Centrale Raad van Beroep, 25-01-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:158, 20/1217 PW

Appellante ontving sinds 2 december 2011 bijstand, laatstelijk op grond van de Participatiewet, naar de norm voor een alleenstaande. Appellante stond sinds 14 juni 2012 in de gemeentelijke basisadministratie, thans basisregistratie personen, ingeschreven op het adres X (uitkeringsadres).

Naar aanleiding van de melding van 23 oktober 2018 dat appellante en haar minderjarige zoon op een ander adres dan het uitkeringsadres verbleven hebben handhavingsmedewerkers van de afdeling Inkomen van de gemeente Nissewaard (handhavingsmedewerkers) een onderzoek ingesteld naar de rechtmatigheid van de aan appellante verleende bijstand. In dat kader hebben de handhavingsmedewerkers onder meer dossieronderzoek gedaan en diverse instanties, waaronder Waterbedrijf Evides, om inlichtingen verzocht. Tevens heeft de handhavingsmedewerker appellante bij brief van 5 november 2018 gevraagd om nadere gegevens aan te leveren. Op 15 november 2018 heeft appellante telefonisch contact opgenomen met de gemeente en medegedeeld dat zij de gegevens nog niet had aangeleverd. Zij verbleef niet op het uitkeringsadres, maar bij haar partner op adres Y in verband met haar revalidatie na een verkeersongeval. De bevindingen van het onderzoek zijn neergelegd in een rapport van 14 maart 2019.

In de onderzoeksresultaten heeft het college aanleiding gezien om bij besluit van 14 maart 2019, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 13 augustus 2019 (bestreden besluit 1), de bijstand van appellante met ingang van 8 december 2014 in te trekken. Aan het bestreden besluit heeft het college ten grondslag gelegd dat appellante de op haar rustende inlichtingenverplichting heeft geschonden door niet te melden dat zij sinds 8 december 2014 niet woonachtig was op het uitkeringsadres. Hierdoor is het recht op bijstand niet vast te stellen.

Op 9 september 2019, bij de rechtbank binnengekomen op 10 september 2019, heeft de gemachtigde van appellante namens appellante beroep ingesteld tegen bestreden besluit 1.

Op 21 oktober 2019 heeft de rechtbank van de gemachtigde van appellante een fax ontvangen met de volgende tekst: “In opgemelde zaak kan ik u berichten dat het beroepschrift wordt ingetrokken. Bijgaand zend ik u afschrift van de toevoeging op naam van [appellante] .”.

Op 22 oktober 2019 heeft een griffiemedewerker van de rechtbank contact opgenomen met de gemachtigde met de vraag of het wel klopte dat het beroepschrift werd ingetrokken. Diezelfde dag heeft de gemachtigde de rechtbank bericht dat de inhoud van de brief van 21 oktober 2019 als niet verzonden dient te worden beschouwd. Het was namelijk niet de bedoeling dat het beroepschrift werd ingetrokken.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit 1 niet-ontvankelijk verklaard en het beroep tegen het bestreden besluit 2 ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellante zich op hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Appellante heeft aangevoerd dat de rechtbank het beroep tegen bestreden besluit 1 ten onrechte niet-ontvankelijk heeft verklaard. De secretaresse van de gemachtigde van appellante heeft de instructie van de gemachtigde per abuis opgevat als een instructie om tot intrekking van het hoger beroep over te gaan. Dat hier sprake was van een vergissing was voor de rechtbank direct duidelijk, aangezien een griffiemedewerker van de rechtbank een dag later contact heeft opgenomen. Ondanks dat de wetgeving over het instellen van beroep van openbare orde is, dient in dit geval het belang van appellante te prevaleren. De rechtbank heeft immers bij appellante het vertrouwen gewekt dat de intrekking als niet verzonden zou worden beschouwd.

Appellante heeft aangevoerd dat zij de inlichtingenverplichting niet heeft geschonden.

De Raad stelt vast dat bestreden besluit 1 formele rechtskracht heeft. De formele rechtskracht van dit besluit heeft echter uitsluitend betrekking op de met dat besluit tot stand gebrachte rechtsgevolgen voor de bijstandsverlening en niet mede op oordelen van feitelijke en juridische aard die daaraan ten grondslag hebben gelegen. Vergelijk de uitspraak van 8 december 2020, ECLI:NL:CRVB:2020:3229. Dat betekent dat appellante in deze procedure over de terugvordering in volle omvang het daaraan ten grondslag liggende oordeel van het college kan bestrijden dat appellante de op haar rustende inlichtingenverplichting heeft geschonden door niet te melden dat zij niet meer woonachtig was op het uitkeringsadres.

De te beoordelen periode loopt van 8 december 2014 tot en met 20 januari 2019.

Ten aanzien van de periode van 8 december 2014 tot en met 3 januari 2018 (periode 1) heeft appellante aangevoerd dat zij wel op het uitkeringsadres woonde. Deze beroepsgrond slaagt niet. Daartoe wordt het volgende overwogen.

Ten aanzien van de periode van 4 januari 2018 tot en met 20 januari 2019 (periode 2) heeft appellante aangevoerd dat zij heeft gemeld dat zij niet langer op het uitkeringsadres verbleef, dit in verband met de revalidatie na haar verkeersongeval op 20 december 2017. Ook deze beroepsgrond slaagt niet. Hiertoe is het volgende van belang.

Uit voorgaande volgt dat het college zich terecht op het standpunt heeft gesteld dat appellante niet heeft gemeld dat zij in de te beoordelen periode niet woonachtig was op het uitkeringsadres. Het college is dus terecht tot terugvordering overgegaan.

Uit 4.2 tot en met 4.8 volgt dat het hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak niet slaagt, zodat deze, gelet op 4.4 met verbetering van de gronden, zal worden bevestigd.