Centrale Raad van Beroep, 16-05-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:1393, 20/3386 WIA

In hoger beroep heeft appellante aangevoerd dat in de FML onvoldoende rekening is gehouden met haar fysieke klachten, zoals kortademigheid, problemen met de luchtwegen en rugklachten. Daarnaast heeft zij gesteld dat inschakeling in het arbeidsproces door haar medische situatie en arbeidsbeperkingen niet meer mogelijk is en dat zij volledig arbeidsongeschikt is. Appellante heeft ter onderbouwing van haar standpunt verwezen naar het rapport van Calder Werkt van 21 december 2018, op basis waarvan de gemeente Rotterdam haar in het kader van de Participatiewet volledig arbeidsongeschikt heeft bevonden.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

Naar aanleiding van de uitspraak van de Raad van 23 juni 2021, ECLI:NL:CRVB:2021:1491, heeft het Uwv onder verwijzing naar een rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 24 september 2021 gesteld dat de verzekeringsarts bezwaar en beroep in het geval van appellante van een spreekuur mocht afzien.

In reactie hierop heeft appellante aangevoerd dat sprake is van een gebrek in de zorgvuldigheid van de besluitvorming omdat geen spreekuur met een verzekeringsarts heeft plaats gevonden. Het bijwonen van een hoorzitting kan niet gelijk worden gesteld met een spreekuuronderzoek. Verder heeft appellante opgemerkt dat zij zich in haar standpunt gesterkt ziet door het feit dat het Uwv haar ingaande 20 juli 2021 een IVA-uitkering heeft toegekend.

Van gedeeltelijke arbeidsongeschiktheid van een verzekerde is op grond van artikel 5 van de Wet WIA sprake als hij als rechtstreeks en medisch objectief medisch vast te stellen gevolg van ziekte of gebrek slechts in staat is met arbeid ten hoogste 65% te verdienen van het maatmaninkomen per uur, maar niet volledig en duurzaam arbeidsongeschikt is. Op grond van artikel 6, eerste lid, van de Wet WIA wordt de beoordeling van de arbeidsongeschiktheid gebaseerd op een verzekeringsgeneeskundig en een arbeidskundig onderzoek.

In geschil is de vraag of het Uwv de mate van arbeidsongeschiktheid van appellante in de zin van de Wet WIA met ingang van 30 januari 2019 terecht heeft vastgesteld op minder dan 35% en terecht heeft geweigerd om aan appellante met ingang van deze datum een WIAuitkering toe te kennen.

De Raad heeft in de uitspraak van 23 juni 2021 (ECLI:NL:CRVB:2021:1491) overwogen dat in situaties als de onderhavige, waarin de medische grondslag van het primaire besluit gemotiveerd wordt betwist en waarin in de primaire fase geen sprake is geweest van een spreekuurcontact met een geregistreerde verzekeringsarts, als uitgangspunt geldt dat in de fase van bezwaar de betrokkene door een verzekeringsarts bezwaar en beroep tijdens een spreekuurcontact wordt onderzocht en er dus feitelijk sprake is van een contact met deze verzekeringsarts. Van een spreekuurcontact kan in zo een situatie in beginsel slechts worden afgezien indien de verzekeringsarts bezwaar en beroep voldoende kan motiveren dat in het licht van de aard van de klachten en de beschikbare medische informatie, een spreekuurcontact geen toegevoegde waarde heeft.

De overige gronden die appellante in hoger beroep heeft aangevoerd zijn in essentie een herhaling van wat zij in beroep heeft aangevoerd. Met de rechtbank wordt geoordeeld dat geen aanleiding bestaat om te twijfelen aan de juistheid van het bestreden besluit. De overwegingen die aan het oordeel van de rechtbank ten grondslag liggen worden geheel onderschreven. Daaraan wordt toegevoegd dat appellante haar standpunt ook in hoger beroep niet heeft onderbouwd met nieuwe medische gegevens. Het enkele gegeven dat het Uwv appellante per 20 juli 2021, te weten bijna tweeënhalf jaar na de datum hier in geding, een IVA-uitkering heeft toegekend leidt niet tot een ander oordeel.

Het bestreden besluit is pas in hoger beroep met het rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 24 september 2021 van een toereikende motivering voorzien. Daarom is het bestreden besluit niet deugdelijk gemotiveerd zodat dit besluit in zoverre in strijd is met het bepaalde in artikel 7:12, eerste lid, van de Awb. Dit gebrek wordt met toepassing van artikel 6:22 van de Awb gepasseerd omdat aannemelijk is dat belanghebbenden hierdoor niet zijn benadeeld. Ook als dit gebrek zich niet zou hebben voorgedaan, zou een besluit met gelijke uitkomst zijn genomen. Dit leidt ertoe dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.