Centrale Raad van Beroep, 23-06-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:1336, 18/2325 PW

Voor een uitgebreide weergave van de in dit geding van belang zijnde feiten en omstandigheden verwijst de Raad naar de uitspraak van 14 november 2017. Hij volstaat nu met het volgende.

Het college heeft ter uitvoering van de uitspraak bij het bestreden besluit de intrekking van de bijstand van appellant met ingang van 11 februari 2015 niet gehandhaafd. Daarbij heeft het college de bijstand over de periode van 11 februari 2015 tot 1 januari 2016 herzien naar de norm voor een alleenstaande en vanaf 1 januari 2016, onder toepassing van artikel 24 van de Participatiewet (PW), naar 50% van de norm voor gehuwden. Bij dat besluit heeft het college ook de op de bankrekening van appellant gedane contante stortingen en de bijschrijvingen van [beveiligingsbedrijf] aangemerkt als inkomen en op de bijstand in mindering gebracht. Het college heeft voorts de over de periode van 16 februari 2017 tot en met 18 mei 2017 verleende bijstand omgezet van een geldlening naar om niet. Het college heeft de bijstand met ingang van 18 mei 2017 ingetrokken op de grond dat appellant op die datum de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt. Het college heeft de nabetaling aan appellant verrekend met nog openstaande vorderingen.

Bij besluit van 13 april 2018 heeft het college wettelijke rente toegekend tot een bedrag van € 618,28. Hiertegen heeft appellant geen rechtsmiddelen aangewend.

Bij besluit van 2 december 2019 (nader besluit) heeft het college het bestreden besluit gewijzigd en de bijstand van appellant, met toepassing van artikel 18, eerste lid, van de PW, over de periode van 1 januari 2016 tot en met 15 februari 2017 verhoogd met 20% van de gehuwdennorm en een bedrag van € 3.773,77 nabetaald. Tevens heeft het college een bedrag van € 261,80 aan wettelijke rente vergoed.

2. Appellant heeft zich in beroep op de hierna te bespreken gronden tegen het bestreden besluit en het nader besluit gekeerd.

3. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Het nader besluit wordt, gelet op de artikelen 6:19 en 6:24 van de Awb, mede in de beoordeling betrokken.

Het college heeft met het nader besluit de bij het bestreden besluit vanaf 1 januari 2016 aan appellant toegekende bijstand van 50% van de gehuwdennorm gewijzigd en, onder toepassing van artikel 18, eerste lid, van de PW, deze norm verhoogd met 20%. Gelet hierop zal de Raad het beroep reeds gegrond verklaren en het bestreden besluit vernietigen wegens strijd met artikel 18, eerste lid, van de PW.

Appellant heeft zich op het standpunt gesteld dat het college in strijd met het vertrouwens- en zorgvuldigheidsbeginsel alsnog de contante stortingen op zijn bankrekening op de bijstand in mindering heeft gebracht terwijl het college deze bedragen bij de onrechtmatige besluiten van 4 december 2015 en 23 december 2015 (onrechtmatige besluiten) niet heeft teruggevorderd.

Deze grond slaagt niet. Het college heeft voorafgaand aan het besluit van 4 december 2015 bij vaststelling en betaling van de bijstand vanaf 11 februari 2015 geen inkomsten op de bijstand in mindering gebracht. Dit komt voort uit het feit dat appellant destijds geen melding heeft gemaakt van kasstortingen op zijn bankrekening. Bij besluit van 4 december 2015 heeft het college de bijstand van appellant vanaf 11 februari 2015 volledig ingetrokken zodat het college daarbij niet toe kon komen aan een herziening van de bijstand over die periode met de op de bankrekening van appellant bijgeschreven kasstortingen als in aanmerking te nemen inkomsten. Naar aanleiding van de uitspraak van de Raad van 14 november 2017 heeft het college de intrekking van de bijstand vanaf 11 februari 2015 niet langer gehandhaafd. Daarbij stond het het college vrij om, met in achtneming van deze uitspraak en zonder daarmee in strijd te komen, de kasstortingen in de maanden maart, juli, augustus, september, oktober, november en december 2015 als inkomen op de bijstand in mindering te brengen en de tot dat bedrag gemaakte kosten van bijstand van appellant terug te vorderen. Dit geldt wat het in aanmerking nemen eveneens voor de na 4 december 2015 gedane kasstortingen. Niet gebleken is dat het college appellant op enig moment heeft meegedeeld dat het niet zou overgaan tot het in mindering brengen van deze kasstortingen. Daarom is dit in aanmerking nemen van deze kasstortingen niet in strijd met het vertrouwens- en zorgvuldigheidsbeginsel.

Appellant heeft verder aangevoerd dat het college in de periode dat hij in de noodopvang verbleef en bijstand als geldlening ontving in strijd met de redelijkheid de bijstand met 15% heeft gekort. Het had het college, na alle ellende vanwege de onrechtmatige besluiten, gesierd iets ruimhartiger te zijn.

In het midden kan blijven of deze grond – gelet op nog beperkte omvang van het geding –in deze procedure aan de orde kan worden gesteld omdat deze grond in ieder geval faalt. Bijstand is bedoeld voor de kosten van levensonderhoud naar de toepasselijke norm. Niet betwist wordt dat appellant vanaf 16 februari 2017 dak- en thuisloos was en dat de aan hem toegekende norm de juiste is. Bijstand is niet bedoeld als vergoeding voor gestelde schade over een voorafgaande periode zodat aan de vraag of het redelijk was de voor appellant geldende norm toe te passen niet wordt toegekomen.

Uit 3.2 volgt dat het beroep tegen het bestreden besluit gegrond zal worden verklaard en het bestreden besluit zal worden vernietigd. Uit 3.3 tot en met 3.6 volgt dat het beroep tegen het nader besluit ongegrond zal worden verklaard.

Niet in geding is dat het college bij besluit van 13 april 2018 een bedrag van € 618,28 aan wettelijke rente heeft vergoed en bij nader besluit een bedrag van € 261,80.

Bij brief van 13 februari 2020 heeft het college een reactie gegeven op het verzoek van appellant.

Op het verzoek van appellant is titel 8.4 van de Awb van toepassing, nu de schadeveroorzakende besluiten dateren van na 1 juli 2013, de datum waarop genoemde titel van de Awb in werking is getreden. De besluiten van 4 december 2015 en 23 december 2015 worden als onrechtmatige besluiten aangemerkt. Daarmee is ook de toerekening van die onrechtmatigheid aan het college gegeven.

Appellant heeft verzocht om, naast de aan hem verstrekte vergoeding van de wettelijke rente, over te gaan tot vergoeding van de kosten die hij in verband met de ontruiming van zijn woning heeft gemaakt tot een bedrag van € 2.413,74.

Appellant heeft verzocht om vergoeding van immateriële schade die hij stelt te hebben geleden, omdat hij veel spanningen en stress heeft ervaren door de onrechtmatige besluiten en de daarop volgende procedure. Met name het feit dat hij hierdoor zijn huur niet meer kon betalen en hij dakloos is geworden heeft hij als zeer vernederend ervaren. Ook heeft hij hierdoor zijn vrouw en kinderen meer dan twee jaar niet meer kunnen bezoeken.

Appellant heeft aangevoerd dat sprake is van overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM).