Centrale Raad van Beroep, 12-01-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:87, 19/5413 AKW

Appellante heeft op 16 mei 2018 bij de Svb een aanvraag voor dubbele kinderbijslag ingediend op grond van het bepaalde bij en krachtens de Algemene Kinderbijslagwet (AKW) voor haar dochter [naam dochter] , geboren [geboortedatum] 2006 en bekend met ADHD en dyslexie.

De Svb heeft bij besluit van 6 december 2018, gehandhaafd bij besluit van 2 april 2019 (bestreden besluit), deze aanvraag afgewezen. De Svb heeft hieraan het medisch advies van CIZ en het Beoordelingskader BUK (Beoordelingskader) ten grondslag gelegd. [naam dochter] heeft geen intensieve zorg als bedoeld in artikel 7a van de AKW nodig en daarom wordt niet voldaan aan de voorwaarden voor dubbele kinderbijslag. Na heroverweging in bezwaar is haar zorgscore op de peildatum 1 april 2018 vastgesteld op één punt voor het item ‘alleen thuis zijn’, terwijl voor haar op die datum gezien haar leeftijd (twaalf jaar) een minimale zorgscore van drie punten is vereist.

2. Bij de aangevallen uitspraak is het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. De rechtbank heeft daartoe, voor zover van belang, overwogen dat de beroepsgronden over de totstandkoming van het beoordelingskader en de rechtmatigheid, de inhoud en de toepassing van het beoordelingskader niet slagen. Volgens vaste rechtspraak is het beoordelingskader aan te merken als een vaste gedragslijn dat als uitgangspunt kan worden genomen voor de beoordeling van een aanspraak op dubbele kinderbijslag. Daarnaast ziet de rechtbank geen aanknopingspunten voor het oordeel dat het medisch advies van CIZ onzorgvuldig tot stand is gekomen of dat de inhoud van dit advies niet juist of onvolledig is. Verder heeft de rechtbank geen aanleiding gezien te twijfelen aan de juistheid van het door CIZ gegeven advies. In het advies is inzichtelijk gemotiveerd waarom op het item ‘alleen thuis zijn’ één punt wordt gescoord en op de andere items geen score is toegekend.

3. Appellante heeft tegen de aangevallen uitspraak hoger beroep ingesteld en verzocht de Svb te veroordelen tot vergoeding van schade in de vorm van wettelijke rente.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Ter zitting heeft de vertegenwoordiger van de Svb verklaard dat gelet op het verhandelde ter zitting nog een punt extra toegekend moet worden voor het item begeleiding buitenshuis. De Raad stelt vast dat de totale zorgscore hiermee in ieder geval moet worden vastgesteld op twee punten.

De beroepsgronden over de rechtmatigheid van het Beoordelingskader als zodanig, slagen niet. Er bestaat geen rechtsregel waaruit volgt dat een vaste gedragslijn moet zijn gebaseerd op wetenschappelijke en medische onderbouwingen of dat inzichtelijk is hoe de vaste gedragslijn tot stand is gekomen.

Het betoog dat aan [naam dochter] ten onrechte geen punt is toegekend voor het item gedrag slaagt. Het standpunt van de Svb is gebaseerd op het advies van CIZ inhoudende dat door een ter zake deskundige geen noodzaak tot permanente toezicht is vastgesteld. Appellante heeft in beroep een rapport van psychiater H.S. Backer overgelegd. Hierin is vermeld dat bij [naam dochter] sprake is van aandachtsproblemen, impulsiviteit en overbeweeglijkheid (ADHD) en van dyslexie. Op grond hiervan belandt zij thuis, op school en buiten snel in risicovolle- of conflictsituaties, terwijl haar sociale inzicht en oplossingsvaardigheden beperkt zijn. Dit vraagt voortdurend toezicht van de ouders. Gelet op de beschreven beperkingen heeft Backer geconcludeerd dat [naam dochter] in vergelijking met een gemiddeld kind van haar leeftijd zeer veel, en voor een ‘gemiddelde ADHD’er’ veel, extra toezicht en begeleiding nodig heeft. Verder heeft Backer over het item gedrag vermeld dat vooral de interactie met haar broer en zus zorgwekkend is en in feite niet zonder toezicht en begeleiding van de ouders kan. Daar komt nog bij dat Backer tijdens de zitting heeft toegelicht dat de beperkingen van [naam dochter] zijn te verklaren vanuit de ADHD. De gemiddelde ADHD’er heeft niet zoveel zorg nodig als [naam dochter] . Dit heeft de medisch adviseur van CIZ volgens Backer niet onderkend. De Raad is van oordeel dat appellante hiermee het medisch advies heeft weerlegd. Hieruit volgt dat sprake is van intensieve zorg als bedoeld in artikel 11, eerste lid, van het Buk en artikel 7a, eerste lid, van de AKW bij het item gedrag van het Beoordelingskader, zodat op dit item een punt wordt gescoord.

Wat is overwogen in 4.1 en 4.5 leidt tot de conclusie dat in totaal drie punten moeten worden toegekend en dat met ingang van het tweede kwartaal van 2018 recht op dubbele kinderbijslag bestaat. Het hoger beroep slaagt en de aangevallen uitspraak zal worden vernietigd. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen zal de Raad het beroep gegrond verklaren, het bestreden besluit vernietigen, het besluit van 6 december 2018 herroepen en zelf in de zaak voorzien door aan appellante vanaf het tweede kwartaal van 2018 dubbele kinderbijslag toe te kennen. Het verzoek van appellante om te bepalen dat zij tot het achttiende levensjaar van [naam dochter] recht heeft op dubbele kinderbijslag wordt afgewezen omdat kinderbijslag per kwartaal wordt toegekend en het bestreden besluit alleen betrekking heeft op het tweede kwartaal van 2018.

De Svb wordt veroordeeld tot betaling aan appellante van een vergoeding van schade bestaande uit de wettelijke rente over de aan appellante na te betalen dubbele kinderbijslag met toepassing van artikel 4:102, tweede lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb).