Centrale Raad van Beroep, 23-12-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:2658, 19/2610 ZW

In hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak 1 heeft betrokkene gesteld dat de weigering van de ZW-uitkering per 12 september 2016 op een onjuiste maatstaf is gebaseerd. Volgens betrokkene is het onjuist dat zijn verdiencapaciteit is vastgesteld aan de hand van slechts één functie (productiemedewerker industrie SBC-code 111180), terwijl dit een reservefunctie was en alle andere bij de EZWb geselecteerde functies op medische gronden zijn komen te vervallen. Betrokkene heeft verder met name betoogd dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat er geen strijd is met ILO-conventie 121. Ten slotte verzoekt betrokkene om schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn.

Wat betreft de aangevallen uitspraak 2 heeft betrokkene gesteld dat ten onrechte toepassing is gegeven aan artikel 4:6, tweede lid, van de Awb, omdat het Uwv zijn verzoek inhoudelijk heeft beoordeeld. Verder had het Uwv op grond van de door hem overgelegde medische gegevens niet alleen per 12 september 2016, maar ook per 18 juli 2016 meer psychische beperkingen moeten vaststellen. Ook heeft betrokkene betoogd dat de belasting in de functie productiemedewerker industrie de vastgestelde beperkingen overschrijdt, met name wat betreft hand- en vingergebruik. Betrokkene heeft verder gesteld dat het bestreden besluit 2 in strijd is met ILO-conventie 121.

Het Uwv heeft de aangevallen uitspraken onderschreven voor zover daarin is geoordeeld dat terecht is geweigerd om terug te komen van het besluit van 9 juni 2016 en voor zover betrokkene per 12 september 2016 geschikt is geacht voor ten minste één van de eerder geselecteerde functies. Het Uwv kan zich echter niet verenigen met de overwegingen van de rechtbank in de aangevallen uitspraak 1 die zien op ILO-conventie 121. Volgens het Uwv hebben de artikelen 6 en 9 van ILO-conventie 121 rechtstreekse werking, in zoverre dat er een (proportionele) voorziening dient te zijn voor het verlies van inkomsten bij arbeidsongeschiktheid door een arbeidsongeval of beroepsziekte. In de visie van het Uwv slaagt het beroep op ILO-conventie 121 echter al niet, omdat geen sprake is van een uit de ongeschiktheid tot werken voortvloeiend inkomensverlies. De rechtbank heeft ten onrechte gekeken naar de functie die betrokkene uitoefende ten tijde van het arbeidsongeval. Het Uwv stelt dat artikel 6, aanhef en onder b, van ILO-conventie 121 niet van toepassing is, omdat de nationale wetgever het toepassingsbereik ervan bepaalt en betrokkene op grond van de Nederlandse wetgeving (ZW) per 12 september 2016 niet arbeidsongeschikt is. Artikel 6, aanhef en onder c, van ILO-conventie 121 is volgens het Uwv ook niet van toepassing omdat geen sprake is van blijvend verlies van verdiencapaciteit en onderdeel c (in Nederland) alleen verzekerden betreft die arbeidsongeschikt zijn in de zin van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) of de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO). Volgens het Uwv had de rechtbank kunnen volstaan met de constatering dat Nederland met die arbeidsongeschiktheidsregelingen heeft voldaan aan zijn verplichting uit de artikelen 6 en 9 van ILO-conventie 121, aldus het Uwv.

Tussen partijen is in de eerste plaats in geschil of het Uwv op goede gronden heeft geweigerd om voor de toekomst terug te komen van het besluit van 9 juni 2016, waarbij de ZW-uitkering van betrokkene per 18 juli 2016 na een EZWb is beëindigd. In lijn met de uitspraak van 14 januari 2015 (ECLI:NL:CRVB:2015:1) is het daarbij aan betrokkene om zijn verzoek om voor de toekomst terug te komen deugdelijk en toereikend te onderbouwen met feiten of omstandigheden die aanleiding (kunnen) geven tot een voor hem gunstiger besluit.

Betrokkene heeft zijn verzoek onderbouwd met medische informatie van het Hand & Pols Centrum Amsterdam van 16 februari 2017 en met een verklaring van de GZpsycholoog van 25 april 2017, waarin (kort gezegd) wordt vermeld dat betrokkene in september 2016 is onderzocht door de praktijkondersteuner GGZ in verband met klachten van psychische aard en dat aannemelijk is dat betrokkene in juli 2016 ook leed onder de psychische druk en dezelfde klachten ervoer.

Uit de informatie van het Hand & Pols Centrum heeft de verzekeringsarts bewaar en beroep afgeleid dat ten tijde van de EZWb sprake was van meer beperkingen aan de linkerhand dan eerder door het Uwv was aangenomen. De FML is daarom op het aspect hand- en vingervaardigheid aangepast. Uit de informatie van de GZ-psycholoog blijkt volgens de verzekeringsarts bezwaar en beroep – anders dan door betrokkene gesteld – niet dat de psychische beperkingen van betrokkene ten tijde van de EZWb onjuist door de arts van het Uwv zijn vastgesteld. De informatie bevestigt volgens de verzekeringsarts bezwaar en beroep dat de psychische klachten al langer bestaan, wat ook al eerder bekend was, maar daaruit blijkt niet dat per 18 juli 2016 al sprake was van een situatie waarin psychische beperkingen, waaronder een urenbeperking, hadden moeten worden aangenomen.

De Raad ziet geen aanleiding aan dit standpunt van de verzekeringsarts bezwaar en beroep te twijfelen. De Raad acht daarbij van belang dat betrokkene op 31 mei 2016 op het spreekuur door een arts van het Uwv is gezien. Daarbij zijn de psychische klachten van appellant besproken en is door betrokkene gemeld dat hij overweegt voor deze klachten behandeling te zoeken. De arts heeft tijdens dat spreekuur weliswaar aanwijzingen gezien voor aanpassingsproblematiek maar heeft – anders dan op haar spreekuur van 21 november 2016 het geval was – bij betrokkene geen psychopathologie en/of ernstige persoonlijkheidsproblematiek geconstateerd die op dat moment al aanleiding gaf tot het aannemen van psychische beperkingen. Betrokkene is vervolgens voor het eerst in september 2016 bij de GGZ onderzocht. De overgelegde informatie van de GZ-psycholoog is summier en is onvoldoende om te kunnen concluderen dat de psychische beperkingen door de arts op het spreekuur van 31 mei 2016 onjuist zijn ingeschat. Bij gebreke aan twijfel aan het standpunt van de (verzekerings)artsen van het Uwv ziet de Raad geen aanleiding een deskundige in te schakelen, zoals door betrokkene verzocht.

De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft in overleg met de verzekeringsarts bezwaar en beroep vastgesteld dat op basis van de gewijzigde FML er van de oorspronkelijke functies nog voldoende resteren om de EZWb per 18 juli 2016 op te kunnen baseren. De Raad ziet geen aanleiding voor twijfel aan de juistheid van deze conclusie van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep.

Gelet op het voorgaande wordt het Uwv gevolgd in zijn standpunt dat hetgeen betrokkene aan medische gegevens heeft ingebracht geen aanleiding geeft om voor de toekomst terug te komen van het besluit van 9 juni 2016.

Ten aanzien van bestreden besluit 1 wordt het volgende overwogen. Tussen partijen is niet in geschil dat de beperkingen van betrokkene per 12 september 2016 juist zijn vastgesteld. De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft verder toereikend onderbouwd dat ondanks de toegenomen beperkingen de deelfunctie 3693.3333.023 (soldering operator), die bij de EZWb als deelfunctie van SBC-code 111180 (productiemedewerker) aan betrokkene was voorgehouden, op 12 september 2016 voor betrokkene geschikt is gebleven.

De Raad komt vervolgens toe aan de vraag hoe de bestreden besluiten zich verhouden tot ILO-conventie 121.

Bij de beoordeling of betrokkene recht heeft op een ZW-uitkering verschillen partijen van mening of de situatie wordt bestreken door artikel 6, aanhef en onder b, dan wel door artikel 6, aanhef en onder c, van ILO-conventie 121. De rechtbank heeft geoordeeld dat de situatie van betrokkene wordt bestreken door artikel 6, aanhef en onder c, van de conventie, en heeft vervolgens getoetst aan artikel 14 van de conventie. Het Uwv heeft betoogd dat de situatie van betrokkene wordt bestreken door artikel 6, aanhef en onder b, van de conventie.

Het Uwv heeft terecht gesteld dat de situatie van betrokkene niet wordt bestreken door artikel 6, aanhef en onder c, maar door artikel 6, aanhef en onder b, van de conventie. Het is juist dat de beoordeling van de aanspraak van betrokkene op een ZW-uitkering na een EZWb berust op een vaststelling van het (gedeeltelijke) verlies van de geschiktheid om inkomsten uit arbeid te verwerven. Geen sprake is echter van een situatie waarin wordt aangenomen dat dit verlies aan inkomsten waarschijnlijk blijvend zal zijn, als bedoeld in onderdeel c van artikel 6 van de conventie. Het Uwv heeft er terecht op gewezen dat in het Nederlandse stelsel van wettelijke arbeidsongeschiktheidsregelingen de Wet WIA (en de WAO) moeten worden geacht te voorzien in de situaties bedoeld in onderdeel c. Omdat onderdeel c van artikel 6 van ILO-conventie 121 toepassing mist, wordt niet toegekomen aan een beoordeling van de modaliteiten van de voorziening op grond van artikel 14 van de conventie.

Tussen partijen is niet meer in geschil dat het Uwv, als moet worden uitgegaan van de vastgestelde beperkingen van betrokkene en van de geschiktheid van de aan hem voorgehouden functies, naar nationaal recht een juiste toepassing heeft gegeven aan de in 4.1 tot en met 4.3 weergegeven bepalingen.

Betrokkene wijst er echter op dat hij op 18 juli 2016 en 12 september 2016 nog steeds ongeschikt was voor zijn eigen werk als loodgieter. Hij stelt dat op grond van de artikelen 6, aanhef en onder b, en 9 van de conventie aan hem een periodieke uitkering moet worden verstrekt zolang hij ongeschikt is voor het eigen werk, ook als hij wel ander werk kan doen.

De Raad verwerpt deze stelling van betrokkene. De artikelen 6 en 9 van ILOconventie 121 bevatten immers geen aanknopingspunten om aan te nemen dat de nationale wetgever in de gevallen bedoeld in artikel 6, aanhef en onder b, van de conventie verplicht zou zijn de (mate van) ongeschiktheid tot werken vast te stellen uitsluitend op grond van een beoordeling van de geschiktheid voor het eigen werk. Deze verdragsbepalingen staan er niet aan in de weg dat in de Nederlandse wetgeving de vraag of sprake is van “ongeschiktheid tot werken (…) welke derving van inkomsten uit arbeid met zich brengt” wordt beantwoord aan de hand van de vraag of de betrokkene voldoende verdienvermogen heeft in andere functies dan de functie waarvoor hij is uitgevallen.

De Raad verwerpt de stelling van betrokkene dat de beëindiging van de ZW-uitkering per 18 juli 2016 op basis van de EZWb in strijd is met ILO-conventie 121.

Het Uwv heeft aan de EZWb per 18 juli 2016 aanvankelijk acht functies ten grondslag gelegd. Aan het verzoek om terug te komen van het besluit van 9 juni 2016 heeft betrokkene nieuwe medische informatie ten grondslag gelegd, die de verzekeringsarts bezwaar en beroep aanleiding gaf aanvullende beperkingen op te nemen en een aangepaste FML op te stellen. Een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft op basis van die aangepaste FML nog een voldoende aantal van de oorspronkelijk geselecteerde functies geschikt bevonden, waarmee onveranderd een arbeidsgeschiktheidspercentage van meer dan 65 aan de orde is. De Raad is van oordeel dat de op basis van deze functies berekende arbeidsgeschiktheid een voldoende realistische afspiegeling geeft van de mogelijkheid van betrokkene om met arbeid inkomsten te verwerven in de zin van artikel 6, aanhef en onder b, van de conventie.

Betrokkene heeft ook betoogd dat het in strijd is met ILO-conventie 121 dat na een jaar niet langer recht op ZW-uitkering bestaat als het verlies aan verdiencapaciteit minder dan 35% bedraagt. Betrokkene heeft hierbij verwezen naar het standpunt van het Comité van Deskundigen van de International Labor Organisation (2011), Report III, Part 1A) dat de ondergrens van 35% voor het recht op vervolguitkering op grond van de Wet WIA in strijd is met ILO-conventie 121. Deze beroepsgrond slaagt niet. De conventie laat aan de verdragsstaten een ruime vrijheid om de in het verdrag voorziene minimumnormen in hun nationale wetgeving te verwezenlijken. Noch artikel 6, aanhef en onder b, noch enige andere bepaling van ILO-conventie 121 bevat een enigszins nauwkeurig omschreven criterium waaraan de rechter de ondergrens van 35% arbeidsongeschiktheid voor het recht op ZWuitkering bij een EZWb kan toetsen. Verder werpt deze ondergrens niet een zodanige drempel op voor het recht op ZW-uitkering bij een EZWb dat artikel 6, aanhef en onder b, van de conventie van zijn nuttig effect wordt ontdaan.

Betrokkene heeft gesteld dat een weigering van ziekengeld, die berust op slechts één (deelfunctie binnen een reserve) functie van de oorspronkelijke EZWb-functies, afbreuk doet aan de rechten die ILO-conventie 121 verzekerden beoogt te garanderen. Het Uwv heeft hier tegenover gesteld dat betrokkene per 12 september 2016 niet viel onder het toepassingsbereik van artikel 6, aanhef en onder b, van de conventie. Het Uwv betoogt dat de nationale wetgever bevoegd is het toepassingsbereik van deze bepaling vast te stellen. In de visie van het Uwv was betrokkene al vanaf 18 juli 2016 niet meer ongeschikt tot het verrichten van zijn arbeid. Per 12 september 2016 was betrokkene op grond van de Nederlandse wetgeving (ZW) niet ongeschikt omdat hij theoretisch in staat was één functie te vervullen die hem bij de EZWb was voorgehouden. Hij was in staat daarmee meer dan 65% van het maatmaninkomen te verdienen. Volgens het Uwv heeft betrokkene daarom per 12 september 2016 geen recht op ziekengeld.

De Raad volgt het Uwv niet in dit standpunt en onderschrijft de stelling van betrokkene om de volgende redenen.

Het is op zichzelf juist dat betrokkene per 12 september 2016 op grond van de nationale wetgeving, zoals uitgelegd in de rechtspraak, niet ongeschikt was tot het verrichten van zijn arbeid in de zin van artikel 19 van de ZW omdat hij theoretisch nog één functie kon vervullen die hem bij de EZWb als (deel)functie was voorgehouden. Het is ook juist dat de conventie aan de verdragsstaten een ruime vrijheid laat om de in het verdrag voorziene minimumnormen in hun nationale wetgeving te verwezenlijken. Een uitleg waarbij de kring van beschermde personen per definitie altijd volledig samenvalt met de door de nationale wetgeving gegeven afbakening van situaties, kan echter afbreuk doen aan de nuttige werking van de conventie en daarom niet worden aanvaard. De bevoegdheid van de bij de conventie aangesloten staten om de in onderdeel b van artikel 6 van de conventie bedoelde ongeschiktheid tot werken nader te definiëren, reikt niet zover dat aan deze bepaling iedere autonome inhoud moet worden ontzegd. De wijze waarop de verdragsstaten invulling geven aan deze vrijheid mag immers geen afbreuk doen aan de verwezenlijking van de doelstelling van de conventie, dat de nationale wetgeving voor gevallen van inkomensderving door ongeschiktheid tot werken als gevolg van een arbeidsongeval of beroepsziekte voorziet in prestaties.

Betrokkene is bij de oorspronkelijke ziekmelding als arbeidsongeschikt aangemerkt wegens ongeschiktheid voor zijn eigen werk als loodgieter, waarbij vaststond dat de arbeidsongeschiktheid het gevolg was van het arbeidsongeval. Hiermee is gegeven dat hij een beschermde persoon is in de zin van artikel 9, eerste lid, aanhef en onder b, van ILOconventie 121 en dat zijn situatie een gedekt geval is als bedoeld in artikel 6, aanhef en onder b, van deze conventie. Op grond van 9, derde lid, van de conventie moeten hem dan prestaties worden verleend tijdens de gehele duur van het door de verzekering gedekte geval. Dit wil zeggen: zolang hij als gevolg van het arbeidsongeval ongeschikt is tot werken.

Bij de EZWb per 18 juli 2016 was sprake van fysieke klachten en spanningsklachten verband houdend met het arbeidsongeval. Op 12 september 2016 heeft betrokkene zich opnieuw ziek gemeld, met name vanwege een toename van psychische klachten die blijkens de gedingstukken voor een belangrijk deel zijn veroorzaakt dan wel geluxeerd door het arbeidsongeval. De Raad verwijst in dit verband naar het in 1.3 weergegeven rapport van de arts van 21 november 2016, waaruit blijkt dat op 12 september 2016 sprake is van toename van beperkingen door dezelfde ziekteoorzaak. Uitgaande van deze vaststelling door de verzekeringsarts en de in dezelfde richting wijzende bevindingen van de psycholoog van het Hand- en Polscentrum bij het onderzoek van 24 augustus 2016, is de Raad van oordeel dat deze klachten, en de hieruit voortvloeiende beperkingen, in een voldoende direct verband staan met het arbeidsongeval om, in de zin van artikel 6, aanhef en onder b, van de conventie, te kunnen worden beschouwd als een gevolg van dat arbeidsongeval.

In het kader van de beoordeling per 12 september 2016 is vastgesteld dat van de oorspronkelijk per 18 juli 2016 geselecteerde functies nog één deelfunctie binnen de reservefunctie productiemedewerker industrie (SBC-code 111180) resteerde die, gelet op de toegenomen beperkingen van betrokkene, nog geschikt was. De geschiktheid voor deze deelfunctie is voldoende geacht om betrokkene aanspraak op ZW-uitkering te onthouden op de grond dat betrokkene geschikt was voor zijn arbeid, als bedoeld in artikel 19 van de ZW. Ondanks de samenhang van de nieuwe beperkingen met het arbeidsongeval en het feit dat het theoretisch resterende arbeidsvermogen van betrokkene de smalst mogelijke basis had, was betrokkene volgens het Uwv op en na 12 september 2016 niet ongeschikt tot werken als gevolg van het arbeidsongeval in de zin van artikel 6, aanhef en onder b, van de conventie.

Naar het oordeel van de Raad is hiermee ten aanzien van betrokkene een maatstaf gehanteerd waaraan onvoldoende realiteitswaarde toekomt als afspiegeling van de daadwerkelijke mogelijkheid van betrokkene om arbeid te verrichten. Daarmee doet deze wijze van invulling van de uit artikel 6 van de conventie voortvloeiende beleidsvrijheid afbreuk aan de doelstelling van deze bepaling.

Gelet op 4.10.7 zal de Raad, in gevallen waarop de conventie ziet, niet langer vasthouden aan zijn rechtspraak, dat geschiktheid voor één van de eerder bij de EZWb geselecteerde (deel)functies, voldoende is om een weigering van ziekengeld op grond van artikel 19 van de ZW te kunnen dragen.

Onder “zijn arbeid” als bedoeld in artikel 19 van de ZW wordt verstaan de laatstelijk voor de ziekmelding feitelijk verrichte arbeid. Deze regel lijdt uitzondering, wanneer de verzekerde – nadat het ziekengeld na een arbeidsongeschiktheidsbeoordeling als bedoeld in artikel 19aa, eerste lid en onder b, na 52 weken is geëindigd – niet in enig werk heeft hervat en zich vervolgens weer ziek meldt. Ziekengeld kan in zo’n geval worden geweigerd wanneer is voldaan aan de volgende twee, cumulatieve, voorwaarden:

1. van de oorspronkelijk bij de EZWb geselecteerde functies, met inbegrip van de functies die als reservefuncties aan de betrokkene zijn voorgehouden, zijn op de datum in geding ten minste drie functies met elk ten minste drie arbeidsplaatsen voor de verzekerde geschikt gebleven, én

2. op basis van die functies – gelet op de loonwaarde die die functies ten tijde van de EZWb vertegenwoordigden, afgezet tegen het bij de EZWb geldende maatmaninkomen – is nog steeds sprake van een arbeidsgeschiktheid van ten minste 65%. Daarbij is niet van belang of de oorspronkelijke functies ten tijde van de latere ziekmelding nog in het CBBS aanwezig zijn. Evenmin is van belang of die functies ten tijde van de nieuwe ziekmelding op onderdelen qua belasting en/of beloning inmiddels zijn gewijzigd. Op deze laatste twee punten verandert de rechtspraak dus niet.²

Voor wat betreft de door het Uwv te verrichten beoordeling geldt daarbij het volgende.

Stelt de verzekeringsarts naar aanleiding van een nieuwe ziekmelding vast dat de medische beperkingen van een betrokkene sinds de eerdere EZWb niet zijn toegenomen, dan is daarmee gegeven dat de bij de EZWb geselecteerde functies in medisch en arbeidskundig opzicht ook op de datum in geding voor betrokkene geschikt zijn. Deze vaststelling is dan voldoende om een weigering van ziekengeld op grond van artikel 19 van de ZW te kunnen dragen.

Stelt de verzekeringsarts in het kader van de nieuwe ziekmelding vast dat de medische beperkingen van de betrokkene ten opzichte van de EZWb op een of meer punten van de FML zijn toegenomen, dan dient te worden beoordeeld in hoeverre dit consequenties heeft voor de geschiktheid van de oorspronkelijk bij de EZWb geselecteerde functies. De beoordeling van de geschiktheid voor de oorspronkelijke functies kan in eerste instantie beperkt blijven tot de medische geschiktheid voor die functies. Indien en voor zover de door een betrokkene aangevoerde bezwaar- of beroepsgronden daartoe aanleiding geven zal het Uwv in een voorkomend geval ook moeten beoordelen en motiveren dat de functies op de datum in geding ook in arbeidskundig opzicht geschikt zijn voor de betrokkene. Het gaat er dan om of betrokkene op de datum in geding voldoet aan de opleidings- of ervaringseisen van de functie zoals die ten tijde van de EZWb in het CBBS waren opgenomen.

Indien een of meer van de bij de EZWb geselecteerde functies volgens de verzekeringsarts in verband met de toegenomen beperkingen van een betrokkene niet langer geschikt blijken, zal het Uwv moeten beoordelen of er van de oorspronkelijk geselecteerde functies ten minste drie geschikte functies met ieder ten minste drie arbeidsplaatsen resteren. Is dit niet het geval, dan is de betrokkene daarmee ongeschikt te achten voor zijn arbeid, als bedoeld in artikel 19 van de ZW. Resteren er ten minste drie functies met ieder ten minste drie arbeidsplaatsen, dan zal het Uwv de (mediane) loonwaarde, welke ten tijde van de EZWb aan die functies verbonden was, moeten vergelijken met het destijds geldende maatmaninkomen. Indien die vergelijking uitwijst dat onveranderd sprake is van een arbeidsgeschiktheid van ten minste 65%, dan is de betrokkene niet ongeschikt voor zijn arbeid, als bedoeld in artikel 19 van de ZW.

Uit overweging 4.1 tot en met 4.14 volgt dat het hoger beroep van betrokkene tegen aangevallen uitspraak 2 niet slaagt en aangevallen uitspraak 2 dient te worden bevestigd. Het hoger beroep van betrokkene tegen aangevallen uitspraak 1 slaagt en het incidenteel hoger beroep van het Uwv tegen die uitspraak slaagt niet. De aangevallen uitspraak 1 moet worden vernietigd, voor zover daarbij de rechtsgevolgen van bestreden besluit 1 in stand zijn gelaten. De aangevallen uitspraak 1 moet voor het overige, met verbetering van gronden, worden bevestigd. De Raad zal met toepassing van artikel 8:72, derde lid, van de Awb, zelf in de zaak voorzien door het primaire besluit 1 te herroepen en betrokkene ter zake van zijn ziekmelding van 12 september 2016 alsnog een ZW-uitkering toe te kennen. Ter zitting is vastgesteld dat betrokkene tot en met 19 oktober 2016 een WW-uitkering genoten, die in verband met het bereiken van de maximumuitkeringsduur per die datum is beëindigd. Gelet op het bepaalde in artikel 29, tweede lid aanhef en onder d, ten eerste, van de ZW bestaat dan voor betrokkene recht op ZW-uitkering per 20 oktober 2016.

Gelet op wat hiervoor is overwogen is er aanleiding om te bepalen dat het Uwv de wettelijke rente over de na te betalen ZW-uitkering dient te vergoeden. Voor de wijze waarop het Uwv de rente dient te berekenen wordt verwezen naar de uitspraak van de Raad van 25 januari 2012 (ECLI:NL:CRVB:2012:BV1958).