Centrale Raad van Beroep, 11-07-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:1551, 21/3383 WIA

In het kader van de WIA-aanvraag heeft appellante het spreekuur bezocht van een arts van het Uwv. Deze arts heeft in zijn rapport van 15 december 2020 – dat is getoetst en akkoord bevonden door een verzekeringsarts – vastgesteld dat appellante belastbaar is met inachtneming van de beperkingen zijn neergelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 15 december 2020. Een arbeidsdeskundige heeft vastgesteld dat appellante niet meer geschikt is voor het laatstelijk verrichte werk. De arbeidsdeskundige heeft vervolgens functies geselecteerd en op basis van de drie functies met de hoogste lonen de mate van arbeidsongeschiktheid berekend. Bij besluit van 21 december 2020 heeft het Uwv geweigerd aan appellante met ingang van 30 oktober 2020 een WIA-uitkering toe te kennen, omdat zij met ingang van die datum minder dan 35% arbeidsongeschikt is. Het bezwaar van appellante tegen dit besluit heeft het Uwv bij besluit van 2 maart 2021 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. Aan het bestreden besluit liggen rapporten van 24 februari 2021 van een verzekeringsarts bezwaar en beroep en van 2 maart 2021 van een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep ten grondslag.

In hoger beroep heeft appellante haar standpunt ten aanzien van de wijze van totstandkoming van de verschillende rapporten en de besluiten herhaald. Zij stelt dat haar te kennen is gegeven dat een hoorzitting geen toegevoegde waarde zou hebben. Dat de verzekeringsarts bezwaar en beroep juist zou hebben aangedrongen op een spreekuurcontact, is door appellante niet zo begrepen en ervaren. Appellante heeft in hoger beroep herhaald dat zij als gevolg van haar psychische beperkingen ernstiger beperkt is dan door het Uwv is aangenomen. Volgens appellante moet voor haar ook een urenbeperking gelden, omdat zij nooit fulltime heeft gewerkt juist om daarmee haar klachten hanteerbaar te maken. Bij de EZWb is die urenbeperking wel aangenomen. Appellante heeft in bezwaar en beroep bij de rechtbank specifiek ten aanzien van de geduide functies aangegeven waarom deze, met name door de rugklachten en de psychische belastbaarheid, niet passend en geschikt zijn voor haar en heeft verzocht deze gronden als ingelast en herhaald te beschouwen. Hierbij heeft appellante opnieuw gewezen op het intakeverslag van Synaeda van 16 april 2019 en in hoger beroep ook het verslag van het specialistisch ontslag per 24 februari 2020 van Synaeda ingezonden. Appellante begrijpt niet dat is vastgesteld dat zij de deadlines en productiepieken, behorende bij het eigen secretariële werk, niet kan hanteren maar dat zij niettemin geschikt wordt geacht voor de deadlines en productiepieken die inherent zijn aan productiewerk. Zij heeft verzocht om inschakeling van een onafhankelijk deskundige.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

Van gedeeltelijke arbeidsongeschiktheid van een verzekerde is op grond van artikel 5 van de Wet WIA sprake als hij als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van onder meer ziekte of gebrek slechts in staat is met arbeid ten hoogste 65% te verdienen van het maatmaninkomen per uur, maar niet volledig en duurzaam arbeidsongeschikt is. Op grond van artikel 6, eerste lid, van de Wet WIA wordt de beoordeling van de arbeidsongeschiktheid gebaseerd op een verzekeringsgeneeskundig en een arbeidskundig onderzoek.

In geschil is de vraag of het Uwv de mate van arbeidsongeschiktheid van appellante in de zin van de Wet WIA terecht met ingang van 30 oktober 2020 heeft vastgesteld op minder dan 35% en terecht heeft geweigerd aan appellante een WIA-uitkering toe te kennen.

Wat betreft de beroepsgrond van appellante dat het medisch onderzoek onzorgvuldig is geweest, wordt als volgt overwogen. Het primaire onderzoek is uitgevoerd door een verzekeringsarts in opleiding en zijn rapport is ondertekend door een verzekeringsarts. In een brief van 15 januari 2021 heeft het Uwv de ontvangst van het bezwaarschrift van appellante bevestigd en uitgelegd wat er verder ging gebeuren. Daarbij is tevens vermeld dat tijdens de hoorzitting een verzekeringsarts bezwaar en beroep aanwezig kan zijn en dat appellante er rekening mee moet houden dat de verzekeringsarts bezwaar en beroep appellante na de hoorzitting medisch kan onderzoeken. Blijkens de gespreksnotities van 3 en 4 februari 2021 heeft appellante te kennen gegeven dat zij afstand doet van het recht om te worden gehoord. Appellante heeft verzocht om op basis van haar bezwaarschrift een beslissing op het bezwaar te nemen. Zoals ook volgt uit de uitspraak van de Raad van 3 februari 2022, ECLI:NL:CRVB:2022:302 kon en mocht de verzekeringsarts bezwaar en beroep in dergelijke omstandigheden ervan uitgaan dat, naast het afzien van de hoorzitting, appellante ook heeft afgezien van een medisch onderzoek. Gelet hierop kan het Uwv niet worden tegengeworpen dat appellante niet op een spreekuur van de verzekeringsarts bezwaar en beroep is gezien. Het medisch onderzoek wordt voldoende zorgvuldig geacht.

De door appellante in hoger beroep aangevoerde medische en arbeidskundige gronden zijn een herhaling van de gronden die zij in beroep naar voren heeft gebracht. De voorzieningenrechter van de rechtbank heeft deze gronden in de aangevallen uitspraak voldoende gemotiveerd besproken. De Raad sluit zich aan bij de overwegingen van de rechtbank. Daaraan wordt het volgende toegevoegd.

Omdat de noodzakelijke twijfel over de medische beoordeling door het Uwv ontbreekt, bestaat er geen aanleiding voor het benoemen van een deskundige.

Ook wordt de rechtbank gevolgd in haar oordeel dat het Uwv voldoende heeft gemotiveerd dat de aan de berekening van het arbeidsongeschiktheidspercentage ten grondslag gelegde functies in medisch opzicht voor appellante geschikt zijn. De stelling van appellante dat zij de in aanmerking genomen functies niet kan vervullen omdat bij productie werk altijd sprake zou zijn van belastingen op het gebied van deadlines, productiepieken en samenwerken die haar mogelijkheden te boven gaan, slaagt niet. Uitgaande van de juiste vaststelling van de beperkingen van appellante, zoals door de arts van het Uwv neergelegd in de FML van 15 december 2020, en uitgaande van de juistheid van de functiebelastingen zoals opgenomen in het CBBS zoals het Uwv dat hanteert bij de schatting, kan in hetgeen appellante aanvoert geen grond worden gevonden voor het oordeel dat zij de geselecteerde functies niet zou kunnen vervullen.

Uit 4.2 tot en met 4.7 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.