Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden, 12-01-2015, ECLI:NL:GHARL:2015:195, WAHV 200.138.250t

1. De kantonrechter heeft geoordeeld dat de officier van justitie het beroep ten onrechte niet-ontvankelijk heeft verklaard en heeft met gegrondverklaring van het beroep de beslissing van de officier van justitie vernietigd. Vervolgens heeft de kantonrechter het beroep tegen de inleidende beschikking beoordeeld en dat beroep ongegrond verklaard. De kantonrechter heeft het kostenverzoek dat door de gemachtigde is gedaan afgewezen, omdat - kort gezegd - de inhoud en omvang van de door de gemachtigde verrichte handelingen zo gering zijn geweest dat het inschakelen van een professioneel gemachtigde door de betrokkene in het geheel overbodig was.

2. De vernietiging van de beslissing van de officier van justitie is door de kantonrechter als volgt gemotiveerd: "De kantonrechter begrijpt uit het arrest van het gerechtshof Leeuwarden met nummer WAHV 200.104.727 d.d. 8 oktober 2012 (het hof merkt op: niet gepubliceerd arrest), dat, indien de gedraging wordt ontkend/betwist door betrokkene er geen verdere (aanvullende) beroepsgronden meer hoeven te worden aangevoerd en betrokkene aldus niet meer in de gelegenheid hoeft te worden gesteld om binnen een daartoe gestelde termijn (nadere) beroepsgronden in te dienen." De gemachtigde van de betrokkene had aangevoerd, dat een verzoek om de gronden van het beroep aan te voeren hem nimmer had bereikt en op dit - door hem overgelegde - arrest een beroep gedaan om aan te geven dat in het onderhavige geval ook geen aanleiding bestond om de gronden van het beroep op te vragen.

3. Bij beslissing van 6 augustus 2012 heeft de officier van justitie het tegen de inleidende beschikking ingestelde beroep niet-ontvankelijk verklaard, omdat het verzuim om de gronden van het beroep op te geven niet binnen de daartoe gestelde termijn is hersteld.

4. Het door de gemachtigde aangehaalde arrest van 8 oktober 2012 kenmerkt zich door de volgende gegevens. Het beroepschrift tegen de inleidende beschikking bevatte slechts als grond van het beroep dat de gedraging door de betrokkene werd ontkend. Nog vóór de beslissing van de officier van justitie op het beroep werd door de gemachtigde daartegen beroep ingesteld onder vermelding van aanvullende gronden. De brief met de aanvullende gronden is aangemerkt - conform het daarin gestelde - als beroep tegen de beslissing van de officier van justitie. Door de gemachtigde werd gesteld dat de beslissing van de officier van justitie diende te worden vernietigd, omdat de gemachtigde niet in de gelegenheid was gesteld de gronden van het beroep op te geven. In dat kader heeft het hof overwogen, dat ook de loutere ontkenning van de gedraging te beschouwen is als een grond en dat voor de officier van justitie geen verplichting bestond om op grond van artikel 6:5 juncto artikel 6:6 Algemene wet bestuursrecht (Awb) de indiener van het beroepschrift in de gelegenheid te stellen om binnen een daartoe gestelde termijn (nadere) gronden op te geven, terwijl de nader aangevoerde gronden in de procedure bij de kantonrechter aan de orde zijn gekomen.

5. Met de gronden van het beroep worden de redenen bedoeld die de indiener heeft om een besluit vernietigd, gewijzigd of herroepen te krijgen. Als zodanig is ook de enkele ontkenning dat de gedraging is begaan een grond, zij het in het algemeen niet licht leidend tot vernietiging van de inleidende beschikking. In zoverre is stelling van de gemachtigde dat het beroepschrift tegen de inleidende beschikking een grond bevat juist. Hij verbindt daaraan de conclusie dat de officier van justitie ten onrechte wegens het verzuim om de gronden van het beroep op te geven het ingestelde beroep niet-ontvankelijk heeft verklaard. De kantonrechter heeft de gemachtigde van de betrokkene daarin gevolgd. Het hof acht dit onjuist op grond van het navolgende.

6. Het hof stelt - voor zover van belang - het volgende vast.

Bij beschikking van 14 februari 2012 is aan de betrokkene een sanctie opgelegd, waarna de gemachtigde van de betrokkene bij faxbericht van 17 februari 2012 beroep heeft ingesteld. In het beroepschrift geeft de gemachtigde - zakelijk weergegeven - op dat hij namens de betrokkene pro forma beroep instelt, dat de verweten gedraging (impliciet en expliciet) wordt ontkend en dat hij de gronden van het beroep op een later moment zal aanvoeren.

7. Indien een betrokkene of diens gemachtigde aangeeft dat het gaat om een pro forma ingesteld beroep en dat het beroep nader zal worden gemotiveerd (al dan niet na ontvangst van gevraagde stukken) dient de indiener van het beroepschrift in de gelegenheid te worden gesteld de gronden van het beroep op te geven binnen een daartoe gestelde termijn. In het geval niet is voldaan aan dit vereiste kan op grond van artikel 6:6 van de Awb het beroep niet-ontvankelijk worden verklaard. Daaraan kan niet afdoen, dat in het als pro forma gekenschetste beroepschrift iets wordt aangevoerd, dat op zichzelf beschouwd ook als een grond kan worden beschouwd.

8. Bij brief van 2 mei 2012, gericht aan de gemachtigde op het adres [straat en plaats], stelt de officier van justitie vast dat de gronden van het beroep ontbreken en dat de gemachtigde van de betrokkene in verzuim is. Vervolgens stelt de officier van justitie de gemachtigde in de gelegenheid het verzuim te herstellen binnen vier weken na dagtekening van de brief en wijst de op de gevolgen van het niet (tijdig) verstrekken van de gronden van het beroep.

9. Het kenmerkende verschil in deze zaak met het in de motivering van de kantonrechter genoemde arrest is, dat in die zaak kennelijk door de officier van justitie is verzuimd de gemachtigde van de betrokkene in de gelegenheid te stellen om (nadere) gronden in te dienen, zodat het in artikel 6:6 Awb genoemde gevolg ook niet kon intreden. Gelet hierop kan de door de kantonrechter gegeven motivering diens beslissing om de beslissing van de officier van justitie te vernietigen niet dragen.

De beslissing van de kantonrechter zal dan ook worden vernietigd.

10. De gemachtigde van de betrokkene heeft in zijn beroep bij de kantonrechter echter de ontvangst van de brief van 2 mei 2012 betwist.

11. Volgens vaste administratiefrechtelijke jurisprudentie dient het bestuursorgaan, in geval van verzending van besluiten of rechtens van belang zijnde documenten, aannemelijk te maken dat het desbetreffende stuk is verzonden. Indien het bestuursorgaan de verzending van het desbetreffende stuk aannemelijk heeft gemaakt, ligt het vervolgens op de weg van de geadresseerde om de ontvangst ervan op een niet ongeloofwaardige wijze te ontkennen. Eerst dan is het aan het bestuursorgaan dat het stuk heeft verzonden om de ontvangst daarvan aannemelijk te maken.

12. Het hof heeft in het arrest van 28 januari 2013 (WAHV 200.113.192, gepubliceerd op rechtspraak.nl: ECLI:NL:GHARL:2013:BZ1110) overwogen dat, gelet op de in dat arrest beschreven vaste werkwijze van de CVOM bij de verzending van zekerheidsbrieven de kans op fouten daarbij nagenoeg is uitgesloten. Hier betreft het echter een brief waarvan niet op voorhand duidelijk is of deze op dezelfde wijze als de zekerheidsbrieven wordt verzonden. Het hof acht zich derhalve in onvoldoende mate voorgelicht. Het zal daarom de behandeling van de zaak aanhouden om de advocaat-generaal in de gelegenheid te stellen aannemelijk te maken dat de brief van 13 juni 2012 is verzonden.

13. Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, beslist het hof als volgt.