Centrale Raad van Beroep, 10-03-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:618, 18/6021 PW

1.1.

Betrokkene is bij beschikking van de kantonrechter van de rechtbank Overijssel van 24 oktober 2014 onder bewind gesteld met benoeming van [BV] ( [BV] ) tot bewindvoerder. Bij e-mailbericht van 30 oktober 2014 heeft [BV] het college verzocht alle correspondentie die betrekking heeft op de bijstand van betrokkene rechtstreeks naar haar postadres te sturen.

1.2.

Bij besluit van 6 december 2017, op 14 december 2017 verzonden aan de bewindvoerder, heeft het college de bijstand van betrokkene met ingang van 8 februari 2017 ingetrokken en de over de periode van 8 februari 2017 tot en met 31 oktober 2017 gemaakte kosten van bijstand tot een bedrag van € 8.367,87 van betrokkene teruggevorderd. Aan dit besluit heeft het college ten grondslag gelegd dat betrokkene niet aan het college had gemeld dat hij oud ijzer, skelters en dakspanten te koop heeft aangeboden en daaruit inkomsten heeft verkregen. Wegens deze schending van de inlichtingenverplichting kan het recht op bijstand van betrokkene niet worden vastgesteld.

1.3.

Namens betrokkene heeft mr. Briedé op 5 maart 2018 tegen het besluit van 6 december 2017 bezwaar gemaakt.

1.4.

Bij besluit van 12 april 2018 heeft het college het bezwaar tegen het besluit van 6 december 2017 wegens termijnoverschrijding niet-ontvankelijk verklaard.

1.5.

De bewindvoerder heeft in een e-mailbericht aan de gemachtigde van betrokkene van 5 maart 2018 bericht dat zij betrokkene van het besluit van 6 december 2017 op de hoogte heeft gesteld, dat betrokkene het daarmee niet eens was en dat zij betrokkene heeft gevraagd om bewijsstukken van zijn stelling dat zijn inkomsten uit de verkoop van goederen gering waren. Omdat die bewijsstukken niet zijn ingeleverd, heeft zij geen bezwaar gemaakt.

2. De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit gegrond verklaard, het bestreden besluit vernietigd en het college opgedragen binnen zes weken na de dag van verzending van de uitspraak een nieuwe beslissing op het bezwaar te nemen met inachtneming van de uitspraak. De rechtbank heeft daarbij voorop gesteld dat zij bekend is met de vaste rechtspraak, dat nalatigheid van de bewindvoerder voor rekening en risico komt van diegene die onder bewind is gesteld. De rechtbank is echter van oordeel dat de reden die betrokkene voor de te late indiening heeft aangevoerd, aanleiding geeft de termijnoverschrijding verschoonbaar te achten. De rechtbank heeft in dit verband met name betekenis toegekend aan het feit dat is gebleken dat betrokkene de bewindvoerder duidelijk heeft laten weten het niet eens te zijn met het primaire besluit en dat de bewindvoerder desondanks niet heeft besloten het primaire besluit aan betrokkene door te sturen. Nu betrokkene niet de vrijheid had om zelf een bewindvoerder te kiezen en de bewindvoerder niet een door betrokkene zelf gekozen gemachtigde is, is de rechtbank van oordeel dat eventuele nalatigheid van de aan betrokkene toegewezen bewindvoerder niet voor zijn rekening en risico dient te komen.

3. In hoger beroep heeft het college zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Op grond van artikel 6:7 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) bedraagt de termijn voor het indienen van een bezwaarschrift zes weken. Op grond van artikel 6:8, eerste lid, van de Awb vangt de termijn aan met ingang van de dag na die waarop het besluit op de voorgeschreven wijze is bekend gemaakt. In artikel 3:41, eerste lid, van de Awb is bepaald dat de bekendmaking van besluiten die tot een of meer belanghebbenden zijn gericht, geschiedt door toezending of uitreiking aan hen. Artikel 6:9, eerste lid, van de Awb bepaalt dat een bezwaarschrift tijdig is ingediend indien het voor het einde van de termijn is ontvangen. Ingevolge artikel 6:11 van de Awb blijft ten aanzien van een na afloop van de termijn ingediend bezwaarschrift de niet-ontvankelijkverklaring op grond daarvan achterwege indien redelijkerwijs niet kan worden geoordeeld dat de indiener in verzuim is geweest.

4.2.

Tussen partijen is niet in geschil dat de aan betrokkene in de van belang zijnde periode verleende bijstand een vermogensbestanddeel is dat onder het ingestelde beschermingsbewind valt. Het door betrokkene aangevochten besluit van 6 december 2017 heeft invloed op de inkomsten en/of het vermogen van betrokkene.

4.3.

Nu het college ermee bekend was dat de goederen van betrokkene (waartoe ook zijn bijstand behoort) onder bewind zijn gesteld, vloeit uit het samenstel van de bepalingen van de artikelen 1:431, 1:438 en 1:441 van het BW voort dat het college het besluit van 6 december 2017 om het in werking te laten treden aan de bewindvoerder diende toe te zenden. Het beheer van de bijstand komt namelijk op grond van een ter bescherming van het vermogen van betrokkene getroffen rechterlijke maatregel niet toe aan betrokkene maar aan de bewindvoerder, waarbij de bewindvoerder bij de vervulling van zijn taak betrokkene in en buiten rechte vertegenwoordigt. Dat betekent dat toezending aan de bewindvoerder heeft te gelden als toezending aan betrokkene (uitspraak van 12 juni 2018, ECLI:NL:2018:1831). Anders dan betrokkene ter zitting heeft betoogd, bestaat geen grond voor het oordeel dat het college het besluit van 6 december 2017 ook aan betrokkene had moeten toesturen, vergelijk de uitspraak van 5 september 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:3045.

4.4.

Vaststaat dat het bezwaarschrift buiten de bezwaartermijn is ingediend.

4.5.

Het college heeft aangevoerd dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat de reden die betrokkene voor de te late indiening van het bezwaarschrift heeft aangevoerd, aanleiding geeft de termijnoverschrijding verschoonbaar te achten.

4.6.

4.7.

Uit 4.6 volgt dat het hoger beroep van het college slaagt en dat de aangevallen uitspraak moet worden vernietigd. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad het beroep van betrokkene ongegrond verklaren.