Centrale Raad van Beroep, 28-07-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:1619, 18/2642 PW

Appellant heeft zich op 12 juli 2016 gemeld om bijstand ingevolge de Participatiewet (PW) aan te vragen en heeft op 27 juli 2016 het aanvraagformulier ingediend. Hij heeft daarbij als gewenste ingangsdatum 1 juni 2016 vermeld. Op het aanvraagformulier heeft appellant vermeld dat zijn uitkering van de GSD in december 2013 is stopgezet, hij geen inkomen meer heeft en hij heeft geleefd van de verkoop van zijn auto, de verkoop van sieraden, een erfenis van zijn vader en geld dat hij geleend heeft bij familie.

Bij besluit van 2 december 2016 (bestreden besluit 1), heeft het dagelijks bestuur het bezwaar tegen het afwijzingsbesluit ongegrond verklaard. Bestreden besluit 1 berust op de grondslag dat appellant onvoldoende aannemelijk heeft gemaakt dat hij in bijstandbehoevende omstandigheden verkeert. Hierdoor kan het recht op bijstand niet worden vastgesteld, zodat de aanvraag moet worden afgewezen. Bij besluit van 16 maart 2017 (bestreden besluit 2) heeft het dagelijks bestuur, voor zover hier van belang, het bezwaar tegen het intrekkingsbesluit eveneens ongegrond verklaard. Het dagelijks bestuur heeft hierbij opgemerkt dat het toekenningsbesluit en het afwijzingsbesluit inhoudelijk zo tegenstrijdig zijn dat daaruit geen andere conclusie kan worden getrokken dan dat sprake is van een vergissing. Dit wordt bevestigd door het feit dat geen uitvoering is gegeven aan het toekenningsbesluit. Om de gebleken administratieve misslag te corrigeren heeft het dagelijks bestuur het toekenningsbesluit ingetrokken. Daarmee is bedoeld duidelijk te maken dat het toekenningsbesluit per abuis is verzonden en dus als het ware als niet verzonden moet worden beschouwd. Vanwege de onzorgvuldige handelwijze bestaat wel aanleiding om de kosten in verband met de behandeling van bezwaar te vergoeden.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank de beroepen tegen de bestreden besluiten 1 en 2 ongegrond verklaard en het verzoek om schadevergoeding afgewezen.

3. In hoger beroep heeft appellant zich op hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Appellant heeft aangevoerd dat hij er ten tijde van de ontvangst van het toekenningsbesluit op had mogen vertrouwen dat dit besluit juist was en dat van een kennelijke misslag geen sprake was. Appellant wijst erop dat de medewerker die destijds zijn aanvraag behandelde in een rapport van 17 augustus 2016 heeft aangetekend dat de aanvraag zou worden toegewezen. Mede gelet op de inhoud van dat rapport staat volgens appellant vast dat deze medewerker hem heeft laten weten dat zijn aanvraag zou worden toegewezen. Toen hij het door de betreffende medewerker zelf ondertekende toekenningsbesluit ontving, mocht appellant erop vertrouwen dat dit besluit de uitvoering vormde van de door deze medewerker gedane toezegging dat zijn aanvraag zou worden toegewezen. De omstandigheid dat appellant diezelfde dag tevens het door een andere medewerker ondertekende afwijzingsbesluit ontving, betekent niet dat hij daaruit zonder meer had moeten opmaken dat het afwijzingsbesluit het enige juiste besluit was en dat het toekenningsbesluit op een vergissing berustte.

De te beoordelen periode loopt van 1 juni 2016, de door appellant gewenste ingangsdatum van de bijstand, tot en met 27 september 2016, de datum van het afwijzingsbesluit.

Appellant heeft aangevoerd dat de aanvraag van 27 juli 2016 met het toekenningsbesluit is afgedaan. Het daarna genomen afwijzingsbesluit is dan ook ambtshalve genomen. Dit is in strijd met artikel 43, eerste lid, van de PW waarin is bepaald dat een ambtshalve vaststelling van het recht op bijstand uitsluitend mogelijk is indien een schriftelijke aanvraag niet tot de mogelijkheden behoort. Die situatie deed zich niet voor omdat appellant op 27 juli 2016 daadwerkelijk een aanvraag heeft ingediend. Voorts heeft appellant aangevoerd dat, indien sprake is van twee besluiten op één aanvraag, het toekenningsbesluit prevaleert omdat het is gedagtekend op 17 augustus 2016 en het afwijzingsbesluit op een latere datum, namelijk 27 september 2016.

Deze beroepsgronden slagen niet. Zowel in het toekenningsbesluit als in het afwijzingsbesluit is vermeld dat appellant zich op 12 juli 2016 heeft gemeld om bijstand aan te vragen en dat het gaat om een besluit op de aanvraag. Beide besluiten zijn op dezelfde dag bekendgemaakt en in werking getreden. Er zijn dus twee besluiten op één aanvraag genomen. Evenals de rechtbank ziet de Raad geen reden om aan het toekenningsbesluit meer waarde te hechten omdat dit besluit een eerdere dagtekening heeft.

Appellant heeft verder aangevoerd dat het afwijzingsbesluit in strijd met het vertrouwensbeginsel is genomen. Zoals in 4.1 is beschreven, heeft appellant gesteld dat een medewerker van het college hem heeft toegezegd dat zijn aanvraag zou worden toegewezen. Deze beroepsgrond slaagt niet omdat appellant zijn stelling niet aannemelijk heeft gemaakt. De Raad verwijst naar 4.2.

Appellant heeft verder aangevoerd dat hij aannemelijk heeft gemaakt dat hij gedurende de te beoordelen periode in bijstandbehoevende omstandigheden verkeerde en dat daarom bijstand aan hem had moeten worden toegekend.

Ook deze beroepsgrond slaagt niet op grond van de volgende overwegingen

Uit 4.1 tot en met 4.8 volgt dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.