Centrale Raad van Beroep, 26-10-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:2297, 21/2036 WMO15

1.1.

Bij besluit van 26 juli 2019 heeft het college aan appellante op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 (Wmo 2015) een maatwerkvoorziening in de vorm van een financiële tegemoetkoming voor verhuizing en inrichting verstrekt.

1.2.

Bij besluit van 7 november 2019, gehandhaafd bij beslissing op bezwaar van 10 februari 2020 (bestreden besluit), heeft het college – voor zover van belang – het besluit van 26 juli 2019 ingetrokken. Het college heeft hieraan ten grondslag gelegd dat appellante inmiddels in aanmerking is gebracht voor een verhuiskostenvergoeding van haar voormalige verhuurder.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. Appellante heeft zich in hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Appellante heeft – kort samengevat en voor zover van belang – aangevoerd dat de financiële vergoeding van haar voormalige verhuurder tot haar vermogen behoort. Het college mag geen rekening houden met haar financiële mogelijkheden om in de kosten van de verhuizing en inrichting te voorzien.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

De Raad begrijpt het bestreden besluit aldus dat het college het besluit van 26 juli 2019 heeft ingetrokken omdat is vastgesteld dat appellante niet langer op de aan haar verstrekte maatwerkvoorziening was aangewezen. Hieraan heeft het college ten grondslag gelegd dat appellante van haar voormalig verhuurder een bedrag van € 4.000,- heeft ontvangen en appellante daarmee zelf heeft kunnen voorzien in haar verhuizing.

4.2.

Het hoger beroep van appellante slaagt. Hiertoe overweegt de Raad dat appellante, geboren in 1932, gedurende zestig jaren een woning in [woonplaats] heeft gehuurd van een particuliere verhuurder. Bij brief van 18 juli 2019 heeft deze verhuurder appellante bericht haar een financiële vergoeding van € 4.000,- te willen aanbieden indien zij haar huurovereenkomst vóór 31 oktober 2019 opzegt. Appellante heeft van deze vertrekpremie, zoals zij deze zelf heeft genoemd, gebruik gemaakt. De omstandigheid dat het college vervolgens bij de vraag of appellante nog aangewezen is op de verstrekte maatwerkvoorziening, rekening heeft gehouden met het door appellante ontvangen bedrag van € 4.000,- kan niet anders worden gezien dan dat het college bij de intrekking rekening houdt met de financiële mogelijkheden van appellante om zelf een verhuizing en inrichting te bekostigen. Hiervoor bestaat binnen de Wmo 2015 geen ruimte. Vergelijk de uitspraak van de Raad van 20 februari 2019 (ECLI:NL:CRVB:2019:772). Dit betekent dat het college niet bevoegd was om de maatwerkvoorziening met toepassing van artikel 2.3.10, eerste lid, aanhef en onder b, van de Wmo 2015 in te trekken.

4.3.

De aangevallen uitspraak moet worden vernietigd. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad het beroep tegen het bestreden besluit gegrond verklaren, dat besluit vernietigen en het besluit van 7 november 2019 herroepen. Dit betekent dat appellante recht heeft op een maatwerkvoorziening in de vorm van een financiële tegemoetkoming voor verhuizing en inrichting, zoals het college bij besluit van 26 juli 2019 aan appellante heeft verstrekt.