Centrale Raad van Beroep, 17-03-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:753, 19/4753 ZW

Tussen partijen is in de eerste plaats in geschil of betrokkene meer beperkingen heeft dan door de verzekeringsarts bezwaar en beroep zijn aangenomen en of er een deskundige moet worden benoemd. De rechtbank heeft in overweging 5 tot en met 10 van de aangevallen uitspraak gemotiveerd uiteengezet dat geen reden is om te twijfelen aan de juistheid van de onderzoeksbevindingen van de verzekeringsarts bezwaar en beroep en de daaruit getrokken conclusies en er geen aanleiding is tot het benoemen van een deskundige. Daarbij heeft de rechtbank de uitgangspunten gevolgd die de Raad voor de toetsing door de bestuursrechter van de beoordeling door verzekeringsartsen van het Uwv uiteen heeft gezet in de uitspraak van 30 juni 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:2226. De Raad sluit zich bij deze overwegingen van de rechtbank aan en neemt deze over. Betrokkene heeft in de procedure medische stukken ingebracht die naar hun aard geschikt zijn om twijfel te zaaien aan het oordeel van het Uwv. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft deze informatie kenbaar betrokken bij de beoordeling van de beperkingen van betrokkene. Er zijn geen aanwijzingen dat medische informatie ontbreekt. In een situatie als deze, waarin de verkregen informatie van betrokkene is meegenomen, zodat deze door de rechter kan worden getoetst, is het vanuit het oogpunt van equality of arms niet nodig om een deskundige te benoemen. De vraag of betrokkene financieel in staat is om een rapport door een verzekeringsarts te laten opstellen, kan daarom buiten beschouwing blijven. Ook in hoger beroep heeft betrokkene niet onderbouwd waarom zijn beperkingen zijn onderschat. Evenmin is nieuwe medische informatie ingebracht. Er is dan ook geen twijfel over de juistheid van het medisch oordeel van de verzekeringsarts bezwaar en beroep en geen aanleiding om alsnog een deskundige te benoemen.

De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft in overleg met de verzekeringsarts bezwaar en beroep vastgesteld dat op basis van de te volgen Functionele mogelijkheden lijst per 20 juli 2017 drie van de aanvankelijk geselecteerde functies geschikt waren voor betrokkene en deze conclusie gemotiveerd. Het gaat om de functies productiemedewerker textiel (SBC-code 272043), samensteller elektronische apparatuur (SBC-code 267050) en productiemedewerker industrie (SBC-code 111180). Dat geen sprake is van overschrijding van de normaalwaarde bij de functie van productiemedewerker textiel, is in de aanvullende rapportage van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep van 1 september 2021 en in de rapportage van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van eveneens 1 september 2021 voldoende toegelicht. Op basis van de geduide functies heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep geconcludeerd tot een verdienvermogen van betrokkene van 100%. De Raad ziet geen aanleiding voor twijfel aan de juistheid van de conclusie van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep.

Geconcludeerd wordt dat de medische en arbeidskundige grondslag van het bestreden besluit stand houden.

De Raad komt vervolgens toe aan de vraag hoe het bestreden besluit zich verhoudt tot ILO-conventie 121.

In navolging van zijn uitspraak van 27 juli 2017 (ECLI:NL:CRVB:2017:2461) stelt de Raad vast dat de vraag naar de rechtstreekse werking van deze bepalingen van ILO-conventie 121 moet worden beoordeeld aan de hand van de overwegingen van de Hoge Raad in zijn arrest van 10 oktober 2014, (ECLI:NL:HR:2014:2928, Rookverbodarrest), waarin als volgt is overwogen. Indien noch uit de tekst, noch uit de totstandkomingsgeschiedenis volgt dat geen rechtstreekse werking van de verdragsbepaling is beoogd, is de inhoud van die bepaling beslissend. Het gaat erom of deze onvoorwaardelijk en voldoende nauwkeurig is om in de nationale rechtsorde zonder meer als objectief recht te worden toegepast. Indien het op grond van een verdragsbepaling in de nationale rechtsorde te bewerkstelligen resultaat onvoorwaardelijk is en voldoende nauwkeurig is omschreven, belet de enkele omstandigheid dat de wetgever of de overheid keuze- of beleidsvrijheid toekomt wat betreft de te nemen maatregelen ter verwezenlijking van dat resultaat, niet dat de bepaling rechtstreekse werking heeft. Of van die werking sprake is, hangt af van het antwoord op de vraag of de bepaling in de context waarin zij wordt ingeroepen, als objectief recht kan functioneren.

De rechtbank heeft juist geoordeeld dat noch uit de tekst van ILO-conventie 121, noch uit de totstandkomingsgeschiedenis volgt dat geen rechtstreekse werking van de verdragsbepaling is beoogd.

Uit de artikelen 6 en 9 van ILO-conventie 121, in onderling verband bezien, volgt dat de Lidstaten zich ertoe hebben verbonden te waarborgen dat:

- in de door de verzekering gedekte gevallen die een gevolg zijn van een arbeidsongeval of beroepsziekte, aan de beschermde personen prestaties – waaronder een uitkering – worden verleend en

- deze prestaties worden verleend tijdens de gehele duur van het door de verzekering gedekte geval.

Het resultaat dat deze bepalingen in de nationale rechtsorde bewerkstelligen is onvoorwaardelijk en, voor zover hierboven weergegeven, voldoende nauwkeurig omschreven om hierop voor de rechter een beroep te kunnen doen. Daaraan doet niet af dat aan de nationale wetgever de bevoegdheid toekomt de ongeschiktheid tot werken in de zin van artikel 6, aanhef en onder b, van de conventie nader te definiëren, omdat keuze- of beleidsvrijheid van de overheid de mogelijkheid van rechtstreekse werking van een bepaling onverlet laat. Het Uwv heeft de rechtstreekse werking van artikel 6 en artikel 9 van ILO-conventie 121 erkend in zoverre dat er in bepaalde gevallen een proportionele voorziening moet zijn voor inkomensderving als gevolg van een arbeidsongeval of beroepsziekte.

Tussen partijen is niet in geschil dat het Uwv (als moet worden uitgegaan van de vastgestelde beperkingen van betrokkene en van de geschiktheid van de aan hem voorgehouden functies) naar nationaal recht een juiste toepassing heeft gegeven aan de in 4.1 en 4.2 weergegeven bepalingen.

Betrokkene wijst er echter op dat hij op 20 juli 2017 nog steeds ongeschikt was voor zijn eigen werk als afwas- en keukenhulp. Hij stelt dat op grond van de artikelen 6, aanhef en onder b, en 9 van de conventie aan hem een periodieke uitkering moet worden verstrekt zolang hij ongeschikt is voor het eigen werk, ook als hij wel ander werk kan doen.

De Raad verwerpt deze stelling van betrokkene. De artikelen 6 en 9 van ILO-conventie 121 bevatten immers geen aanknopingspunten om aan te nemen dat de nationale wetgever in de gevallen bedoeld in artikel 6, aanhef en onder b, van de conventie verplicht zou zijn de (mate van) ongeschiktheid tot werken vast te stellen uitsluitend op grond van een beoordeling van de geschiktheid voor het eigen werk. Deze verdragsbepalingen staan er niet aan in de weg dat in de Nederlandse wetgeving de vraag of sprake is van “ongeschiktheid tot werken (…) welke derving van inkomsten uit arbeid met zich brengt” wordt beantwoord aan de hand van de vraag of betrokkene voldoende verdienvermogen heeft in andere functies dan de functie waarvoor hij is uitgevallen.

Het Uwv heeft bij de EZWb per 20 juli 2017 drie functies geselecteerd die geschikt zijn voor betrokkene. De Raad is van oordeel dat de op basis van deze functies berekende arbeidsgeschiktheid een voldoende realistische afspiegeling geeft van de mogelijkheid van betrokkene om met arbeid inkomsten te verwerven en daarmee van zijn geschiktheid tot werken.

Betrokkene heeft ook betoogd dat het in strijd is met ILO-conventie 121 dat geen recht op ZW-uitkering bestaat als het verlies aan verdiencapaciteit minder dan 35% bedraagt. Betrokkene heeft hierbij verwezen naar het standpunt van het Comité van Deskundigen van de International Labor Organisation (2011), Report III, Part 1A) dat de ondergrens van 35% voor het recht op vervolguitkering op grond van de Wet WIA in strijd is met ILO-conventie 121. Het verlies aan verdiencapaciteit van betrokkene is door het Uwv bij de EZWb vastgesteld op 0%. Het standpunt van het Comité biedt daarom al in het geval van betrokkene geen steun voor zijn standpunt dat de beëindiging van zijn ZW-uitkering per 20 juli 2017 op basis van de EZWb in strijd is met ILO-conventie 121.

Geconcludeerd wordt dat de beëindiging van de ZW-uitkering van betrokkene per 20 juli 2017 niet in strijd is met artikel 6, gelezen in verbinding met artikel 9, van ILO-conventie 121. In 4.3.7 werd reeds geoordeeld dat ook de medische en arbeidskundige grondslag van dit besluit toereikend zijn. De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit dan ook terecht ongegrond verklaard. Het hoger beroep van betrokkene slaagt daarom in zoverre niet. Gelet op wat onder 4.6 is overwogen, slaagt het hoger beroep van het Uwv. De aangevallen uitspraak zal, onder verbetering van de gronden, worden bevestigd.