Centrale Raad van Beroep, 30-03-2023, ECLI:NL:CRVB:2023:600, 21/2977 ZW

Appellante is laatstelijk werkzaam geweest als productiemedewerker voor 28,86 uur per week. Op 11 juni 2018 heeft zij zich ziek gemeld met lichamelijke klachten. Appellante ontving destijds een uitkering op grond van de Werkloosheidswet. Na de ziekmelding heeft het Uwv aan appellante een uitkering op grond van de Ziektewet (ZW) toegekend. In het kader van een eerstejaars ZW-beoordeling (EZWb) heeft een verzekeringsgeneeskundig onderzoek en een arbeidskundig onderzoek plaatsgevonden. Het Uwv heeft appellante bij besluit van 3 juni 2019 meegedeeld dat haar ZW-uitkering niet verandert.

Appellante heeft op 15 februari 2020 een aanvraag op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) ingediend. Het rapport van de arts van het Uwv van 20 maart 2020 vermeldt dat hij een WIA-beoordeling per einde wachttijd heeft verricht, maar dat deze beoordeling bij een gebleken resterende verdiencapaciteit van meer dan 65% geldt als een toetsing verbetering belastbaarheid tweede ziektejaar (TVB2). De arts heeft vastgesteld dat appellante belastbaar is met inachtneming van de beperkingen die hij heeft neergelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 23 maart 2020. Een arbeidsdeskundige heeft vervolgens in zijn rapport van 14 april 2020 geconcludeerd dat appellante op grond van deze FML niet geschikt is voor de maatgevende arbeid van productiemedewerker. Hij heeft vervolgens het CBBS geraadpleegd, daaruit vier functies geselecteerd die appellante op grond van de FML kan verrichten en geconcludeerd dat appellante op basis daarvan een resterende verdiencapaciteit van 74,48% van het maatmaninkomen heeft. Het Uwv heeft bij besluit van 14 april 2020 de ZW-uitkering van appellante met ingang van 15 mei 2020 beëindigd, omdat zij meer dan 65% kan verdienen van het loon dat zij verdiende voordat zij ziek werd. Het Uwv heeft het bezwaar van appellante tegen dit besluit bij de beslissing op bezwaar van 27 augustus 2020 ongegrond verklaard. Appellante heeft hiertegen geen beroep ingesteld.

Appellante heeft zich op 18 mei 2020 opnieuw ziek gemeld bij het Uwv. Naar aanleiding van deze ziekmelding heeft een verzekeringsgeneeskundig onderzoek plaatsgevonden, waarvan de resultaten zijn neergelegd in een rapport van 15 juni 2020. Het Uwv heeft bij besluit van 17 juni 2020 geweigerd aan appellante per 18 mei 2020 een ZW-uitkering toe te kennen, omdat zij op deze datum arbeidsgeschikt wordt geacht voor haar eigen werk. Het bezwaar van appellante tegen dit besluit heeft het Uwv bij besluit van 11 september 2020 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. Aan het bestreden besluit ligt een rapport van 2 september 2020 van een verzekeringsarts bezwaar en beroep ten grondslag.

Appellante heeft in hoger beroep aangevoerd dat de verzekeringsartsen onvoldoende rekening hebben gehouden met haar klachten en beperkingen. Appellante heeft aanzienlijke klachten aan nek, schouders en hand. Ook heeft zij last van vermoeidheid, concentratieproblemen, evenwichtsstoornissen en duizeligheid. De geduide functies zijn ongeschikt.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

In geschil is of het Uwv terecht aan appellante per 18 mei 2020 een uitkering op grond van de ZW heeft geweigerd.

Op grond van artikel 19, eerste en vierde lid, van de ZW heeft een verzekerde bij ongeschiktheid tot het verrichten van zijn arbeid als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van ziekte of gebreken, recht op ziekengeld. Volgens vaste rechtspraak van de Raad wordt onder “zijn arbeid” verstaan de laatstelijk voor de ziekmelding verrichte arbeid.

Het gewijzigde toetsingskader zoals weergegeven in 4.2 wordt in de onderhavige zaak, waarbij sprake is van een nieuwe ziekmelding na een beëindiging van de ZW-uitkering op grond van een TVB2-beoordeling, eveneens van toepassing geacht.

In het kader van de TVB2-beoordeling is appellante door de arbeidsdeskundige in zijn rapport van 14 april 2020 geschikt geacht voor vier functies: textielproductenmaker (SBC-code 111160), assemblagemedewerker (SBC-code 267071), monteur printplaten (SBC-code 267051) en de reservefunctie productiemedewerker confectie, kleermaken (SBC-code 272042) en is haar ZW-uitkering per 15 mei 2020 beëindigd. Appellante heeft hierna niet in enig werk hervat en heeft zich op 18 mei 2020 opnieuw ziek gemeld.

De rechtbank wordt gevolgd in haar oordeel dat er geen aanleiding is om te twijfelen aan de juistheid van de conclusie van de primaire arts in zijn rapport van 15 juni 2020 en de verzekeringsarts bezwaar en beroep in zijn rapport van 2 september 2020 dat de medische situatie op 18 mei 2020 ongewijzigd is ten opzichte van de beoordeling op 20 maart 2020, zoals neergelegd in de FML van 23 maart 2020, die ten grondslag ligt aan de TVB2-beoordeling. Appellante heeft in hoger beroep in zeer algemene termen en zonder nadere onderbouwing herhaald dat haar beperkingen zijn onderschat. Daarnaast heeft zij in hoger beroep geen medische informatie overgelegd die aanleiding geeft om te twijfelen aan de beoordeling van de artsen van het Uwv. Daar komt bij dat bij het vaststellen van de FML van 23 maart 2020 rekening is gehouden met de duizeligheids- en nekklachten van appellante. Er zijn onder meer (forse) beperkingen aangenomen voor persoonlijk functioneren in arbeid en in de rubrieken dynamische handelingen en statische houdingen.

Nu de medische beperkingen van appellante op 18 mei 2020 niet zijn toegenomen sinds de TVB2-beoordeling is de ZW-uitkering terecht geweigerd.

De overwegingen in 4.2 tot en met 4.6 leiden tot de conclusie dat het hoger beroep niet slaagt en de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.