Centrale Raad van Beroep, 09-07-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:1442, 19/3131 AW

1.1.

Appellante was sinds 20 augustus 1969 werkzaam bij de Belastingdienst, laatstelijk in de functie van [naam functie] bij de afdeling [naam afdeling] ([afdeling]).

1.2.

Op 20 mei 2015 is de Investeringsagenda Belastingdienst gepresenteerd aan de Tweede Kamer, een programma dat gericht is op herinrichting van de Belastingdienst en dat tot gevolg heeft dat naar verwachting ongeveer 5.000 functies komen te vervallen. Op 23 november 2015 heeft de Directeur-Generaal van de Belastingdienst in het Georganiseerd Overleg Belastingdienst (GOBD) een voorstel gedaan voor vrijwillige mobiliteit en een uitwerking voorgesteld van het rijksbrede Van Werk Naar Werk-beleid. In verband met de uitwerking van dat programma zijn vanaf 24 november 2015 op het Intranet van de Belastingdienst berichten geplaatst waarin de medewerkers worden geïnformeerd over de stand van zaken met betrekking tot in te voeren stimuleringsmaatregelen ten behoeve van de vrijwillige uitstroom van medewerkers. Op 14 januari 2016 zijn in het GOBD de laatste afspraken over die stimuleringsmaatregelen gemaakt. Overeengekomen is dat medewerkers van de Belastingdienst afspraken kunnen maken over vrijwillige uitstroom onder toekenning van een stimuleringspremie, uitgesplitst in de varianten A en B.

1.3.

Appellante heeft kenbaar gemaakt vrijwillig te willen uitstromen onder toekenning van een stimuleringspremie, variant B. De afspraken hierover zijn vastgelegd in een vaststellingsovereenkomst (VSO), die appellante en de directeur [X] van de Belastingdienst hebben getekend op 30 september 2016. In de VSO is onder meer geregeld dat appellante overgaat naar [X] en dat haar met ingang van 1 september 2019 eervol ontslag wordt verleend op grond van artikel 94, eerste lid, van het Algemeen Rijksambtenarenreglement onder toekenning van een stimuleringspremie. Daarnaast is in de VSO geregeld dat appellante door [X] kan worden uitgeleend aan de latende organisatie (lees: [afdeling]) om daar nog haar huidige werk onder haar huidige leidinggevende op haar huidige werkplek te doen voor zolang het dienstbelang dit vereist, dit ter beoordeling aan de latende directie. Hiertoe wordt geen apart besluit of contract opgesteld.

1.4.

Op 20 juli 2017 heeft een driegesprek plaatsgevonden tussen appellante, de teamleider van [X] en de teamleider van [afdeling], ter bepaling van de feitelijke overgang van de medewerker naar [X]. Tijdens dit gesprek is vastgesteld dat de werkzaamheden van appellante bij [afdeling] blijvend zijn en dat zij daar ingeleend blijft tot 1 september 2019.

1.5.

Tijdens een gesprek op 19 maart 2018 tussen appellante en de teamleiders van de betrokken organisatieonderdelen is appellante medegedeeld dat haar inlening bij [afdeling] per 1 mei 2018 wordt beëindigd en dat zij vanaf die datum over zal gaan naar [X] om daar passende werkzaamheden te gaan verrichten.

1.6.

Bij e-mails van 29 maart 2018 en 26 april 2018 heeft de plaatsvervangend directeur Inning van [afdeling] de beslissing aan appellante nader toegelicht. Ten tijde van het driegesprek op 20 juli 2017 was de verwachting dat op het moment van uitstroom van appellante de werkzaamheden binnen haar organisatieonderdeel nog niet substantieel zouden zijn afgenomen. Nadien is gebleken dat medewerkers van het organisatieonderdeel waar ook appellante werkzaam was te weinig werk hadden. Deze ontwikkeling was de reden om de inleen van “Switchers” in het team waar appellante deel van uitmaakte te beëindigen. Bij deze beslissing is ook het belang van appellante meegewogen. Het dienstbelang woog echter zwaarder. De ontslagdatum van appellante lag toen nog bijna anderhalf jaar in de toekomst en appellante zou op dezelfde locatie in [woonplaats] passende werkzaamheden gaan verrichten waardoor de impact van de beslissing voor haar te overzien was.

1.7.

Bij besluit van 3 augustus 2018 (bestreden besluit) heeft de staatssecretaris het bezwaar tegen het e-mailbericht van 29 maart 2018 dat appellante per 1 mei 2018 over zal gaan naar [X] primair niet-ontvankelijk en subsidiair ongegrond verklaard. Daaraan is ten grondslag gelegd dat de e-mail van 29 maart 2018 geen besluit is waartegen op grond van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) bezwaar en beroep mogelijk is. Ten aanzien van het subsidiaire standpunt heeft de staatssecretaris - voor zover van belang - overwogen dat het stopzetten van de inlening van appellante bij [afdeling] in het belang van de dienst was en dat het dienstbelang zwaarder woog dan het belang van appellante om ingeleend te blijven bij [afdeling]. Verder is niet gebleken dat de aan appellante opgedragen werkzaamheden bij [X] niet passend zijn. Tot slot is overwogen dat het stappenplan, opgenomen in de notitie van 30 november 2017, niet van toepassing is op de situatie van appellante.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit gegrond verklaard voor zover het bezwaar niet-ontvankelijk is verklaard. Het bestreden besluit is voor het overige in stand gelaten. De rechtbank heeft daarbij de staatssecretaris veroordeeld in de proceskosten en beslist dat de staatssecretaris aan appellante het door haar betaalde griffierecht van € 46,- moet vergoeden.

3. In hoger beroep heeft appellante zich op hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.2.

Verder heeft appellante aangevoerd dat de rechtbank de staatssecretaris had moeten veroordelen tot vergoeding van het door haar betaalde griffierecht tot een bedrag van € 170,-. Deze beroepsgrond slaagt. Uit de stukken blijkt dat van appellante een griffierecht van € 170,- is geheven en dat de rechtbank ten onrechte heeft beslist dat de staatssecretaris slechts € 46,- moest vergoeden. Dit betekent dat appellante € 124,- te weinig vergoeding heeft gehad.

4.3.

Uit het voorgaande volgt dat het hoger beroep slaagt voor zover de rechtbank niet het gehele bedrag aan geheven griffierecht heeft laten vergoeden door de staatssecretaris. Dit betekent dat de aangevallen uitspraak in zoverre moet worden vernietigd. De Raad ziet aanleiding zelf in de zaak te voorzien en te bepalen dat de staatssecretaris het bedrag van € 124,- aan appellante moet betalen.

4.4.