10-04-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:1057, 17/5693 WIA

3.1.

In hoger beroep heeft werkgeefster aangevoerd dat de rechtbank het beroep ten onrechte ongegrond heeft verklaard. Het procesbelang van werkgeefster is erin gelegen dat het Uwv een maatregel aan werkneemster had moeten opleggen omdat zij tijdens de wachttijd onvoldoende re-integratie-inspanningen heeft verricht. Werkgeefster heeft daarbij aangevoerd dat niet kan worden uitgesloten dat een mogelijke omzetting van de IVA-uitkering naar een WGA-uitkering in de toekomst schade zal opleveren voor werkgeefster.

3.2.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

3.3.

Werkneemster heeft in haar zienswijze betwist dat bij de toekenning van de IVA‑uitkering aanleiding bestond om een maatregel op te leggen. In incidenteel hoger beroep heeft werkneemster aangevoerd dat de rechtbank ten onrechte geen proceskostenveroordeling te haren gunste heeft uitgesproken. Werkneemster heeft verzocht om vergoeding van de proceskosten in beroep en in hoger beroep.

4.1.

Een werkgever is op grond van vaste rechtspraak van de Raad categoraal belanghebbende bij een beslissing van het Uwv over onder meer een WIA-uitkering van een van zijn werknemers, omdat die uitkering gevolgen kan hebben voor de premieverplichtingen van de werkgever. Het is verder vaste rechtspraak, zie bijvoorbeeld de uitspraak van de Raad van 24 februari 2012, ECLI:NL:CRVB:2012:BV7065, dat het enkele feit dat een werkgever als categoraal belanghebbende heeft te gelden niet reeds meebrengt dat hij ook moet worden geacht een concreet belang te hebben bij het maken van bezwaar of het instellen van beroep dan wel hoger beroep. Voor het aannemen van procesbelang is vereist dat het resultaat dat de indiener van het bezwaarschrift, beroepschrift of hoger beroepschrift nastreeft ook daadwerkelijk kan worden bereikt en dat het realiseren daarvan voor de betreffende werkgever feitelijke betekenis kan hebben.

4.2.

Op grond van de Wet WIA gelden geen verplichtingen voor een werkgever indien een werknemer recht heeft op een IVA-uitkering. Hieruit volgt dat het Uwv met juistheid heeft geconcludeerd dat werkgeefster geen concreet belang had bij de beoordeling van haar bezwaar. De Raad verwijst naar zijn uitspraak van 24 februari 2012, ECLI:NL:CRVB:2012:BV7065.

4.3.

Het overwogene onder 4.2 wordt niet anders door de stelling van werkgeefster dat er aanleiding was om een maatregel aan werkneemster op te leggen. Overigens wordt daarbij nog opgemerkt dat het bestreden besluit geen betrekking heeft op het al of niet opleggen van een maatregel. De Raad verwijst naar, bijvoorbeeld, zijn uitspraak van 27 maart 2019, ECLI:NL:CRVB:2019:1096. Het hoger beroep van werkgeefster slaagt dus niet.

4.4.

De rechtbank heeft terecht geen aanleiding gezien om een proceskostenveroordeling ten gunste van werkneemster uit te spreken. Het bestreden besluit is terecht als niet onrechtmatig beoordeeld, zodat er voor een proceskostenveroordeling ten laste van het Uwv in zoverre geen grond bestond. Dat werkneemster in beroep als derde-partij haar zienswijze heeft gegeven op het standpunt van werkgeefster, maakt op zichzelf beschouwd ook niet dat een proceskostenveroordeling ten laste van werkgeefster had moeten plaatsvinden. Van misbruik van procesrecht aan de zijde van werkgeefster is geen sprake. Het incidenteel hoger beroep van werkneemster slaagt dus niet. Dit betekent dat er ook in hoger beroep geen aanleiding is voor een proceskostenveroordeling te haren gunste.

4.5.

Uit 4.1 tot en met 4.4 volgt dat de aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.