Centrale Raad van Beroep, 02-08-2023, ECLI:NL:CRVB:2023:1508, 22 / 831 WMO15

Appellant, geboren in 1989, is bekend met een zenuwinklemming, een angst- en stemmingsstoornis en een stoornis in de emotieregulatie. Hij heeft zich tot het college gewend voor maatschappelijke ondersteuning op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 (Wmo 2015) en een daartoe strekkende aanvraag ingediend.

Het college heeft bij besluit van 24 september 2020 geweigerd een maatwerkvoorziening te verstrekken, omdat appellant aanspraak maakt op zorg op grond van de Wet langdurige zorg (Wlz). Verder volgt uit een medisch advies van 20 januari 2020 dat een behandeling op grond van de Zorgverzekeringswet (Zvw) voorliggend is.

Het college heeft bij besluit van 20 april 2021 (bestreden besluit) het bezwaar tegen het besluit van 24 september 2020 niet-ontvankelijk verklaard. Het college heeft hieraan ten grondslag gelegd dat appellant geen belang meer heeft bij een inhoudelijke beoordeling van het bezwaar. Hij is namelijk inmiddels verhuisd naar gemeente Utrecht en het is niet mogelijk om de gevraagde ondersteuning in natura met terugwerkende kracht te verstrekken. Daar komt bij dat een persoonsgebonden budget (pgb) niet aan de orde is.

2. De rechtbank heeft bij de aangevallen uitspraak het beroep tegen het bestreden besluit nietontvankelijk verklaard. De rechtbank heeft, voor zover van belang, overwogen dat appellant geen belang heeft bij een inhoudelijk oordeel over het beroep tegen het bestreden besluit. Dat besluit gaat over een afgesloten periode in het verleden en niet is gebleken dat een oordeel van de rechtbank hierover nog belangrijk kan zijn voor een toekomstige periode. Verder is niet gebleken dat appellant zijn zussen heeft betaald voor de geleverde hulpverlening. Ook is niet gebleken dat hij een verplichting heeft om zijn zussen te betalen. Daardoor heeft appellant onvoldoende onderbouwd dat hij schade heeft geleden.

3. Appellant heeft in hoger beroep aangevoerd dat hij een belang heeft bij een inhoudelijke beoordeling van het bezwaar. Zijn zussen hebben namelijk de ondersteuning verleend en hij is hen hiervoor een vergoeding verschuldigd. Appellant wenst een pgb en hij heeft met zijn zussen afgesproken dat hij aan hen een vergoeding zal betalen als het pgb wordt verstrekt. Bovendien kan hij met een oordeel over de onrechtmatigheid van het besluit van 24 september 2020 schadevergoeding vorderen.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit ten onrechte niet-ontvankelijk verklaard. Appellant heeft immers een belang bij de beoordeling van de vraag of het college het bezwaar ten onrechte niet-ontvankelijk heeft verklaard. Daarom heeft de rechtbank ten onrechte geconcludeerd dat appellant geen belang heeft bij een beoordeling van het beroep tegen het bestreden besluit.

Wat is overwogen in 4.1 maakt dat de Raad de aangevallen uitspraak moet vernietigen. Vervolgens moet de Raad beoordelen of het college het bezwaar terecht niet-ontvankelijk heeft verklaard.

Zoals de Raad eerder heeft overwogen (zie onder meer de uitspraak van 8 april 2020, ECLI:NL:CRVB:2020:887) is pas sprake van (voldoende) procesbelang als het resultaat dat de indiener van een bezwaar- of beroepschrift met het maken van bezwaar of het indienen van (hoger) beroep nastreeft, daadwerkelijk kan worden bereikt en het realiseren van dat resultaat voor deze indiener feitelijk betekenis kan hebben. Het hebben van een louter formeel of principieel belang is onvoldoende voor het aannemen van (voldoende) procesbelang. Als sprake is van een periode die al verstreken is, blijft procesbelang aanwezig als een inhoudelijk oordeel over het bestreden besluit van belang kan zijn voor een toekomstige periode. Daarnaast kan procesbelang aanwezig blijven in verband met de beoordeling van een verzoek om schadevergoeding, tenzij op voorhand onaannemelijk is dat schade is geleden.

Het college heeft ten onrechte gesteld dat appellant geen procesbelang heeft bij een inhoudelijke beoordeling van het bezwaar. Tijdens de zitting bij de Raad heeft appellant namelijk verklaard dat de aanvraag onder andere is gericht op het verkrijgen van begeleiding bij zijn administratie en praktische zaken. Door de weigering van het college is zijn administratie niet meer op orde, hierdoor is de huurachterstand opgelopen en daardoor is appellant uit zijn woning gezet. Gelet hierop is de Raad van oordeel dat niet kan worden gezegd dat op voorhand onaannemelijk is dat appellant schade heeft geleden als gevolg van het besluit van 24 september 2020.

Wat is overwogen in 4.4 betekent dat het college het bezwaar ten onrechte nietontvankelijk heeft verklaard. De Raad zal daarom het beroep gegrond verklaren en het bestreden besluit vernietigen.

Tijdens de zitting bij de Raad is met partijen gesproken over de definitieve beslechting van het geschil. Appellant heeft in dit kader verklaard dat het doel van deze procedure inmiddels nog slechts is een oordeel te krijgen over de rechtmatigheid van het besluit van 24 september 2020. Als komt vast te staan dat dit besluit onrechtmatig is, kan en zal hij schadevergoeding vorderen. Gelet hierop en ter definitieve beslechting van het geschil overweegt de Raad als volgt.

Verder heeft het college aan de weigering ten grondslag gelegd dat behandeling voorliggend is.

Uit wat is overwogen in 4.6.1 tot en met 4.7.3 volgt dat het college ten onrechte heeft geweigerd een maatwerkvoorziening te verstrekken aan appellant. Uit het medisch advies van 20 januari 2020 volgt bovendien dat appellant een behoorlijke ondersteuningsbehoefte heeft, zodat op voorhand aannemelijk is dat het college een maatwerkvoorziening van een ruime omvang had moeten verstrekken. Dit betekent dat het besluit van 24 september 2020 wegens onrechtmatigheid moet worden herroepen. De Raad ziet gelet op hetgeen is vermeld in 4.6 geen aanleiding het college de opdracht te geven een nieuwe beslissing op bezwaar te nemen. Het doel van appellant met het voeren van deze procedure is met de vaststelling van de onrechtmatigheid vorenbedoeld bereikt. De Raad zal daarom volstaan met het herroepen van het besluit van 24 september 2020 en bepalen dat deze uitspraak in de plaats treedt van het vernietigde bestreden besluit.