Centrale Raad van Beroep, 25-11-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:2995, 19/1648 WMO15

Bij besluit van 9 mei 2017 heeft het college aan appellant op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 voor de periode van 1 mei 2017 tot 30 april 2019 voor tien uur per week een maatwerkvoorziening hulp bij het huishouden verstrekt, in de vorm van een persoonsgebonden budget.

Bij besluit van 5 juni 2018 heeft het college het besluit van 9 mei 2017 tot verstrekking van de maatwerkvoorziening voor huishoudelijke hulp herzien per 1 juli 2018. Appellant komt niet meer in aanmerking voor de verstrekte voorziening aangezien sprake is van gebruikelijke hulp door zijn huisgenote. Bij besluit op bezwaar van 6 november 2018 (bestreden besluit) heeft het college het bezwaar van appellant tegen het besluit van 5 juni 2018 ongegrond verklaard.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Hiertoe heeft de rechtbank overwogen dat het college als gevolg van een fout aan appellant destijds een maatwerkvoorziening hulp bij het huishouden heeft verstrekt. Onder verwijzing naar vaste jurisprudentie van de Raad (ECLI:NL:CRVB:2018:743) heeft de rechtbank overwogen dat een bestuursorgaan in beginsel gemaakte fouten mag herstellen, indien het daartoe strekkende besluit niet in strijd komt met enige geschreven of ongeschreven rechtsregel of enig algemeen rechtsbeginsel, zoals het zorgvuldigheidsbeginsel en het rechtszekerheidsbeginsel. Naar het oordeel van de rechtbank is niet gebleken van schending van rechtsregels of algemene rechtsbeginselen.

3. Appellant heeft in hoger beroep aangevoerd dat de door het college gemaakte fout niet voor zijn rekening dient te komen, aangezien er in zijn feitelijke situatie niets veranderd is. Appellant mocht erop vertrouwen dat hij recht had op de maatwerkvoorziening gedurende de periode van 1 mei 2017 tot 30 april 2019. Verder heeft appellant aangevoerd dat ten onrechte geen overgangstermijn van drie maanden is gehanteerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Allereerst moet ambtshalve de vraag worden beantwoord of appellant voldoende procesbelang heeft. Zoals de Raad eerder heeft overwogen (zie onder meer de uitspraak van 8 april 2020, ECLI:NL:CRVB:2020:887) is pas sprake van (voldoende) procesbelang als het resultaat dat de indiener van een bezwaar- of beroepschrift met het maken van bezwaar of het indienen van (hoger) beroep nastreeft, daadwerkelijk kan worden bereikt en het realiseren van dat resultaat voor deze indiener feitelijk betekenis kan hebben. Het hebben van een louter formeel of principieel belang is onvoldoende voor het aannemen van (voldoende) procesbelang. Als sprake is van een periode die al verstreken is, blijft procesbelang aanwezig als een inhoudelijk oordeel over het bestreden besluit van belang kan zijn voor een toekomstige periode. Daarnaast kan procesbelang aanwezig blijven in verband met de beoordeling van een verzoek om schadevergoeding, tenzij op voorhand onaannemelijk is dat schade is geleden.

Het voorgaande betekent dat het hoger beroep niet-ontvankelijk is.