Centrale Raad van Beroep, 08-10-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:2511, 18/4376 PW

Bij besluit van 11 april 2017 heeft het college op een aanvraag van appellante haar bijzondere bijstand voor de kosten van rechtshulp toegekend tot een bedrag van € 128,49 en de aanvraag voor het meerdere afgewezen.

Op 20 mei 2017 heeft mr. K.M. van der Boor namens appellante tegen het besluit van 11 april 2017 bezwaar gemaakt. In het bezwaarschrift is vermeld dat het onderzoek dat aan die beslissing vooraf is gegaan op basis van de artikelen 3:2 en 3:4 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) niet toereikend is en dat de beslissing om die reden onvoldoende grondslag heeft. De draagkracht van appellante is onjuist vastgesteld. Daarnaast is verzuimd om de periode waarop de desbetreffende draagkracht ziet, vast te stellen. De beslissing is niet voldoende gemotiveerd en mist juridische grondslag. De aanspraken van appellante zijn niet naar behoren erkend. De gronden waarop deze mening berust zullen, na toezending door het college van de gedingstukken, nader worden toegelicht en aangevoerd. Verzocht wordt een termijn te geven om de gronden van het bezwaar aan te vullen en deze termijn schriftelijk aan gemachtigde kenbaar te maken.

Bij brief van 26 mei 2017 heeft het college de op de zaak betrekking hebbende stukken aan mr. Van der Boor toegezonden en hem bericht dat een termijn van vier weken wordt verleend voor het indienen van een aanvullende motivering van het bezwaarschrift. Het college heeft daarbij meegedeeld dat de behandeltermijn van het bezwaar wordt opgeschort tot het moment dat de aanvullende gronden zijn ontvangen of de vier weken termijn ongebruikt is verstreken. Mr. Van der Boor heeft op 23 juni 2017 een aanvullend bezwaarschrift ingediend.

Bij brief van 30 juni 2017 heeft het college de ontvangst van de aanvullende gronden aan mr. Van der Boor bevestigd en te kennen gegeven dat het bezwaarschrift is overgedragen aan de Commissie voor de bezwaarschriften met het verzoek advies uit te brengen.

Op 24 juli 2017 heeft mr. Van der Boor het college bericht dat hij zich terugtrekt als gemachtigde van appellante.

Bij e-mailbericht van 22 augustus 2017 heeft appellante het college in gebreke gesteld. De termijn om te beslissen op het bezwaarschrift van 20 mei 2017 is volgens haar verstreken. Appellante heeft het college in de gelegenheid gesteld om binnen twee weken op het bezwaar te beslissen, bij gebreke waarvan zij van het college een dwangsom eist.

Bij besluit van 29 augustus 2017, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 14 december 2017 (bestreden besluit), heeft het college het verzoek van appellante om toekenning van een dwangsom afgewezen. Aan het bestreden besluit ligt ten grondslag dat het college twaalf weken, gerekend vanaf de dag na die waarop de termijn voor het indienen van het bezwaarschrift is verstreken, de tijd had om een beslissing op het bezwaar te nemen, omdat er een adviescommissie is ingesteld. Die termijn van 12 weken is opgeschort, vanaf de dag na die waarop de gemachtigde is verzocht de gronden van het bezwaar in te dienen, 26 mei 2017, tot de dag waarop het verzuim is hersteld, 23 juni 2017. Dit volgt uit artikel 7:10, tweede lid, van de Awb. Het college moest dus uiterlijk op 11 september 2017 op het bezwaar beslissen. Appellante heeft de ingebrekestelling van 22 augustus 2017 daarom ingediend voordat de beslistermijn was verstreken.

Bij besluit van 20 november 2017 heeft het college beslist op het bezwaar tegen het besluit van 11 april 2017 en appellante alsnog bijzondere bijstand toegekend tot een bedrag van € 731,-.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellante zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Ingevolge artikel 6:5 van de Awb dient een bezwaarschrift onder meer de gronden van het bezwaar te vermelden. Artikel 6:6 van de Awb bepaalt dat het bezwaar niet-ontvankelijk kan worden verklaard indien niet is voldaan aan, voor zover hier van belang, de vereisten van artikel 6:5, mits de indiener de gelegenheid heeft gehad het verzuim te herstellen binnen een daartoe gestelde termijn.

Ingevolge artikel 7:10, eerste lid, van de Awb beslist het bestuursorgaan binnen zes weken of – indien een commissie als bedoeld in artikel 7:13 is ingesteld – binnen twaalf weken, gerekend vanaf de dag na die waarop de termijn voor het indienen van het bezwaarschrift is verstreken. In het tweede lid is bepaald dat de termijn wordt opgeschort gerekend vanaf de dag na die waarop de indiener is verzocht een verzuim als bedoeld in artikel 6:6 te herstellen, tot de dag waarop het verzuim is hersteld of de daarvoor gestelde termijn ongebruikt is verstreken. In het derde lid is bepaald dat het bestuursorgaan de beslissing voor ten hoogste zes weken kan verdagen. Op grond van het vierde lid, aanhef en onder b, van dit artikel is verder uitstel mogelijk voor zover de indiener van het bezwaarschrift daarmee instemt en andere belanghebbenden daardoor niet in hun belangen kunnen worden geschaad.

Appellante heeft aangevoerd dat het op 20 mei 2017 ingediende bezwaarschrift gronden bevat, dat er daarom geen verzuim is als bedoeld in artikel 6:6 van de Awb en dat de beslistermijn dus niet op grond van artikel 7:10, tweede lid, van de Awb is opgeschort. Deze beroepsgrond slaagt. Daartoe wordt het volgende overwogen.

Voor de wijze van beoordeling van een verzoek om schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn wordt verwezen naar de uitspraak van 26 januari 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BH1009, en het arrest van de Hoge Raad van 19 februari 2016, ECLI:NL:HR:2016:252. In dat arrest geeft de Hoge Raad een overzicht van eerder gegeven en nieuwe oordelen met betrekking tot de vergoeding van immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn. Hieruit volgt dat de redelijke termijn voor een procedure in drie instanties in zaken zoals deze in beginsel niet is overschreden als die procedure in haar geheel niet langer dan vier jaar heeft geduurd. De behandeling van het bezwaar mag ten hoogste een half jaar, de behandeling van het beroep ten hoogste anderhalf jaar en de behandeling van het hoger beroep ten hoogste twee jaar duren, terwijl doorgaans geen sprake is van een te lange behandelingsduur in de rechterlijke fase in haar geheel als deze niet meer dan drie en een half jaar heeft geduurd. De omstandigheden van het geval kunnen aanleiding geven een langere behandelingsduur te rechtvaardigen.