Centrale Raad van Beroep, 26-02-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:444, 19/1237 WIA

Appellant is laatstelijk werkzaam geweest als productie operator voor 38 uur per week. Op 29 september 2014 heeft hij zich ziek gemeld met rugklachten en jichtklachten. Na afloop van de voorgeschreven wachttijd heeft het Uwv aan appellant met ingang van 26 september 2016 (tot en met 25 september 2018) een loongerelateerde WGA-uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) toegekend. De mate van arbeidsongeschiktheid is vastgesteld op 100%.

In het kader van een herbeoordeling heeft appellant het spreekuur bezocht van een verzekeringsarts van het Uwv. Deze arts heeft vastgesteld dat appellant belastbaar is met inachtneming van de beperkingen die zijn neergelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 27 september 2017. Een arbeidsdeskundige heeft vervolgens functies geselecteerd en op basis van de drie functies met de hoogste lonen de mate van arbeidsongeschiktheid berekend op 12,02%. Het Uwv heeft bij besluit van 25 oktober 2017 vastgesteld dat appellant na afloop van de loongerelateerde WGA-uitkering met ingang van 26 september 2018 geen recht meer heeft op een WIA-uitkering, omdat hij met ingang van 24 oktober 2017 minder dan 35% arbeidsongeschikt is. Het bezwaar van appellant tegen dit besluit heeft het Uwv bij besluit van 23 maart 2018 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. Aan het bestreden besluit ligt een rapport van een verzekeringsarts bezwaar en beroep van 20 maart 2018 ten grondslag.

In hoger beroep heeft appellant aangevoerd dat het Uwv zijn medische klachten bagatelliseert en dat er veel meer beperkingen in de FML moeten worden vastgesteld. Er wordt onvoldoende rekening gehouden met zijn lichamelijke klachten, slaapklachten en psychische klachten. De chronische jichtaanvallen zijn nog steeds veel voorkomend en intens van aard en de rugklachten zijn geobjectiveerd. Appellant verwijst naar de door hem in beroep ingediende medische informatie van zijn behandelaars, waaronder die van de GGZ. Volgens appellant voldoet hij op 30 mei 2018 sinds anderhalf jaar aan de criteria voor een burn-out volgens huisarts.nl. Het medische onderzoek is onzorgvuldig. De verzekeringsartsen van het Uwv hebben niet gemotiveerd waarom in de FML van 27 september 2017 minder beperkingen zijn vastgesteld dan in de FML van 10 augustus 2016, terwijl zijn klachten zijn toegenomen, met name met betrekking tot het aspect zitten tijdens werk en staan.

Het Uwv heeft in het incidenteel hoger beroep aangevoerd dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat de datum in geding 25 oktober 2017 is. Uitgegaan moet worden van 24 oktober 2017, zoals staat vermeld in het besluit van 25 oktober 2017 en het bestreden besluit. Deze datum van 24 oktober 2017 is specifiek genoemd zodat deze datum als datum in geding moet worden aangemerkt. Daarbij is van belang dat de loongerelateerde WGA-uitkering eindigt na meer dan zes maanden na de beslissing van 25 oktober 2017. Er is sprake van een situatie als bedoeld in artikel 56, tweede lid, van de Wet WIA. De uitspraak van de Raad van 10 mei 2017 ziet op een bijzondere situatie die in de onderhavige zaak niet speelt. Voor het overige heeft het Uwv verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen en verwijst het Uwv naar een rapport van 6 juni 2019 van een verzekeringsarts bezwaar en beroep.

Van gedeeltelijke arbeidsongeschiktheid van een verzekerde is op grond van artikel 5 van de Wet WIA sprake als hij als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van onder meer ziekte of gebrek slechts in staat is met arbeid ten hoogste 65% te verdienen van het maatmaninkomen per uur, maar niet volledig en duurzaam arbeidsongeschikt is. Op grond van artikel 6, eerste lid, van de Wet WIA wordt de beoordeling van de arbeidsongeschiktheid gebaseerd op een verzekeringsgeneeskundig en een arbeidskundig onderzoek.

Er is aanleiding eerst het incidenteel hoger beroep over de datum in geding te beoordelen.

In geschil is vervolgens het hoger beroep van appellant, waarbij met name de vraag is of het Uwv de mate van arbeidsongeschiktheid van appellant in de zin van de Wet WIA terecht met ingang van 24 oktober 2017 heeft vastgesteld op minder dan 35%.

Hetgeen over de medische beoordeling door de rechtbank in de aangevallen uitspraak is overwogen, wordt onderschreven. Uit het rapport van de verzekeringsarts blijkt dat uit röntgenfoto’s van de rug is gebleken dat het beeld ongewijzigd is. Door de huisarts is appellant verwezen naar een fysiotherapeut en hij heeft leefregels gekregen. De verzekeringsarts bezwaar en beroep is in de rapporten van 20 maart 2018 en 22 november 2018 tot de conclusie gekomen dat de verzekeringsarts appellant door de verminderde jichtaanvallen minder beperkt acht, maar dat appellant ondanks het ontbreken van objectiveerbare afwijkingen voor een groot deel van zijn klachten nog aanzienlijk beperkt wordt geacht. Door de reumatoloog zijn geen op jicht gebaseerde afwijkingen gevonden en ook de verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft bij lichamelijk onderzoek geen afwijkingen gevonden. Er is sprake van wat degeneratieve beperkingen aan de lage rug en voeten die aanleiding geven tot het stellen van blijvende beperkingen. Appellant is geschikt geacht voor licht tot matig belastende arbeid. Evenals de rechtbank heeft geoordeeld hebben de verzekeringsartsen van het Uwv afdoende gemotiveerd dat in de FML voldoende rekening wordt gehouden met de beperkingen van appellant. Appellant heeft in hoger beroep geen nieuwe medische informatie ingediend en bij een rapport van 6 juni 2019 heeft een verzekeringsarts bezwaar en beroep met verwijzing naar de eerdere rapporten afdoende toegelicht waarom de medische gronden van appellant in hoger beroep niet tot wijziging van het ingenomen standpunt leiden. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft gemotiveerd dat de rugklachten soms konden leiden tot tijdelijke toegenomen klachten zoals dat het geval was ten tijde van de beoordeling in 2016. Omdat appellant scheef op de stoel zat is er een extra beperking opgenomen voor langdurig zitten. In 2017 heeft appellant gemeld dat zijn rugklachten zijn toegenomen, maar voornamelijk bestonden uit het stijf worden van de rug bij lang zitten. Er bestond dan ook geen grond meer voor het handhaven van zitten tijdens het werk tot vier uur per dag (aspect 5.2 op de FML). Wel blijft onveranderd dat appellant geregeld van houding moet wisselen ter voorkoming van verstijving van de rug na een uur zitten. Er was geen grond om appellant meer beperkt te achten voor zitten tijdens werk en staan. De beroepsgrond van appellant dat onvoldoende rekening wordt gehouden met zijn klachten in de FML kan dan ook niet slagen.

Ook wordt de rechtbank gevolgd in haar oordeel dat het Uwv voldoende heeft gemotiveerd dat de aan de berekening van het arbeidsongeschiktheidspercentage ten grondslag gelegde voorbeeldfuncties in medisch opzicht voor appellant geschikt zijn. Evenals de rechtbank wordt naar het rapport van 28 november 2018 van een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep verwezen, die naar aanleiding van de bezwaren van appellant heeft gemotiveerd dat uitgaande van de FML appellant geschikt is voor de drie overgebleven voorbeeldfuncties. Daarbij wordt nog opgemerkt dat in de drie overgebleven voorbeeldfuncties niet langdurig hoeft te worden gezeten of te worden gestaan tijdens werk. De mate van arbeidsongeschiktheid is dan ook op goede gronden vastgesteld op minder dan 35%.

Uit 4.2.1 tot en met 4.5 volgt dat het incidenteel hoger beroep van het Uwv slaagt en dat het hoger beroep van betrokkene niet slaagt. Nu de rechtbank het beroep terecht ongegrond heeft verklaard zal de aangevallen uitspraak worden bevestigd met verbetering van de gronden.