Centrale Raad van Beroep, 06-10-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:2146, 20 / 1341 WMO

Namens appellante is bezwaar gemaakt tegen een WhatsApp-bericht van 27 december 2018 van een maatschappelijk werker van [naam instelling 1] . Volgens appellante is aan haar in dit bericht namens het college meegedeeld dat de opvang na 16 februari 2019 niet wordt verlengd.

Op 5 februari 2019 is schriftelijk aan appellante meegedeeld dat de opvang bij [naam instelling 1] in [plaatsnaam 1] stopt op het moment dat zij kan uitstromen naar [naam instelling 2] in [plaatsnaam 2] in het kader van begeleid wonen.

Het college heeft bij besluit van 19 juni 2019 (bestreden besluit) het bezwaar tegen het WhatsApp-bericht van 27 december 2018 niet-ontvankelijk verklaard. Het college heeft hieraan ten grondslag gelegd dat het WhatsApp-bericht niet beschouwd kan worden als een besluit als bedoeld in artikel 1:3 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). Het is een telefonisch bericht en voldoet daarmee niet aan het schriftelijkheidsvereiste. Verder ziet de inhoud van het bericht niet op rechtsgevolg, is [naam instelling 1] geen bestuursorgaan en is [naam instelling 1] niet gemandateerd om namens het college besluiten te nemen. Het bericht heeft alleen een informatieve inhoud. Het verzoek om vergoeding van de kosten in bezwaar is afgewezen.

Appellante heeft zich in hoger beroep tegen deze uitspraak gekeerd. Volgens appellante blijkt uit de mededeling ‘Dat was de laatste verlenging’ in het WhatsApp-bericht dat geen verlenging van de opvang volgt, waarmee het rechtsgevolg is gegeven. Verder heeft de rechtbank niet tot haar oordeel kunnen komen zonder te beschikken over het oorspronkelijke toekennende besluit en zonder te weten welk rechtsgevolg daarin al was bepaald. Nu volgens de uitspraak van 17 december 2014, ECLI:NL:CRVB:2014:4260, procederen over de einddatum bij het toekenningsbesluit niet mogelijk is, moet het mogelijk zijn op te komen tegen deze mededeling van de einddatum. Ter zitting is namens appellante verzocht om toekenning van schadevergoeding wegens overschrijding in hoger beroep van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM).

Het college heeft herhaald dat de aanduiding ‘laatste verlenging’ in het WhatsApp-bericht een informatieve tijdsaanduiding is geweest. De ‘laatste verlenging’ is de beschikking geweest die op 16 februari 2019 is afgelopen. Dat betekent dat de tekst in het WhatsAppbericht informatief van aard was.

Tussen partijen is niet in geschil dat appellante in de opvang verbleef op basis van een daartoe strekkend besluit dat gelding had tot 16 februari 2019. Tussen partijen is in hoger beroep in geschil of de mededeling in het WhatsApp-bericht van 27 december 2018, ‘Dat was de laatste verlenging’, op rechtsgevolg is gericht.

De Raad verenigt zich met het oordeel van de rechtbank dat de zinsnede uit het WhatsApp-bericht ‘Dat was de laatste verlenging’ niet is gericht op rechtsgevolg. Daarbij heeft de rechtbank terecht de toelichting van het college meegewogen dat met de woorden ‘laatste verlenging’ ‘de meest recente verlenging’ is bedoeld. Nu tussen partijen niet in geschil is dat appellante in de opvang verbleef op grond van een daartoe strekkend besluit dat gelding had tot 16 februari 2019 heeft de rechtbank ook zonder te beschikken over het oorspronkelijk toekennende besluit tot haar oordeel kunnen komen. Uit de bewoordingen van het WhatsApp-bericht heeft de rechtbank terecht afgeleid dat het WhatsApp-bericht slechts een mededeling van informatieve aard bevatte en dat deze niet is gericht op een zelfstandig rechtsgevolg. Het is weliswaar voorstelbaar dat appellante, zoals haar gemachtigde ter zitting heeft gesteld, de mededeling anders heeft opgevat en daarvan is geschrokken, maar dat maakt op zichzelf beschouwd niet dat het bericht een besluit tot beëindiging van de opvang is.

De Raad merkt nog op dat deze conclusie, anders dan appellante heeft aangevoerd, niet maakt dat appellante geen of onvoldoende rechtsbescherming geniet. Zij heeft immers tegen het besluit waarbij zij is toegelaten tot de opvang en tegen de verlenging daarvan rechtsmiddelen kunnen aanwenden. Appellante heeft feitelijk ook rechtsmiddelen aangewend tegen de aan de verlenging van de opvang na 16 februari 2019 verbonden voorwaarden. Dit heeft ertoe geleid dat de beslissing op haar bezwaar tegen het in 1.2 genoemde besluit van 5 februari 2019 is vernietigd. De rechtbank Noord-Holland heeft in haar uitspraak van 17 december 2020, ECLI:NL:RBNHO:2020:10601, geoordeeld dat het college niet opnieuw op het bezwaar hoeft te beslissen, gelet op de inmiddels gerealiseerde uitstroom van appellante naar de Frans Halspanden.

Nu de Raad het oordeel van de rechtbank dat geen sprake is van rechtsgevolg bevestigt, laat de Raad evenals de rechtbank in het midden of het WhatsApp-bericht voldoet aan het schriftelijkheidsvereiste en of [naam instelling 1] een bestuursorgaan is en is gemandateerd om namens het college besluiten te nemen.

Over het verzoek om schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn, zoals bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het EVRM, wordt als volgt overwogen.

De redelijke termijn is voor een procedure in drie instanties in zaken zoals deze in beginsel niet overschreden als die procedure in haar geheel niet langer dan vier jaar heeft geduurd (CRvB 26 januari 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BH1009). De behandeling van het bezwaar mag ten hoogste een half jaar, de behandeling van het beroep ten hoogste anderhalf jaar en de behandeling van het hoger beroep ten hoogste twee jaar duren, terwijl doorgaans geen sprake is van een te lange behandelingsduur in de rechterlijke fase in haar geheel als deze niet meer dan drie en een half jaar heeft geduurd. De omstandigheden van het geval kunnen aanleiding geven een langere behandelingsduur te rechtvaardigen.

Vanaf de ontvangst van het bezwaarschrift door het college op 25 januari 2019 tot de datum van deze uitspraak zijn nog geen vier jaar verstreken. De totale duur van de procedure heeft dus geen vier jaar geduurd zodat er van een overschrijding van de redelijke termijn geen sprake is. Hieraan doet niet af dat de behandeling van het hoger beroep langer dan twee jaar heeft geduurd. Dit betekent dat het verzoek om schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn moet worden afgewezen.