Centrale Raad van Beroep, 10-08-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:2013, 20/2316 WAJONG-T

1.1.

Appellante, geboren op [geboortedatum] 1996, heeft met een door het Uwv op 30 april 2018 ontvangen formulier een aanvraag ingediend om uitkering op grond van de Wet arbeidsongeschiktheidsvoorziening jonggehandicapten (Wajong). Daarbij is vermeld dat appellante ernstige hoofdpijn en migraine heeft. Het Uwv heeft vervolgens een verzekeringsgeneeskundig en arbeidskundig onderzoek verricht. Bij besluit van 14 augustus 2018 heeft het Uwv de aanvraag afgewezen, omdat appellante geen arbeidsvermogen heeft maar deze situatie niet duurzaam is.

1.2.

Bij besluit van 1 maart 2019 (bestreden besluit) heeft het Uwv het door appellante tegen het besluit van 14 augustus 2018 gemaakte bezwaar ongegrond verklaard. Het Uwv heeft zich daarbij op het standpunt gesteld dat appellante wel arbeidsvermogen heeft. Aan het bestreden besluit liggen rapporten van een verzekeringsarts bezwaar en beroep en een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep ten grondslag.

3.1.

Appellante heeft in hoger beroep aangevoerd dat haar ziekteverzuim vanwege de aanvallen van migraine excessief zal zijn. Appellante acht zich niet in staat een uur per dag aaneengesloten en vier uur per dag te werken. Evenmin is zij in staat een taak uit te voeren en zij beschikt niet over basale werknemersvaardigheden. Ter zitting heeft appellante toegelicht dat zij naast aanvallen van migraine iedere dag ernstige hoofdpijn heeft. Voor de dagelijkse hoofdpijn geeft medicatie nauwelijks verlichting. Zij kan nauwelijks activiteiten ondernemen en wanneer zij dat wel doet, leidt dit al gauw tot verergering van de hoofdpijnklachten.

3.2.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

4.2.

Tussen partijen is in geschil of appellante arbeidsvermogen had op [geboortedatum] 2014, de dag dat zij achttien jaar is geworden.

4.3.

Appellante heeft aangevoerd dat zij geen arbeidsvermogen heeft omdat sprake zal zijn van een excessief ziekteverzuim. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft zich voor het te verwachten ziekteverzuim gebaseerd op informatie van de behandelend neuroloog van appellante. Deze heeft in een brief van 27 mei 2019 laten weten dat appellante gemiddeld één keer per maand een aanval van ernstige hoofdpijn heeft die vier tot vijf dagen duurt en dan geleidelijk afneemt, dus ongeveer een week.

4.4.

Met verwijzing naar de rapportage van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 21 mei 2021 heeft het Uwv zich op het standpunt gesteld dat bij appellante geen sprake zal zijn van excessief ziekteverzuim en daarbij aangesloten bij de in het kader van de overige arbeidsongeschiktheidswetten ontwikkelde rechtspraak over artikel 9, aanhef en onder e, van het Schattingsbesluit arbeidsongeschiktheidswetten. Dat houdt in dat bij een verzuimrisico (op werkdagen) van ten minste 30% geen arbeidsvermogen wordt aangenomen. Uitgaande van verzuim van een week per maand wegens een migraineaanval leidt dit tot een ziekteverzuim dat net onder de 30% blijft. De Raad is echter van oordeel dat er voldoende aanwijzingen zijn dat daarmee het verzuimrisico bij appellante wordt onderschat. Volgens de behandelend neuroloog heeft appellante dagelijks last van vrij ernstige hoofdpijn. Meestal 7-8 op een visueel analoge schaal (VAS) van 0 (geen pijn) tot 10 (ergst denkbare pijn). Dat deze hoofdpijn bijvoorbeeld bij inspanningen kan leiden tot een migraineaanval, zoals appellante heeft verklaard te ondervinden, acht de Raad aannemelijk. Wanneer rekening wordt gehouden met (gemiddeld) één dag extra verzuim per maand vanwege een migraineaanval of een andere ziekteoorzaak, leidt dit tot een ziekteverzuim van boven de 30%. Daar komt bij dat de momenten waarop appellante vanwege hoofdpijnklachten niet kan werken, onvoorspelbaar zijn, wat de eventuele vervanging van appellante bij het verrichten van de geselecteerde taken bemoeilijkt. Dat betekent dat appellante bij het verrichten van werkzaamheden zodanig excessief zal verzuimen vanwege haar hoofdpijnklachten dat de mogelijkheden tot het verrichten van een arbeidsprestatie met een economische waarde marginaal zijn. De Raad concludeert dat appellante in verband hiermee op [geboortedatum] 2014 geen arbeidsvermogen had. De overige beroepsgronden van appellante behoeven geen bespreking meer.

4.5.

Uit het voorgaande vloeit voort dat de weigering van Wajong-uitkering op een ontoereikende grondslag berust. Het Uwv heeft niet beoordeeld of het ontbreken van arbeidsvermogen duurzaam is. Er bestaat aanleiding om met toepassing van artikel 8:51d van de Algemene wet bestuursrecht het Uwv op te dragen dit gebrek in het bestreden besluit te herstellen.