Centrale Raad van Beroep, 11-03-2021, ECLI:NL:CRVB:2021:550, 17/5679 ZW

1.1.

Betrokkene is op 15 augustus 2012 voor 14,4 uur per week in dienst getreden bij de [naam stichting] (werkgeefster) voor bepaalde tijd als assistent-begeleider. Deze arbeidsovereenkomst is nadien omgezet in een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd.

1.2.

Vanaf 15 april 2016 heeft betrokkene in verband met het gedeeltelijk vervangen van een collega tijdens haar zwangerschaps- en bevallingsverlof extra werkzaamheden bij werkgeefster verricht. Dit is schriftelijk vastgelegd in een document met het opschrift “wijzigingsformulier”. In het wijzigingsformulier is opgenomen dat het deeltijdpercentage tijdelijk wordt gewijzigd van 40% naar 69,44% tot en met 14 september 2016.

1.3.

Betrokkene heeft zich op 30 augustus 2016 bij werkgeefster ziekgemeld. Vervolgens is betrokkene ziekgemeld bij het Uwv per 5 oktober 2016. Werkgeefster heeft op een formulier “Aanvullende informatie bij aanvraag Ziektewet-uitkering, bij einde dienstverband” vermeld dat betrokkene geen arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd had, betrokkene in dienst blijft en zij geen melding van ziek uit dienst bij het Uwv heeft doorgegeven.

1.4.

Bij besluit van 14 november 2016 heeft het Uwv geweigerd om aan betrokkene ziekengeld op grond van de Ziektewet (ZW) toe te kennen. Het Uwv heeft aan dat besluit ten grondslag gelegd dat bij een tijdelijke uitbreiding van uren bij een dienstverband voor onbepaalde tijd geen recht op ziekengeld ontstaat als de uitbreiding van uren tijdens ziekte eindigt. Er is dan geen sprake van beëindiging van een dienstbetrekking. Bij besluit van 19 januari 2017 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van betrokkene tegen dit besluit ongegrond verklaard. Aan het bestreden besluit heeft het Uwv ten grondslag gelegd dat van een afzonderlijk gesloten schriftelijke arbeidsovereenkomst geen sprake is. Er heeft een tijdelijke wijziging van de bestaande arbeidsovereenkomst plaatsgevonden.

3.1.

3.2.

Betrokkene heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen. Betrokkene heeft gesteld dat de urenuitbreiding betrekking had op werkzaamheden als begeleider, terwijl hij voor onbepaalde tijd werkzaam was als assistent-begeleider. Dat zijn deels dezelfde werkzaamheden, maar er zijn ook afwijkingen. Volgens betrokkene is wel sprake van een tweede arbeidsovereenkomst.

4.1.

Op grond van artikel 29, tweede lid, derde volzin en onder c, van de ZW, voor zover hier van belang, wordt aan de verzekerde van wie de dienstbetrekking, zoals bedoeld in artikel 3 van de ZW, binnen het in het vijfde lid van artikel 29 van de ZW genoemde tijdvak van 104 weken eindigt, ziekengeld uitgekeerd vanaf de eerste dag van ongeschiktheid tot werken nadat de dienstbetrekking is geëindigd.

4.2.

4.3.

De Raad heeft in de uitspraken van 18 februari 2003 (ECLI:NL:CRVB:2003:AF5806) en 18 januari 2012 (ECLI:NL:CRVB:2012:BV1234) overwogen dat er geen grond is om een splitsing in twee dienstbetrekkingen tussen dezelfde werknemer en werkgever te maken als de werkzaamheden in de extra uren niet wezenlijk verschillen van het werk binnen de contractueel vastgelegde uren, en er ook overigens geen verschillende arbeidsvoorwaarden gelden. In zijn uitspraak van 18 augustus 2016 is de Raad tot een ander oordeel gekomen. De Raad heeft in die uitspraak kort samengevat het volgende overwogen. Geen wetsbepaling staat eraan in de weg dat appellante en werkgeefster meerdere naast elkaar bestaande arbeidsovereenkomsten sluiten. Appellante en werkgeefster hebben duidelijk kenbaar gemaakt dat zij aan te onderscheiden delen van hun arbeidsverhouding afzonderlijke – en in de arbeidsovereenkomsten uiteengezette – rechtsgevolgen hebben willen verbinden. Dat de werkzaamheden in beide dienstverbanden niet wezenlijk van elkaar verschilden, doet aan het bestaan van zelfstandig naast elkaar aangegane arbeidsovereenkomsten niet af. Het voortduren van de overeenkomst voor onbepaalde tijd van appellante met werkgeefster is dan ook geen beletsel voor een aanspraak van appellante op ziekengeld – wegens ziekte na eindiging van de tweede arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd – aangezien appellante na eindiging van die arbeidsovereenkomst daaruit geen loonaanspraken meer op werkgeefster had.

4.4.

Uit de uitspraak van 18 augustus 2016 vloeit dus voort dat als partijen middels afzonderlijke arbeidsovereenkomsten duidelijk kenbaar hebben gemaakt dat zij aan te onderscheiden delen van hun arbeidsverhouding afzonderlijke, en in die arbeidsovereenkomsten uiteengezette, rechtsgevolgen hebben willen verbinden, moet worden gesproken van te onderscheiden dienstbetrekkingen, ook als de werkzaamheden in beide dienstverbanden niet van elkaar verschillen. Het overwogene onder 4.2 mede in aanmerking genomen, onderschrijft de Raad het door het Uwv gehanteerde uitgangspunt dat er buiten de specifieke situatie zoals omschreven in de genoemde uitspraak, niet van twee naast elkaar bestaande dienstbetrekkingen bij één en dezelfde werkgever dient te worden uitgegaan als geen sprake is van wezenlijke verschillen in de afgesproken arbeid en er geen verschillende arbeidsvoorwaarden gelden.

4.5.

4.6.

Van als wezenlijk te beschouwen verschillen in arbeid of verschillende arbeidsvoorwaarden is in dit geval, ook blijkens het wijzigingsformulier, evenmin sprake. Daarmee is geen sprake van een beëindiging van een dienstbetrekking, zodat het Uwv terecht heeft vastgesteld dat betrokkene geen recht heeft op ziekengeld op grond van de ZW.

4.7.

Uit 4.1 tot en met 4.6 volgt dat het hoger beroep van het Uwv slaagt, zodat de aangevallen uitspraak moet worden vernietigd. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad het beroep ongegrond verklaren.

5.1.

Betrokkene heeft ter zitting van de Raad verzocht om schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn, bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM).

5.2.

De vraag of de redelijke termijn bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het EVRM is overschreden moet worden beoordeeld aan de hand van de omstandigheden van het geval. Daarbij zijn van betekenis de ingewikkeldheid van de zaak, de wijze waarop de zaak door het bestuursorgaan en de rechter is behandeld en het processuele gedrag van de verzoeker gedurende de gehele procesgang.

5.3.

De redelijke termijn is voor een procedure in drie instanties in zaken zoals deze in beginsel niet overschreden als die procedure in haar geheel niet langer dan vier jaar heeft geduurd (zie de uitspraak van de Raad van 26 januari 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BH1009). De behandeling van het bezwaar mag ten hoogste een half jaar, de behandeling van het beroep ten hoogste anderhalf jaar en de behandeling van het hoger beroep ten hoogste twee jaar duren, terwijl doorgaans geen sprake is van een te lange behandelingsduur in de rechterlijke fase in haar geheel als deze niet meer dan drie en een half jaar heeft geduurd. De omstandigheden van het geval kunnen aanleiding geven een langere behandelingsduur te rechtvaardigen. Verder heeft de Raad in die uitspraak overwogen dat in beginsel een vergoeding van immateriële schade gepast is van € 500,- per half jaar of een gedeelte daarvan, waarmee de redelijke termijn in de procedure als geheel is overschreden.

5.4.

Vanaf de ontvangst door het Uwv van het bezwaarschrift van betrokkene op 1 december 2016 tot de datum van deze uitspraak zijn vier jaar en ruim drie maanden verstreken. Noch in de zaak zelf, noch in de opstelling van betrokkene zijn aanknopingspunten gevonden voor het oordeel dat in dit geval de totale lengte van de procedure meer dan vier jaar zou mogen bedragen. De redelijke termijn is dus met ruim drie maanden overschreden. Dit leidt tot een schadevergoeding van € 500,-.

5.5.

De overschrijding van de redelijke termijn is aan de bestuursrechter toe te rekenen. De Staat zal daarom worden veroordeeld tot vergoeding van schade ter hoogte van € 500,- wegens overschrijding van de redelijke termijn in de rechterlijke fase.

5.6.