Centrale Raad van Beroep, 20-10-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:2278, 20/2182 WAO

1.1.

Aan appellante is met ingang van 3 december 1997 een uitkering ingevolge de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO) toegekend. Deze WAO-uitkering is laatstelijk per 6 januari 2014 herzien naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 45 tot 55%.

1.2.

Appellante heeft zich per 26 juni 2016 ziek gemeld. Op 17 juli 2018 heeft appellante verzocht haar met terugwerkende kracht een uitkering krachtens de Ziektewet (ZW) te verlenen. Het Uwv heeft dit verzoek bij besluit van 31 augustus 2018 afgewezen, omdat appellante niet verzekerd is ingevolge de ZW. Nadat appellante tegen dit besluit bezwaar had gemaakt, heeft het Uwv de brief van appellante van 17 juli 2018 aangemerkt als een verzoek tot aanpassing van haar WAO-uitkering wegens toegenomen arbeidsongeschiktheid. Appellante heeft het bezwaar vervolgens ingetrokken.

1.3.

Bij besluit van 17 mei 2019 heeft het Uwv de WAO-uitkering van appellante met ingang van 17 juli 2017 verhoogd naar de arbeidsongeschiktheidsklasse van 80 tot 100%. Appellante heeft bezwaar gemaakt tegen dit besluit en aangevoerd dat sprake is van een bijzonder geval als bedoeld in artikel 35, tweede lid, van de WAO en heeft verzocht de volledige WAOuitkering toe te kennen met ingang van 26 juni 2016. Bij besluit van 19 september 2019 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar ongegrond verklaard. Het Uwv heeft aan de besluitvorming ten grondslag gelegd dat de verhoging van de WAO-uitkering op grond van artikel 35, eerste lid, van de WAO ingaat op de dag met ingang waarvan appellante aan de vereisten voor het recht op toekenning van die uitkering voldoet. De WAO-uitkering kan ingevolge het tweede lid niet vroeger ingaan dan een jaar vóór de dag, waarop de aanvraag werd gedaan. Volgens het Uwv is geen sprake van een bijzonder geval dat afwijking van dit uitgangspunt rechtvaardigt. Appellante kon de melding toegenomen arbeidsongeschiktheid weliswaar zelf niet doen, maar er waren naasten en familieleden die van haar situatie op de hoogte waren en waarvan kon en mocht worden verwacht dat die voor appellante een melding maakten bij het Uwv.

3.1.

Appellante heeft in hoger beroep aangevoerd dat het Uwv haar WAO-uitkering met ingang van 24 juli 2016 had moeten verhogen. Vanaf dat moment is de arbeidsongeschiktheid toegenomen. Het Uwv en de rechtbank hebben ten onrechte geoordeeld dat geen sprake is van een bijzonder geval bedoeld in artikel 35, tweede lid, van de WAO. Het ontbrak appellante aan inzicht in de ernst, de aard en de duurzaamheid van haar psychische problemen. Er waren bovendien geen zeer nauw betrokken personen die konden inschatten dat sprake was van een zodanige verslechtering van haar gezondheid dat contact met het Uwv moest worden opgenomen. Appellante woonde destijds in Friesland en haar dochter in [plaats] . Reeds hierom kan de dochter niet worden gezien als iemand die zeer nauw betrokken is bij appellante. Daarnaast heeft deze dochter de zorg overgenomen, omdat – naar toen werd gedacht – appellante door de zorg voor haar moeder overbelast was. Ook van artsen en de bewindvoerder kon niet worden verwacht dat zij voor appellante een melding van verslechterde gezondheid bij het Uwv indienden.

3.2.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

4.2.

Het geschil spitst zich toe op de vraag of sprake is van een bijzonder geval als bedoeld in artikel 35, tweede lid, van de WAO, op grond waarvan het Uwv de WAO-uitkering van appellante eerder zou moeten laten ingaan dan vanaf 17 juli 2017.

4.3.

Met de rechtbank wordt geoordeeld dat geen sprake is van een bijzonder geval bedoeld in artikel 35, tweede lid, van de WAO. Tussen partijen is niet in geschil dat het appellante zelf ten tijde van belang aan inzicht in de ernst, de aard en de duurzaamheid van haar psychische problematiek heeft ontbroken. De vraag is dan of er een zeer nauw bij appellante betrokken persoon is van wie kon en mocht worden verwacht melding te maken bij het Uwv van toegenomen arbeidsongeschiktheid van appellante. Uit het dossier en de toelichting van appellante ter zitting blijkt dat zij in de zomer van 2016 met haar (inmiddels) ex-partner in Friesland woonde. Appellante verzorgde haar zieke moeder. In de zomer van 2016 ging het niet goed met de gezondheid van appellante. Zij raakte in een psychose en communiceerde niet meer. De ex-partner van appellante heeft toen contact gezocht met de dochter van appellante, die in [plaats] woonde. Dit resulteerde erin dat de dochter de verzorging van de moeder van appellante in augustus 2016 overnam. Gelet hierop was er toen in elk geval één nauw bij appellante betrokken persoon, de ex-partner, die op de hoogte was van de verslechterende gezondheid van appellante, die in staat was hiervan melding bij het Uwv te doen en van wie dat ook mocht worden verwacht. Dat appellante in haar brief van 17 juli 2018 schrijft dat haar naasten en familieleden haar niet ziek hebben gemeld omdat hun eerste prioriteit was dat zij beter zou worden, maakt dit niet anders. Gelet op het voorgaande kan in het midden worden gelaten of van de dochter van appellante, de behandelend artsen, de bewindvoerder en het door de rechtbank genoemde familielid kon en mocht worden verwacht dat zij melding maakten bij het Uwv van toegenomen arbeidsongeschiktheid van appellante.

4.4.

Uit 4.1 tot en met 4.3 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.