Centrale Raad van Beroep, 15-02-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:289, 20/1594 PW

1.1.

Bij besluit van 16 november 2015, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 6 juli 2016, heeft het college bij wijze van maatregel de bijstand van appellant verlaagd met 100% gedurende een maand met ingang van 1 november 2015, omdat appellant onvoldoende aantoonbaar heeft gesolliciteerd. De rechtbank Rotterdam heeft bij uitspraak van 22 februari 2017 het beroep tegen het besluit van 6 juli 2016 ongegrond verklaard. De Raad heeft in zijn uitspraak van 18 december 2018 (ECLI:NL:CRVB:2018:4308) de uitspraak van de rechtbank Rotterdam met verbetering van gronden bevestigd.

1.2.

Bij brief van 1 mei 2017 heeft appellant het college verzocht om de bij besluit van 16 november 2015 aan hem opgelegde maatregel te herzien op grond van het bepaalde in artikel 18, elfde lid, van de Participatiewet. Bij brief van 16 juni 2017 heeft appellant het verzoek van 1 mei 2017 nogmaals aan het college toegestuurd en verzocht om een ontvangstbevestiging van dat verzoek. Bij brief van 27 november 2017 heeft appellant het college nog 14 dagen de tijd gegeven om te reageren op het verzoek van 1 mei 2017 waarna appellant aanspraak wenst te maken op een dwangsom. Bij brief van 20 november 2018 heeft appellant het college (nogmaals) de brieven van 1 mei 2017, 16 juni 2017 en 27 november 2017 gestuurd en het college gevraagd om hem mee te delen of het college deze brieven ontvangen heeft en, zo ja, hoe het college hierop gereageerd heeft.

1.3.

Bij besluit van 22 mei 2019, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 25 oktober 2019 (bestreden besluit), heeft het college beslist dat geen grond bestaat voor toekenning van een dwangsom, omdat appellant het college onredelijk laat in gebreke heeft gesteld.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellant zich op hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

In deze zaak is in geschil het antwoord op de vraag of het college terecht heeft beslist dat hij geen dwangsom aan appellant verschuldigd is omdat appellant het college onredelijk laat in gebreke heeft gesteld.

4.2.

Niet in geschil is dat de termijn waarbinnen op het in 1.2 genoemde verzoek van 1 mei 2017 diende te worden beslist op 26 juni 2017 verstreek. Dit betekent dat het college vanaf 27 juni 2017 in gebreke was en dat appellant het college vanaf die datum in gebreke kon stellen.

4.3.

Ingevolge artikel 4:17, zesde lid, aanhef en onder a, van de Awb is geen dwangsom verschuldigd indien het bestuursorgaan onredelijk laat in gebreke is gesteld.

4.4.

In de geschiedenis van de totstandkoming van artikel 4:17 van de Awb (Kamerstukken II 2004-2005, 29 934, nr. 6, blz. 13) is over de ingebrekestelling onder meer vermeld dat geen dwangsom verschuldigd is als het bestuursorgaan onredelijk laat in gebreke is gesteld. In de term ‘onredelijk’ zit weliswaar ruimte voor interpretatie, maar men mag toch aannemen dat, omdat de burger daar doorgaans belang bij heeft, zo snel mogelijk nadat de beslistermijn is verlopen, wellicht hooguit enkele weken, het bestuursorgaan in gebreke zal stellen. Wat onredelijk laat is, kan niet in zijn algemeenheid worden bepaald. Daarvoor is niet zonder meer doorslaggevend wanneer de oorspronkelijke aanvraag of het bezwaar is ingediend. Wel is van belang of en hoe er nadien van gedachten is gewisseld tussen aanvrager en bestuursorgaan.

4.5.

De rechtbank heeft terecht geoordeeld dat appellant het college onredelijk laat in gebreke heeft gesteld. Niet in geschil is dat appellant het college op 27 november 2017 in gebreke heeft gesteld. Het tijdsverloop tussen het verstrijken van de beslistermijn en de ingebrekestelling is vijf maanden. Dat is aanzienlijk langer dan het in de wetsgeschiedenis genoemde tijdsverloop van ‘hooguit enkele weken’. Niet is gebleken dat appellant na het verstrijken van de beslistermijn, dus na 27 juni 2017, over het uitblijven van een beslissing op zijn verzoek in contact is getreden met het college. Van een gegronde reden voor de late indiening van de ingebrekestelling is verder niet gebleken. Dat appellant door het college in het ongewisse is gelaten doordat het college geen ontvangstbevestiging van het verzoek heeft gestuurd, niet heeft gemeld dat hij de beslistermijn zou overschrijden en niet schriftelijk heeft gereageerd op de brief van 16 juni 2017 geeft geen aanleiding om daar anders over te oordelen. Het uitblijven van een reactie van het college op het verzoek van appellant zou hem juist eerder aanleiding hebben moeten geven om spoedig na het verstrijken van de beslistermijn het college in gebreke te stellen.

4.6.

Uit 4.1 tot en met 4.5 volgt dat het hoger beroep niet slaagt.