Centrale Raad van Beroep, 04-05-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:1147, 18/4887 PW-T

Het college heeft aan X onder meer in de periode van 15 november 2004 tot en met 31 juli 2010 bijstand verleend naar de norm voor een alleenstaande op grond van de Wet werk en bijstand (WWB). Appellante ontving in die periode geen bijstand.

Bij besluit van 29 juli 2010 heeft het college de bijstand van X met ingang van 15 november 2004 ingetrokken, onder meer omdat X een gezamenlijke huishouding voerde met appellante en X daarvan in strijd met de op hem rustende inlichtingenverplichting geen melding heeft gemaakt bij het college. Het college heeft voorts de over de periode van 15 november 2004 tot en met 31 juli 2010 (terugvorderingsperiode) gemaakte kosten van bijstand tot een bedrag van € 98.256,10 van X teruggevorderd en mede van appellante teruggevorderd (terugvordering in geschil). X en appellante zijn op grond van artikel 59, derde lid, van de WWB beiden hoofdelijk aansprakelijk voor de terugvordering. Het college heeft appellante en X meegedeeld dat zij het teruggevorderde bedrag ineens en binnen zes weken na verzending van het besluit moeten terugbetalen en als zij daartoe niet in staat zijn om een betalingsregeling kunnen vragen. Dit besluit is na bezwaar, beroep en hoger beroep bij uitspraak van 18 februari 2014, ECLI:NL:CRVB:2014:454, in rechte komen vast te staan.

Bij besluit van 25 november 2011 heeft het college naar aanleiding van een verzoek om een betalingsregeling van appellante het aflossingsbedrag vastgesteld op € 719,01 per maand.

Bij besluit van 22 december 2011 heeft het college het verzoek om herziening van het vastgestelde aflossingsbedrag van appellante afgewezen. Bij besluit van 26 januari 2012 heeft het college het bezwaar van appellante tegen het besluit van 25 november 2011 ongegrond verklaard. Tegen dit besluit is geen beroep ingesteld.

Bij brief van 24 februari 2012 heeft appellante verzocht het af te lossen bedrag vast te stellen op € 310,- per maand. Het college heeft op dit verzoek geen reactie gegeven en geen besluit genomen. Daartegen is geen rechtsmiddel aangewend.

Omdat appellante niet langer vrijwillig voldeed aan haar betalingsverplichting heeft het college op 25 oktober 2012 beslag gelegd op het inkomen van appellante ter voldoening van de openstaande vordering.

Bij brief van 27 juni 2017 heeft appellante het college verzocht om kwijtschelding van de restschuld. Bij besluit van 16 augustus 2017, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 16 januari 2018 (bestreden besluit), heeft het college dit verzoek afgewezen. Daaraan heeft het college, onder verwijzing naar de artikelen 58, eerste, zevende en achtste lid, en 60 van de Participatiewet (PW), ten grondslag gelegd dat appellante niet voldoet aan de voorwaarde voor kwijtschelding van de resterende vordering, zoals benoemd in artikel 12b van de Beleidsregels terugvordering Utrecht 2015 (Beleidsregels 2015), nu appellante niet heeft meegewerkt aan een minnelijke betalingsregeling. Appellante heeft weliswaar op 24 februari 2012 een voorstel gedaan voor een minnelijke betalingsregeling, maar dit voorstel heeft het college niet geaccepteerd.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellante zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Na de aangevallen uitspraak heeft het college naar aanleiding van een nieuw verzoek om kwijtschelding van appellante van 16 december 2019 bij besluit van 14 januari 2020 de op 1 februari 2020 nog openstaande vordering tot een bedrag van € 40.311,59 jegens X en appellante kwijtgescholden. Dat betekent dat tussen partijen alleen nog in geschil is of het college op enige datum in de periode van 27 juni 2017 tot 1 februari 2020 aan appellante kwijtschelding had moeten verlenen en dus of wat appellante na die datum nog betaald heeft onverschuldigd was.

Appellante heeft in hoger beroep aangevoerd dat het college het kwijtscheldingsbeleid onjuist heeft toegepast op haar geval. Om dit te beoordelen dient eerst ambtshalve te worden vastgesteld of de juiste wettelijke bevoegdheid is uitgeoefend en welk beleid in dit geval van toepassing is.

Het college heeft voorts het verzoek om kwijtschelding beoordeeld met toepassing van de Beleidsregels 2015 en met name artikel 12b daarvan. In dit artikel is – kort gezegd – bepaald dat voor vorderingen die het gevolg zijn van verwijtbare gedragingen en voor vorderingen in verband met het niet of niet behoorlijk nakomen van de inlichtingenverplichting het college onder voorwaarden kan besluiten van (verdere) terugvordering af te zien.

Gelet op 4.5.3 bestaat aanleiding om met toepassing van artikel 8:51d van de Algemene wet bestuursrecht het college op te dragen het gebrek in het bestreden besluit te herstellen. Het college dient hierbij inzichtelijk te maken welke belangen zijn afgewogen.