Centrale Raad van Beroep, 10-03-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:527, 18/4820 WAJONG

1.1.

1.2.

1.3.

Op 9 februari 2015 heeft appellant nogmaals een Wajong-aanvraag ingediend met daarbij gevoegd een psychologisch verslag van 31 december 2014. Bij besluit van 24 februari 2015 heeft het Uwv deze Wajong-aanvraag afgewezen, nadat een verzekeringsarts heeft geconcludeerd dat er geen sprake is van wezenlijk andere gegevens dan waarmee het Uwv in het verleden al bekend was en dat van een situatie van toegenomen beperkingen in de vijf jaren na het achttiende jaar geen sprake is.

3.1.

Appellant heeft in hoger beroep aangevoerd dat het Uwv in het bestreden besluit ten onrechte over de Wajong 2015 heeft beslist, terwijl het bezwaar zich daartegen niet richtte. Het beroep had om die reden op formele gronden gegrond moeten worden verklaard. Voorts heeft appellant zijn standpunt herhaald dat sprake is van nieuwe feiten of omstandigheden en dat zijn beroep op de regeling voor toegenomen arbeidsongeschiktheid eveneens ten onrechte is afgewezen. Ten slotte heeft appellant aangevoerd dat de rechtbank ten onrechte niet heeft geoordeeld over eventuele Wajong 2015 aanspraken, terwijl het bestreden besluit daar wel over ging en het beroep zich ook daartegen richtte.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4.1.

De rechtbank heeft terecht geoordeeld dat het psychologisch rapport van 31 december 2014 en de informatie van de behandelend psychiater van 30 november 2016 niet gezien kunnen worden als nieuwe feiten of omstandigheden die ertoe dienen te leiden dat voor het verleden teruggekomen dient te worden van het besluit van 18 november 2008. Het Uwv wordt gevolgd in zijn standpunt dat uit die informatie niet blijkt van een wezenlijk ander medisch beeld dan bij de beoordeling in 2008 reeds bekend was. In 2010 is door het Uwv al vastgesteld dat het lagere intelligentieniveau van appellant, zoals dat ook blijkt uit de informatie van de behandelend psychiater van 30 november 2016, niet leidt tot een significant andere inschatting van de in de FML van 14 oktober 2008 neergelegde beperkingen ten aanzien van het persoonlijk en sociaal functioneren. De rechtbank wordt eveneens gevolgd in haar oordeel dat van een evident onredelijk besluit geen sprake is. Nu de voorhanden zijnde medische informatie geen aanleiding geeft om de FML van 14 oktober 2008 voor onjuist te houden, heeft het Uwv terecht geen aanleiding gezien om voor de toekomst terug te komen van het besluit van 18 november 2008.

4.2.

Nu appellant zijn eerste aanvraag voor een Wajong-uitkering vóór 1 januari 2010 heeft gedaan, volgt uit artikel 3:6 van de Wajong dat artikel 3:21, eerste lid en onder b, van de Wajong op appellant van toepassing is gebleven. Daarvan uitgaande kunnen de rechtbank en het Uwv gevolgd worden in hun standpunt dat appellant niet voldoet aan de in dat artikel neergelegde voorwaarde dat de wachttijd is vervuld: appellant werd destijds immers geschikt geacht voor zijn maatgevende arbeid, te weten minimumloon-functies (zie bijvoorbeeld de uitspraak van 9 oktober 2013, ECLI:NL:CRVB:2013:2094). Nu deze voorwaarde onder de Wajong 2015 niet langer wordt gesteld in de in artikel 1a:1, tweede lid, opgenomen mogelijkheid om binnen vijf jaar alsnog aangemerkt te worden als jonggehandicapte, is er sprake van een relevante wijziging van het recht en dient de aanvraag in verband met toegenomen arbeidsongeschiktheid tevens te worden aangemerkt als een onder de Wajong 2015 gedane aanvraag om toepassing van artikel 1a:1, tweede lid (zie voor een vergelijkbare situatie de uitspraak van 19 juli 2018, ECLI:NL:CRVB:2018:2225). De rechtbank heeft dit niet onderkend. De verzekeringsarts bezwaar en beroep kan echter gevolgd worden in zijn subsidiaire standpunt dat van een relevante wijziging in de beperkingen van appellant in de vijf jaren na zijn achttiende verjaardag niet is gebleken en er om die reden geen aanleiding is artikel 1a:1, tweede lid, van de Wajong in het geval van appellant van toepassing te achten.

5.1.

In de omstandigheid dat in het bestreden besluit tevens is beslist over de eventuele aanspraken van appellant op grond van de Wajong 2015, terwijl die aanspraken in het primaire besluit niet expliciet zijn genoemd, heeft de rechtbank terecht geen aanleiding gezien het beroep gegrond te verklaren. De primaire verzekeringsarts heeft over die aanspraken in zijn rapport van 14 oktober 2016 een standpunt ingenomen en tijdens de hoorzitting in bezwaar heeft appellant tegen dat standpunt gronden ingebracht.

5.2.

Appellant wordt gevolgd in zijn standpunt dat de rechtbank ten onrechte het deel van het bestreden besluit, dat zag op zijn aanspraken op grond van de Wajong 2015, niet in haar oordeel heeft betrokken. Appellant heeft in beroep immers gronden aangevoerd tegen het standpunt van het Uwv dat hij op achttienjarige leeftijd beschikte over arbeidsvermogen in de zin van de Wajong 2015. Het beroep op Wajong 2015 kan echter niet slagen, gelet op het volgende.

5.3.

Appellant was op achttienjarige leeftijd in staat de hem door de arbeidsdeskundige bij de beoordeling in 2008 voorgehouden functies voltijds te verrichten. Daarmee is gegeven dat appellant op die leeftijd ook beschikte over arbeidsvermogen in de zin van de Wajong 2015 (zie bijvoorbeeld de uitspraak van 31 december 2020, ECLI:NL:CRVB:2020:3482). Gelet hierop voldoet appellant niet aan de voorwaarden van de Wajong 2015.

5.4.

Gelet op 4.1 tot en met 5.3 slaagt het hoger beroep niet. De aangevallen uitspraak zal met verbetering van gronden worden bevestigd.

6. Bij een dergelijke uitkomst dient het verzoek om vergoeding tot veroordeling van schade in de vorm van wettelijke rente te worden afgewezen.

7. Voor een proceskostenveroordeling ter zake van het hoger beroep bestaat geen aanleiding.

8.1.

Voor de wijze van beoordeling van een verzoek om schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn wordt verwezen naar de uitspraak van 26 januari 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BH1009, en het arrest van de Hoge Raad van 19 februari 2016, ECLI:NL:HR:2016:252. In het geval van appellant zijn vanaf de ontvangst door het Uwv op 24 oktober 2016 van het ingediende bezwaarschrift tot de datum van deze uitspraak vier jaar en afgerond zes maanden verstreken. Noch in de zaak zelf, noch in de opstelling van appellant zijn aanknopingspunten gevonden voor het oordeel dat in dit geval de totale lengte van de procedure meer dan vier jaren zou mogen bedragen. De redelijke termijn is dus met (afgerond) zes maanden overschreden. Dit leidt tot een schadevergoeding van € 500,-. Er is sprake van overschrijding van de redelijke termijn door de bestuursrechter, zodat de te betalen schadevergoeding voor rekening is van de Staat.

8.2.

Aanleiding bestaat om de Staat te veroordelen in de proceskosten van appellant in verband met het verzoek om veroordeling tot vergoeding van schade. Deze kosten worden begroot op € 534,- (2 punten met wegingsfactor 0,5) in verband met de indiening van het verzoek en de zitting.