Centrale Raad van Beroep, 17-09-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:2203, 17/6004 WW

Bij besluit van 22 juli 2014 heeft het Uwv de WW-uitkering van appellant over de periode van 3 juni 2013 tot en met 2 februari 2014 ingetrokken en € 24.006,14 (bruto) van appellant teruggevorderd, omdat hij niet heeft doorgegeven dat hij in die periode heeft gewerkt bij [naam BV] Bij een afzonderlijk besluit van 22 juli 2014 (boetebesluit) heeft het Uwv appellant een boete opgelegd van € 24.006,14 (100% van het benadelingsbedrag), omdat appellant had kunnen weten dat hij zijn gewerkte uren aan het Uwv had moeten doorgeven. Het bezwaar van appellant tegen het boetebesluit van 22 juli 2014 is bij beslissing op bezwaar van 13 november 2015 niet-ontvankelijk verklaard. Appellant heeft tegen dat besluit geen rechtsmiddelen aangewend.

Bij besluit van 7 april 2016 heeft het Uwv een op 13 november 2015 ontvangen (mondeling) verzoek van appellant tot herziening van het boetebesluit van 22 juli 2014 afgewezen. Bij besluit van 18 augustus 2016 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellant ongegrond verklaard.

Bij het nader besluit heeft het Uwv het boetebesluit herzien in die zin dat de boete wordt verlaagd en wordt vastgesteld op € 7.800,-. Aan dit besluit heeft het Uwv, onder verwijzing naar de vuistregels die de Raad voor de beoordeling van verzoeken om herziening van boetebesluiten in zijn uitspraken van 7 maart 2019 (vuistregeluitspraken) heeft geformuleerd, het volgende ten grondslag gelegd. In de situatie van appellant is sprake van normale verwijtbaarheid, zodat de boete 50% van het benadelingsbedrag van € 24.006,14 had moeten bedragen, dus € 12.003,07. Op 13 november 2015, de datum van het herzieningsverzoek, had appellant minder dan dat bedrag afgelost. Daarom wordt de boete herzien en vastgesteld op € 7.800,-, het bij aanvang van de overtreding geldende strafmaximum, aangezien 50% van het benadelingsbedrag meer is dan dit strafmaximum.

Appellant heeft tegen het nader besluit aangevoerd dat in zijn geval sprake is van verminderde verwijtbaarheid en de Raad in de vuistregeluitspraken voor de bovengrens van de boete ten onrechte aansluiting heeft gezocht bij de derde categorie van het toepasselijke strafmaximum van artikel 23, vierde lid, van het Wetboek van Strafrecht (Sr). Verder heeft appellant aangevoerd dat uit de vuistregeluitspraken voortvloeit dat een snelle betaler slechter af is dan degene die de boete nog niet (volledig) heeft afgelost. Appellant acht dit onredelijk.

Het nader besluit van 4 juli 2019 wordt, gelet op de artikelen 6:19 en 6:24 van de Awb, mede in de beoordeling betrokken.

Het Uwv heeft in hoger beroep, gelet op het nader besluit, zijn weigering om het boetebesluit met toepassing van artikel 4:6, tweede lid, van de Awb te herzien, niet langer gehandhaafd. Reeds hierom dient de aangevallen uitspraak te worden vernietigd. De Raad zal het beroep tegen het bestreden besluit van 18 augustus 2016 gegrond verklaren en dit besluit vernietigen.

In geschil is of het niet verder herzien van de boete dan bij het nader besluit van 4 juli 2019 is gedaan, evident onredelijk is.

Zoals gemotiveerd in rechtsoverweging 2.5.6 van de vuistregeluitspraken geeft het belang van de rechtszekerheid in combinatie met een praktische uitvoering aanleiding om bij deze beoordeling voorbij te gaan aan eventuele onjuistheden met betrekking tot het benadelingsbedrag en dient het boetebedrag dat destijds in rechte onaantastbaar is geworden tot uitgangspunt te worden genomen.

Het Uwv is uitgegaan van normale verwijtbaarheid. In zijn brief van 12 februari 2020 heeft het Uwv gereageerd op de stelling van appellant dat in zijn geval sprake is van verminderde verwijtbaarheid. Met het Uwv wordt geoordeeld dat appellant niet aannemelijk heeft gemaakt dat in zijn geval de schending van de inlichtingenverplichting verminderd verwijtbaar is.

Vaststaat dat appellant ten tijde van het herzieningsverzoek minder op de boete had afgelost dan het bedrag dat verschuldigd zou zijn geweest als 50% van het boetebedrag bij normale verwijtbaarheid in aanmerking was genomen, zijnde € 12.003,07. Voorts staat vast dat dit bedrag hoger is dan het bedrag van de derde categorie, bedoeld in artikel 23, vierde lid, Sr, dat bij aanvang van de overtreding op 3 juni 2013 € 7.800,- bedroeg. Gelet hierop heeft het Uwv bij het nader besluit de boete terecht verlaagd tot € 7.800,-.Voor verlaging tot het maximumbedrag van overtredingen van de eerste categorie, bedoeld in artikel 23, vierde lid, Sr bestaat geen grond. Een dergelijke overtreding is hier niet aan de orde.

Uit wat hiervoor is overwogen volgt dat het niet verder verlagen van de boete dan bij het nader besluit is gedaan niet evident onredelijk is. Dit betekent dat het beroep tegen het nader besluit ongegrond dient te worden verklaard.