Centrale Raad van Beroep, 15-04-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:947, 17/6161 WIA

1.1.

1.2.

Het Uwv heeft aan appellant met ingang van 5 juni 2013 een WGA-vervolguitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) toegekend. Het WIA-dagloon is vastgesteld op € 32,93. Daarbij is het Uwv uitgegaan van een referteperiode van 1 juni 2010 tot en met 31 mei 2011. Omdat de eerste dag waarop appellant in deze referteperiode in dienstbetrekking stond is gelegen op 26 oktober 2010, heeft het Uwv het dagloon berekend over de periode van 26 oktober 2010 tot en met 31 mei 2011. Deze periode telt 156 loondagen.

1.3.

3.1.

Appellant heeft in hoger beroep aangevoerd dat strikte toepassing van het Dagloonbesluit leidt tot een zodanige inkomensdaling dat de bedoeling van de wetgever om op grond van de Wet WIA een inkomen te garanderen van tenminste 70% van het laatstverdiende loon bij een arbeidsongeschiktheidspercentage van 80 tot 100% wordt verlaten. Appellant heeft hierbij verwezen naar een door hem bijgevoegd krantenartikel. De periode vanaf 26 oktober 2010 tot 1 maart 2011 dient buiten de berekening van het dagloon te worden gelaten, omdat appellant in deze periode op basis van een oproepcontract bij [BV] slechts een gering aantal dagen feitelijk heeft gewerkt en dus weinig loon heeft ontvangen en daarnaast recht had op (aanvullende) bijstand, welk bedrag niet wordt meegenomen bij de berekening van het dagloon. Volgens appellant moet bij de dagloonberekening alleen worden uitgegaan van het loon van zijn laatste dienstverband bij [VOF] , gedeeld door het aantal loondagen in dat dienstverband. Subsidiair heeft hij aangevoerd dat moet worden uitgegaan van het ZW-dagloon van € 43,14.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4.2.

De voor de bepaling van het dagloon gehanteerde referteperiode van 1 juni 2010 tot en met 31 mei 2011 is niet in geschil. De door het Uwv berekende uitkomst van het dagloon met toepassing van artikel 18 van het Dagloonbesluit is als zodanig evenmin bestreden. Appellant meent evenwel dat die toepassing in zijn geval geen recht doet aan de bedoeling van de wetgever en wenst dat dagen waarop in de referteperiode niet of nauwelijks is gewerkt, buiten beschouwing worden gelaten en alleen werkzaamheden bij [VOF] worden meegenomen.

4.3.

Zoals de Raad eerder heeft overwogen (zie de uitspraak van 17 januari 2018, ECLI:NL:CRVB:2018:170) heeft het begrip “de dag waarop de dienstbetrekking is aangevangen” in artikel 18, eerste lid, van het Dagloonbesluit betrekking op de eerste dag van de eerste dienstbetrekking in het refertejaar waaruit de werknemer loon heeft genoten, met andere woorden: de dienstbetrekking in het refertejaar waarin de werknemer is gestart of is heringetreden. Het Uwv heeft deze dag in overeenstemming hiermee bepaald op 26 oktober 2010, de aanvang van de dienstbetrekking met [BV] Zodoende is het Uwv uitgegaan van 156 loondagen in plaats van 261 loondagen bij de berekening van het WIA-dagloon.

4.4.

Het standpunt van appellant dat 1 maart 2011, de dag waarop het dienstverband bij [VOF] is aangevangen, als eerste dagloondag moet worden aangemerkt komt er op neer, zoals eveneens overwogen in de uitspraak van 17 januari 2018, dat op die datum weer een nieuwe startperiode zou beginnen tijdens het refertejaar. Noch de tekst van artikel 18, eerste lid, van het Dagloonbesluit noch de strekking daarvan bieden daarvoor aanknopingspunten. Het feit dat appellant in de periode van 26 oktober 2010 tot 1 maart 2011 weinig loon en een bijstandsuitkering heeft ontvangen leidt, gelet op de duidelijke tekst van artikel 18 van het Dagloonbesluit, niet tot een ander oordeel. In dit verband wordt verwezen naar de rechtspraak van de Raad over artikel 6, eerste lid, van het Besluit dagloonregels werknemersverzekeringen (Stb. 2005, 546), dat materieel overeenkomt met artikel 18, eerste lid, van het Dagloonbesluit (zie de uitspraak van 19 april 2013, ECLI:NL:CRVB:2013:BZ8062, genoemd in de uitspraak van 17 januari 2018). De beroepsgrond van appellant om de berekeningsperiode voor het vaststellen van het dagloon te laten ingaan op 1 maart 2011 kan dan ook niet slagen.

4.5.

De beroepsgrond dat deze toepassing van het Dagloonbesluit in strijd is met de bedoeling van de Wet WIA om bij volledige arbeidsongeschiktheid een uitkering te garanderen van ten minste 70% van het laatst verdiende loon, slaagt niet. Het laatst verdiende loon is blijkens artikel 13, eerste lid, van de Wet WIA, het loon dat de werknemer verdiende in de periode van één jaar voorafgaande aan het aangiftetijdvak waarin de ziekte die tot de arbeidsongeschiktheid heeft geleid, is ingetreden. De uitwerking die aan dit loonbegrip is gegeven in artikel 18 van het Dagloonbesluit, is daarmee niet in strijd.

4.6.

Het door appellant overgelegde krantenartikel, dat betrekking heeft op een uitspraak van de Raad van 19 juli 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:2406, kan niet tot een ander oordeel leiden. In deze uitspraak werd geoordeeld dat ziekte van een werknemer, waarbij in het tweede ziektejaar het loon niet volledig werd doorbetaald, niet mag leiden tot een lagere WW-uitkering. Een dergelijk situatie is bij appellant niet aan de orde. Ook ging het in deze uitspraak niet om het WIA-dagloon.

4.7.

Ook de subsidiaire beroepsgrond van appellant dat moet worden uitgegaan van het ZW-dagloon slaagt niet. Het Uwv heeft toegelicht dat het ZW-dagloon op onjuiste wijze was vastgesteld vanwege dubbel getelde overuren. Niet in geschil is dat bij de berekening van het WIA-dagloon het Uwv is uitgegaan van het juiste sv-loon.

4.8.

Uit 4.1 tot en met 4.7 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak moet worden bevestigd. Gelet op dit oordeel wordt het verzoek om veroordeling tot vergoeding van schade afgewezen.