Centrale Raad van Beroep, 15-09-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:1987, 21/1261 WIA

Appellant heeft van 8 maart 2018 tot 23 juli 2018 als schoonmaker gewerkt bij [naam B.V.] B.V. ( [naam B.V.] ). Hij is op 11 juli 2018 door ziekte uitgevallen voor dit werk. Met ingang van 16 juli 2018 heeft hij een uitkering ontvangen op grond van de Ziektewet (ZW), waarbij het dagloon is vastgesteld op € 48,90.

Appellant heeft van 4 juni 2018 tot 4 augustus 2019 als commercieel medewerker gewerkt bij [naam V.O.F.] V.O.F. ( [naam V.O.F.] ). Hij is op 28 februari 2019 door ziekte uitgevallen voor dit werk. Met ingang van 5 augustus 2019 heeft hij een ZW-uitkering ontvangen, waarbij het dagloon is vastgesteld op € 78,56.

Na het doorlopen van de wachttijd vanaf de eerste ziekmelding op 11 juli 2018 heeft het Uwv op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) na verzekeringsgeneeskundig en arbeidskundig onderzoek de mate van arbeidsongeschiktheid vastgesteld op 80 tot 100%. Bij besluit van 30 juni 2020 heeft het Uwv aan appellant met ingang van 8 juli 2020 een WGA-loonaanvullingsuitkering toegekend. Het WIA-dagloon is na indexering vastgesteld op € 61,99. De referteperiode loopt van 18 juni 2017 tot en met 17 juni 2018, maar omdat appellant als starter is aangemerkt loopt de berekeningsperiode van 8 maart 2018 tot en met 17 juni 2018. De WIA-uitkering is niet tot uitbetaling gekomen, omdat de ZW-uitkering op deze uitkering in mindering is gebracht. Het bezwaar van appellant tegen dit besluit is bij besluit van 14 september 2020 (bestreden besluit) ongegrond verklaard.

Appellant heeft in hoger beroep aangevoerd dat de wetgever geen bewuste keuze heeft gemaakt om in een situatie zoals die van appellant de ZW-uitkering vanuit een tweede dienstbetrekking in mindering te brengen op de WIA-uitkering. Uitgangspunt van de wetgever is dat een WIA-gerechtigde in geval van een (nieuwe) arbeidsongeschiktheid nooit meer dan 70% van het loonverlies gecompenseerd krijgt. In zijn geval wordt echter minder dan 70% van zijn laatst verdiende loon gecompenseerd. Appellant heeft dat met een voorbeeld toegelicht. Dat kan niet de bedoeling zijn geweest van de wetgever. Op het moment van toekenning van de WIA-uitkering bestond de ZW-uitkering al. Door toepassing van artikel 3:3, vijfde lid, van het AIB is gedurende zeven maanden (vanaf de toekenning van de WIA-uitkering tot aan het einde van de ZW-uitkering uit het dienstverband met [naam V.O.F.] ) de WIA-uitkering niet tot uitbetaling gekomen. Nergens valt te lezen dat een al bestaande uitkering op het moment van het ontstaan van een WIA-recht op die WIA-uitkering in mindering zou moeten worden gebracht. De uitzonderingen in artikel 3:4, tweede lid van het AIB zijn hier volgens appellant niet aan de orde. Het dienstverband met [naam V.O.F.] was al beëindigd. Op de zitting heeft appellant een beroep op het evenredigheidsbeginsel gedaan. De onevenredigheid zit volgens appellant in een door de formele wetgever niet verdisconteerde omstandigheid. De situatie van appellant, die twee dienstbetrekkingen had waaruit hij niet op hetzelfde moment is uitgevallen, als gevolg waarvan hij minder dan 70% wordt gecompenseerd, is niet door de wetgever onderkend.

Het Uwv heeft verzocht om de aangevallen uitspraak te bevestigen. Volgens het Uwv blijkt uit de toepasselijke regelgeving duidelijk hoe de uitbetaling van de WIA-uitkering moet worden bepaald als tevens recht op een ZW-uitkering bestaat, namelijk door het ZW-dagloon als inkomen in mindering te brengen op de WIA-uitkering. Omdat het ZW-maandloon hoger is dan het WIA-maandloon, is de WIA-uitkering niet tot uitbetaling gekomen. De stelling van appellant dat dit niet de bedoeling van de wetgever kan zijn geweest volgt niet uit het AIB. Uit de tekst van artikel 3:3, vijfde lid van het AIB en de nota van toelichting blijkt dat voor het bepalen van het inkomen voor de Wet WIA iedere uitkering die op enig moment naast een uitkering op grond van de wet WIA wordt ontvangen, als inkomen wordt aangemerkt voor die WIA-uitkering. Er is door de wetgever onderscheid gemaakt tussen het bepalen van het inkomen voor enerzijds de Wet WIA, zoals geregeld in artikel 3:3, vijfde lid, van het AIB en anderzijds de ZW en WW, zoals geregeld in artikel 3:3, vierde lid van het AIB. Bij deze laatste twee uitkeringen is slechts het inkomen van belang dat is ontstaan nadat het recht op een WW- of ZW-uitkering is ontstaan. Het Uwv heeft in de situatie van appellant geen mogelijkheid gezien voor een andere beoordeling op grond van bijzondere omstandigheden. Appellant heeft in de referteperiode slechts korte tijd, ongeveer een maand, gelijktijdig in twee dienstverbanden gewerkt en het bij [naam V.O.F.] verdiende loon valt grotendeels buiten de referteperiode. Indien hij de gehele referteperiode in twee dienstbetrekkingen zou hebben gewerkt dan had hij een hoger WIA-dagloon gehad en was ondanks de korting van de ZWuitkering de WIA-uitkering wel tot uitbetaling gekomen.

In geschil is of het Uwv met ingang van 8 juli 2020 terecht de op dat moment ontvangen ZW-uitkering in mindering heeft gebracht op de toegekende WIA-uitkering. Niet in geschil is dat de inkomensverrekening overeenkomstig de tekst van artikel 61 van de Wet WIA en artikel 3:3, vijfde lid van het AIB heeft plaatsgevonden.

In het onderhavige geval was sprake van twee afzonderlijke dienstverbanden en is appellant op verschillende momenten uitgevallen voor deze werkzaamheden. Voor beide dienstverbanden heeft het Uwv een ZW-uitkering toegekend en zijn de daglonen afzonderlijk berekend op basis van het loon uit de dienstbetrekking waaruit appellant wegens ziekte was uitgevallen. Op grond van artikel 3:2, derde lid, onderdeel b, van het AIB wordt het loon van [naam V.O.F.] niet verrekend met de ZW-uitkering uit het dienstverband met [naam B.V.] . Op het moment dat de wachttijd voor de Wet WIA is doorlopen bestond er nog recht op een ZWuitkering uit het dienstverband met [naam V.O.F.] met een dagloon van € 78,56 en daarom is sprake van samenloop van een ZW-uitkering en een WIA-uitkering.

Voor de berekening van het WIA-dagloon wordt het genoten loon tijdens de referteperiode meegenomen. Doordat in de berekeningsperiode slechts gedurende een korte periode sprake was van twee gelijktijdige dienstverbanden, namelijk alleen in de periode van 4 juni 2018 tot 17 juni 2018, is de WIA-uitkering lager uitgevallen dan de ZW-uitkering, die appellant ontving uit het dienstverband bij [naam V.O.F.] .

Het oordeel van de rechtbank, dat uit de tekst van de van toepassing zijnde bepalingen van het AIB en de toelichtingen daarop volgt dat het Uwv het maandloon ZW terecht als inkomen heeft aangemerkt en aldus in dit geval de WIA-uitkering niet tot uitbetaling komt per 8 juli 2020, wordt gevolgd. Verwezen wordt naar de overwegingen van de rechtbank die worden onderschreven. Het betoog van appellant dat het niet de bedoelding van de wetgever kan zijn geweest dat de ZW-uitkering wordt gekort op de WIA-uitkering vindt geen steun in de tekst en toelichting van het AIB. Het voorbeeld op grond waarvan appellant heeft gesteld dat van het loonverlies niet 70% maar 55% wordt gecompenseerd wordt niet gevolgd. De WIA-uitkering bedraagt 70% van het verschil tussen het WIA-dag- of maandloon en het ZWdag- of maandloon en niet zoals appellant in het voorbeeld heeft gesteld 70% van het WIA-dag- of maandloon, waarvan dan volgens het ZW-dag- of maandloon in mindering wordt gebracht.

Het Uwv heeft in het bestreden besluit overwogen en ter zitting toegelicht dat in de situatie van appellant geen grond wordt gezien wegens bijzondere omstandigheden de verrekening op basis van dwingendrechtelijke bepalingen niet toe te passen. Het Uwv wordt hierin gevolgd. Denkbaar is, zoals verweerder ter zitting heeft vermeld, dat bij appellant door de aanzienlijke periode (van 5 augustus 2019 tot 8 juli 2020) waarin hij twee ZW-uitkeringen naast elkaar heeft ontvangen de verwachting is ontstaan dat hij na het ontstaan van de WIAuitkering op datzelfde uitkeringsniveau zou blijven. Omdat de bepalingen omtrent samenloop van ZW-uitkeringen en een WIA-uitkering met een ZW-uitkering verschillend zijn, is appellant er na het ontstaan van de WIA-uitkering wat betreft uitkeringsniveau op achteruit gegaan. Dit verschil in samenloop is echter zoals gezegd een bewuste keuze van de wetgever geweest. Na het doorlopen van de fictieve wachttijd in verband met de tweede ziekmelding eindigt die samenloop.

Uit 4.1 tot en met 4.6 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.