Centrale Raad van Beroep, 24-11-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:2965, 17/3917 PW

1.1.

Appellant, die tot de doelgroep dak- en thuislozen behoort, ontvangt vanaf 1 januari 2013 bijstand, laatstelijk op grond van de Participatiewet (PW).

1.2.

In het kader van een project Traject Briefadressen hebben twee handhavingsmedewerkers van de Dienst Werk en Inkomen van de gemeente Amsterdam (handhavingsmedewerkers) een onderzoek ingesteld naar de woon- en leefsituatie van appellant.

1.3.

Bij besluit van 11 januari 2016 heeft het college de bijstand van appellant met ingang van 18 december 2015 ingetrokken op de grond dat appellant op 18 december 2015 de op hem rustende medewerkingsverplichting als bedoeld in artikel 17, tweede lid, van de PW heeft geschonden. Als gevolg daarvan kan het recht op bijstand niet worden vastgesteld.

1.4.

Bij besluit van 27 juli 2016 (bestreden besluit) heeft het college, voor zover hier van belang, het bezwaar van appellant tegen het onder 1.3 vermelde besluit gegrond verklaard, dat besluit herroepen, en met toepassing van artikel 9, eerste lid, van de Verordening maatregelen, handhaving en verrekenen bestuurlijke boete van de gemeente Amsterdam (Maatregelverordening Participatiewet) de bijstand van appellant bij wijze van maatregel met ingang van 1 januari 2016 voor de duur van een maand verlaagd met 100%. Aan de maatregel heeft het college het volgende ten grondslag gelegd. Appellant heeft zich op 18 december 2015 ernstig misdragen. Hij heeft tijdens het telefoongesprek op die datum tegen de medewerker ‘Ach rot toch op, rotwijf’ gezegd en zich tijdens het gesprek met de handhavingsmedewerkers agressief en intimiderend gedragen. Daarmee is, zoals het college ter zitting heeft toegelicht, appellant de verplichting als bedoeld in artikel 9, zesde lid van de PW niet nagekomen.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellant zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd voor zover daarbij het besluit om de bijstand bij wijze van maatregel te verlagen in stand is gelaten.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Bij de beoordeling van het hoger beroep zijn de volgende bepalingen van belang.

4.2.

Het opleggen van een maatregel is een voor de betrokkene belastend besluit. Daarom rust de bewijslast om aannemelijk te maken dat aan de voorwaarden voor het opleggen van een maatregel is voldaan in beginsel op de bijstandverlenende instantie. Dit betekent dat de bijstandverlenende instantie de nodige kennis over de relevante feiten moet verzamelen. In dit geval betekent dit dat het college aannemelijk moet maken dat appellant de verplichting als bedoeld in artikel 9, zesde lid, van de PW niet is nagekomen.

4.3.

Het college heeft hiertoe gewezen op het samenstel van gedragingen van appellant, zoals die zijn beschreven in de telefoonnotitie en het rapport, dat de grondslag vormt voor het bestreden besluit.

4.4.

Appellant heeft aangevoerd dat de rechtbank ten onrechte van de juistheid van de, onder 1.2.2 aangehaalde, telefoonnotitie is uitgegaan. In het bijzonder ontkent appellant dat hij tijdens het telefoongesprek heeft gezegd: ‘Ach rot toch op, rotwijf’. Deze beroepsgrond slaagt niet. De telefoonnotitie bevat een gedetailleerde weergave van het telefoongesprek. Bovendien is de telefoonnotitie onmiddellijk na afloop van het gesprek opgemaakt. Verder heeft appellant ter zitting bevestigd dat hij ontevreden was over het telefoongesprek. Gelet op deze omstandigheden is de enkele ontkenning dat appellant de bedoelde uitlating heeft gedaan, ontoereikend om te twijfelen aan de juistheid van de inhoud van de telefoonnotitie.

4.5.

Appellant heeft verder aangevoerd dat in het, onder 1.2.3 aangehaalde, rapport niet objectief is beschreven hoe de contacten met de handhavingsmedewerkers zijn verlopen. Hij stelt dat hij zich niet intimiderend heeft gedragen en dat ten onrechte is geoordeeld dat hij zich ernstig heeft misdragen. Deze beroepsgrond slaagt. Daartoe wordt het volgende overwogen.

4.6.

Uit 4.5 volgt dat het college met het rapport niet aannemelijk heeft gemaakt dat appellant zich agressief en intimiderend heeft gedragen tijdens het gesprek met de handhavingsmedewerkers. Ook anderszins heeft het college dat niet aannemelijk gemaakt. Niet in geschil is dat de enkele in de telefoonnotitie bedoelde gedraging geen toereikende grondslag is voor het standpunt van het college dat appellant zich zeer ernstig heeft misdragen.

4.7.

Uit 4.6 volgt dat niet een toereikende feitelijke grondslag bestaat voor het standpunt van het college dat appellant de verplichting als bedoeld in artikel 9, zesde lid, van de PW niet is nagekomen. Dit betekent dat het college de bijstand van appellant ten onrechte voor de duur van één maand met 100% heeft verlaagd. De rechtbank heeft dit niet onderkend.

4.8.

Wat onder 4.7 is overwogen betekent dat het hoger beroep slaagt, zodat de aangevallen uitspraak moet worden vernietigd. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad het beroep gegrond verklaren en het bestreden besluit, voor zover daarbij de bijstand van appellant bij wijze van maatregel is verlaagd, wegens strijd met de artikelen 3:2 en 7:12, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht vernietigen.