Centrale Raad van Beroep, 06-03-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:590, 19/2285 PW-V

De uitspraak van de Raad van 29 oktober 2019 berust op de overwegingen dat het griffierecht niet binnen de in de brief van 8 augustus 2019 gestelde termijn is betaald en dat redelijkerwijs niet kan worden geoordeeld dat appellant niet in verzuim is geweest.

In verzet heeft appellant te kennen gegeven dat hem de toegang tot de rechter is belemmerd. Appellant vindt dat de draagkrachtbeoordeling aangaande het griffierecht niet juist is beoordeeld. Ook heeft appellant aangevoerd dat de uitspraak van de Raad van 29 oktober 2019 niet voldoende is gemotiveerd.

De Raad heeft in zijn uitspraak van 13 februari 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:282, geoordeeld dat bij onvoldoende financiële draagkracht heffing van het griffierecht de toegang tot de rechter kan belemmeren. Mede gelet op het belang dat in een rechtsstaat toekomt aan de toegang tot een onafhankelijke rechterlijke instantie, welk belang mede ten grondslag ligt aan artikel 6 van het EVRM kan in deze situatie niet worden aanvaard dat een (hoger) beroep wegens het niet betalen van griffierecht niet-ontvankelijk wordt verklaard. In een dergelijke situatie kan vrijstelling van het griffierecht worden verleend. De Raad heeft voor die gevallen beslist welke criteria in bestuursrechtelijke zaken gehanteerd worden bij een beroep op betalingsonmacht. Om voor vrijstelling van het griffierecht in aanmerking te komen moet een rechtzoekende aannemelijk maken dat het netto-inkomen waarover hij maandelijks kan beschikken minder bedraagt dan 90% van de voor een alleenstaande geldende (maximale) bijstandsnorm en dat hij ook niet beschikt over vermogen waaruit het griffierecht kan worden betaald. De periode waarover de hoogte van het inkomen en vermogen wordt beoordeeld, vangt aan nadat de griffier de indiener van het (hoger) beroepschrift voor de eerste maal op de verschuldigdheid van het griffierecht heeft gewezen en eindigt op de datum waarop het griffierecht uiterlijk op de rekening van het gerecht moet zijn bijgeschreven dan wel ter griffie moet zijn gestort.

De Raad heeft het verzoek van appellant om hem vrijstelling te verlenen van betaling van het griffierecht afgewezen omdat het netto-inkomen waarover appellant in de hiervoor bedoelde periode maandelijks kon beschikken niet lager lag dan 90% van de maximale bijstandsnorm voor een alleenstaande. Nu de Raad de juiste procedure heeft gevolgd ten aanzien van het verzoek om vrijstelling van het griffierecht, kan al wat in verzet is aangevoerd niet slagen.

Dit betekent dat het verzet ongegrond wordt verklaard.

Voor een proceskostenveroordeling van het verzet is geen aanleiding.