Centrale Raad van Beroep, 02-03-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:509, 20/3429 WW

Appellant is werkzaam geweest bij [naam B.V.] B.V. (exwerkgeefster). Bij brief van 31 augustus 2018 heeft appellant de dienstbetrekking per 1 november 2018 opgezegd.

Ex-werkgeefster is bij vonnis van de rechtbank Rotterdam van 30 oktober 2018 in staat van faillissement verklaard. Bij brief van 1 november 2018 heeft de curator de arbeidsovereenkomst tussen appellant en ex-werkgeefster, voor zover daarvan sprake was, opgezegd.

Bij besluit van 3 december 2018 heeft het Uwv appellant een uitkering toegekend op grond van hoofdstuk IV van de Werkloosheidswet (WW). Daarbij zijn, uitgaande van de opzegging van de dienstbetrekking door appellant op 31 augustus 2018, bedragen aan loon, vakantietoeslag, extra uren en bijtellingen maaltijden overgenomen van in totaal € 2.305,88. Appellant heeft tegen dit besluit bezwaar gemaakt.

Bij beslissing op bezwaar van 2 augustus 2019 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar ongegrond verklaard. Aan dit besluit ligt ten grondslag dat voor het recht op een uitkering wegens betalingsonmacht van de werkgever moet worden uitgegaan van de dag van opzegging van de dienstbetrekking. De opzeggingsbrief van appellant van 31 augustus 2018 is een rechtsgeldige opzeggingshandeling, die niet terzijde kan worden geschoven door de opzegging van de curator van 1 november 2018. Dit betekent dat voor de over te nemen loonaanspraken het Uwv uitgaat van de opzegging van de dienstbetrekking op 31 augustus 2018.

Appellant heeft in hoger beroep zijn standpunt herhaald dat met ‘de dag van opzegging’ in artikel 64, eerste lid, aanhef en onder a, van de WW wordt gedoeld op de opzegging door de werkgever dan wel de curator wegens betalingsonmacht. Uitgaande van de opzegging van het dienstverband door de curator op 30 oktober 2018 (lees: 1 november 2018) heeft appellant gesteld dat hij recht heeft op een uitkering bij betalingsonmacht van dertien weken daarvoor en zes weken daarna. Het standpunt van het Uwv, waarbij wordt uitgegaan van de datum van opzegging door appellant op 31 augustus 2018, heeft tot gevolg dat hij van 13 oktober tot en met 31 oktober 2018 geen inkomen heeft, terwijl hij die periode wel heeft gewerkt. Dit is volgens appellant niet in overeenstemming met de bedoeling van de wetgever.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit. Het Uwv heeft er daarbij op gewezen dat appellant over de laatste twee weken van de door hem bij de opzegging in acht genomen opzegtermijn op grond van artikel 16, vijfde lid, van de WW een (reguliere) WW-uitkering is toegekend.

Voor de weergave toepasselijke regelgeving wordt verwezen naar de overwegingen 4.1 en 4.2 van de aangevallen uitspraak.

Tussen partijen is in geschil hoe “de dag van opzegging” in artikel 64, eerste lid, onder a, van de WW moet worden begrepen. Het standpunt van het Uwv, dat dat in dit geval de (rechtsgeldige) opzegging van appellant van de dienstbetrekking is bij brief van 31 augustus 2018, wordt onderschreven. Dat onder “de dag van opzegging” slechts de dag van opzegging door de werkgever of de curator moet worden begrepen, volgt niet uit de tekst van de wet. Wat appellant heeft aangevoerd biedt geen aanknopingspunten om anders te oordelen. Dit betekent de aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.

Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.