Centrale Raad van Beroep, 01-09-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:2055, 18/5496 PW

1.1.

Appellant ontving bijzondere bijstand voor dieet-, woon- en verwarmingskosten (de meerkosten), laatstelijk tot € 214,- per maand op grond van de Participatiewet (PW).

1.2.

Bij besluit van 29 juli 2016 heeft het college overwogen dat appellant vanwege zijn vermogen de afgelopen jaren geen recht had op de bijzondere bijstand. Omdat het college deze fout heeft gemaakt en om appellant niet ineens zonder bijstand te stellen, wordt de bijzondere bijstand vanaf 1 april 2017 afgebouwd met 50% per jaar. Vanaf 1 april 2017 wordt de bijzondere bijstand verminderd tot € 107,- per maand en met ingang van 1 april 2018 beëindigd. Appellant heeft geen bezwaar gemaakt tegen dit besluit.

1.3.

Bij brief van 5 oktober 2017 heeft appellant het college verzocht om weer bijzondere bijstand te verlenen voor de meerkosten tot € 214,- per maand. Daarbij heeft appellant te kennen gegeven dat hij niet kan beschikken over zijn vermogen, de overwaarde van de woning, door de daarop rustende hypotheek. Ook heeft appellant in die brief gesteld dat het college niet heeft gereageerd op zijn voorstel om de bijzondere bijstand in de vorm van een lening te verstrekken.

1.4.

Bij besluit van 31 oktober 2017, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 20 maart 2018 (bestreden besluit) heeft het college het verzoek afgewezen met toepassing van artikel 4:6, tweede lid, van de Awb op de grond dat appellant geen nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden heeft vermeld.

2. Bij de aangevallen uitspraken heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellant zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Het verzoek van appellant van 5 oktober 2017 heeft als doel dat het college terugkomt van het besluit van 29 juli 2016. Het college heeft op dit verzoek beslist met overeenkomstige toepassing van artikel 4:6, tweede lid, van de Awb.

4.2.

Dit betekent dat de bestuursrechter aan de hand van de aangevoerde beroepsgronden toetst of het bestuursorgaan zich terecht, zorgvuldig voorbereid en deugdelijk gemotiveerd op het standpunt heeft gesteld dat er geen nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden zijn. Als het bestreden besluit die toets doorstaat, kan de bestuursrechter toch aan de hand van de beroepsgronden tot het oordeel komen dat de afwijzing van het herzieningsverzoek evident onredelijk is (uitspraak van 27 december 2016, ECLI:NL:CRVB:2016:5115).

4.3.

Nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden zijn feiten of omstandigheden die ná het eerdere besluit zijn voorgevallen, of feiten of omstandigheden die weliswaar vóór het eerdere besluit zijn voorgevallen, maar die niet vóór dat besluit konden worden aangevoerd. Nieuw gebleken feiten zijn ook bewijsstukken van al eerder gestelde feiten of omstandigheden, als deze bewijsstukken niet eerder konden worden overgelegd.

4.4.

4.5.

Wat appellant heeft aangevoerd leidt ook niet tot het oordeel dat het bestreden besluit evident onredelijk is. Bij de beoordeling door de bestuursrechter of de afwijzing van het herzieningsverzoek evident onredelijk is, ligt niet de vraag voor of het besluit van 29 juli 2016 evident onredelijk of onjuist is. Met wat appellant heeft aangevoerd, beoogt appellant in feite een discussie over de juistheid van het besluit van 29 juli 2016 te voeren. Daarvoor is in deze procedure geen plaats, omdat geen sprake is van nieuwe feiten en omstandigheden. Zelfs als de inhoud van het besluit van 29 juli 2016 mogelijk onjuist zou zijn, wil dat nog niet zeggen dat het evident onredelijk is dat het college het herzieningsverzoek heeft afgewezen.

4.6.

Uit 4.1 tot en met 4.5 volgt dat het hoger beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.