Gerechtshof Leeuwarden, 28-11-2011, BU6130, 24-000312-11

Gerechtshof Leeuwarden

Sector strafrecht

Parketnummer: 24-000312-11

Uitspraak d.d.: 28 november 2011

TEGENSPRAAK

Arrest van de meervoudige kamer voor strafzaken

gewezen op het hoger beroep, ingesteld tegen het vonnis van de rechtbank Assen van

27 januari 2011 in de in eerste aanleg gevoegde strafzaken, parketnummers 19-810245-09 en 19-605334-10, tegen

[verdachte],

geboren te [geboorteplaats] op [1962],

thans verblijvende in PI Noord - De Grittenborgh, Kinholtsweg 7 te Hoogeveen.

Dit arrest is gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzittingen van het hof van 28 maart 2011, 23 juni 2011, 6 oktober 2011 en 14 november 2011 en, overeenkomstig het bepaalde bij artikel 422 van het Wetboek van Strafvordering, het onderzoek op de terechtzittingen in eerste aanleg.

Het hof heeft kennisgenomen van de vordering van de advocaat-generaal, strekkende tot bewezenverklaring van het in de zaak met het parketnummer 19-810245-09 onder 1 primair, 2, 3, 4 en 5 alsmede het in de zaak met het parketnummer 19-605334-10 ten laste gelegde en veroordeling van verdachte tot een gevangenisstraf voor de duur van 24 maanden, met aftrek van de tijd die door verdachte in verzekering en voorlopige hechtenis is doorgebracht. Voorts heeft de advocaat-generaal gevorderd dat het hof aan verdachte de maatregel van terbeschikkingstelling met verpleging van overheidswege zal opleggen. Ten slotte heeft de advocaat-generaal gevorderd dat het hof de vordering van de benadeelde partij [benadeelde 1] zal toewijzen tot het gevorderde bedrag van € 3.056,- en die van de benadeelde partij [benadeelde 2] tot het bedrag van € 152,66, met niet-ontvankelijkverklaring van laatstgenoemde in het overige deel van haar vordering. Ten aanzien van beide bedragen dient het hof de schadevergoedingsmaatregel op te leggen. Deze vordering is na voorlezing aan het hof overgelegd.

Het hof heeft voorts kennis genomen van hetgeen door verdachte en zijn raadsvrouw, mr. M. Hoekzema, naar voren is gebracht.

1.

hij in of omstreeks de periode van 1 juli 2009 tot en met 28 augustus 2009 te [plaats 1], althans in de gemeente [gemeente 1], ter uitvoering van het door verdachte voorgenomen misdrijf om opzettelijk [benadeelde 1] van het leven te beroven, met dat opzet een kussen, althans een dergelijk voorwerp, in het gezicht van die [benadeelde 1] heeft gedrukt en/of enige tijd gedrukt heeft gehouden en/of (vervolgens) (met zijn handen) de keel/hals van die [benadeelde 1] heeft dichtgeknepen/dichtgedrukt en/of enige tijd dichtgeknepen/dichtgedrukt heeft gehouden, terwijl de uitvoering van dat voorgenomen misdrijf niet is voltooid;

2.

hij in of omstreeks de periode van 1 juli 2009 tot en met 28 augustus 2009 te [plaats 1], althans in de gemeente [gemeente 1], opzettelijk mishandelend [benadeelde 1] (meermalen) in het gezicht, althans tegen het hoofd, heeft gestompt en/of geslagen, waardoor deze letsel heeft bekomen en/of pijn heeft ondervonden;

3.

hij op verschillende tijdstippen, althans op enig tijdstip, in of omstreeks de periode van

27 augustus 2009 tot en met 28 augustus 2009 te [plaats 1], althans in de gemeente [gemeente 1], (telkens) [benadeelde 1] heeft bedreigd met enig misdrijf tegen het leven gericht, althans met zware mishandeling, immers heeft verdachte (telkens) opzettelijk dreigend tijdens een msn-contact met die [benadeelde 1] aan haar geschreven dat hij haar zou vermoorden, althans (telkens) woorden van gelijke dreigende aard en/of strekking;

4.

hij in of omstreeks de periode van 28 augustus 2009 tot en met 10 mei 2010 te [plaats 1], althans in de gemeente [gemeente 1], in elk geval in Nederland, wederrechtelijk stelselmatig opzettelijk inbreuk heeft gemaakt op de persoonlijke levenssfeer van [benadeelde 1], met het oogmerk die [benadeelde 1] te dwingen iets te doen, niet te doen, te dulden, en/of vrees aan te jagen, immers heeft verdachte die [benadeelde 1] zeer veel e-mailtjes en/of sms'jes met (onder meer) bedreigende inhoud toegestuurd en/of heeft verdachte die [benadeelde 1] meermalen opgezocht in/bij haar woning, althans zich in de directe omgeving van die woning opgehouden en/of heeft verdachte die [benadeelde 1] meermalen gebeld;

5.

hij op verschillende tijdstippen, althans op enig tijdstip, in of omstreeks de periode van

10 september 2009 tot en met 12 september 2009 te [plaats 1], althans in de gemeente [gemeente 1], (telkens) opzettelijk en wederrechtelijk een of meer band(en) en/of een ruit van een auto, staande aan/nabij de [straat], in elk geval enig goed, (telkens) geheel of ten dele toebehorende aan [slachtoffer], in elk geval aan een ander of anderen dan aan verdachte, heeft vernield en/of beschadigd en/of onbruikbaar gemaakt;

Aan verdachte is een zestal feiten ten laste gelegd, waarvan vier betrekking hebben op gedragingen jegens aangeefster [benadeelde 1] (hierna te noemen: [benadeelde 1]). Het eerste feit ziet

- evenals de onder 2 ten laste gelegde, door verdachte erkende mishandeling - op een geweldsincident op 13 juli 2009, hetwelk ten laste is gelegd in drie varianten, te weten poging tot doodslag, subsidiair poging tot zware mishandeling en, meer subsidiair, mishandeling.

Het standpunt van de verdediging

Door en namens verdachte is betoogd dat hij dient te worden vrijgesproken van het onder

1 primair en subsidiair ten laste gelegde. De raadsvrouw heeft daartoe - kort samengevat -

aangevoerd:

- dat verdachte volgens zijn eigen verklaringen [benadeelde 1] weliswaar bij de schouders en/of de halsstreek heeft beetgepakt/geschud, maar dat hij niet haar keel heeft dichtgeknepen;

- dat, indien het hof desondanks bewezen acht dat verdachte haar keel heeft dichtgeknepen, dit niet (zonder meer) leidt tot de kwalificatie 'poging tot doodslag' dan wel 'poging tot zware mishandeling';

- dat het (daarbij) zeer de vraag is of verdachte opzet op de dood dan wel op zwaar lichamelijk letsel had, dan wel dat hij bewust de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat zijn handelen één van beide gevolgen voor [benadeelde 1] kon hebben;

- dat alleen de onder 1 meer subsidiair ten laste gelegde mishandeling kan worden bewezen.

De overwegingen van het hof

Uit de stukken komt naar voren dat verdachte en [benadeelde 1] elkaar in juni 2009 leerden kennen via een datingsite. Na een mailwisseling, die gaandeweg persoonlijker van aard werd, ontstond bij beiden de wens elkaar te ontmoeten. Verdachte bracht - vermoedelijk eind juni, begin juli 2009 - daartoe een weekend door in de woning van [benadeelde 1] te [plaats 3], behorend bij het dorp [plaats 1]. Deze kennismaking verliep naar beider tevredenheid en leidde tot voortzetting daarvan. Gedurende het tweede gezamenlijk doorgebrachte weekend vond in de vroege ochtend van 13 juli 2009 voor de eerste maal (een poging tot) seksueel contact plaats. Toen dit niet lukte als gevolg van kennelijke potentieproblemen bij verdachte, ontstak hij plotsklaps in woede. [benadeelde 1] verklaart daarover: "Toen ik de blik in [verdachte] ogen zag, werd ik bang." Uit haar aangifte volgt - onder meer - dat verdachte vervolgens, terwijl zij ruggelings op bed lag, bovenop haar ging zitten, beide handen om haar keel sloot en die handen met kracht toekneep. [benadeelde 1] kon geen tijdsindicatie geven over de duur van de strangulatie, maar heeft wel aangegeven dat het zo lang was dat het haar 'zwart voor ogen' werd en dat ze dacht dat het 'met haar gebeurd was'. Nadat verdachte de keel van [benadeelde 1] had losgelaten, kreeg [benadeelde 1] ineens weer lucht. Vervolgens verbood verdachte haar op indringende wijze om aangifte te doen. In haar aangifte maakt [benadeelde 1] tevens melding van napijn aan haar keel, aandrang om te hoesten en blauwe plekken in haar hals in de dagen na het delict.

Het hof heeft voorts gelet op het proces-verbaal van bevindingen, door verbalisant [verbalisant 1] van de Regiopolitie Drenthe opgemaakt naar aanleiding van de gebeurtenissen op 13 juli 2009, waaruit blijkt dat voornoemde verbalisant, behalve tekenen van geweld in het gezicht en rondom/ bij het rechteroog van [benadeelde 1], die nacht tevens rode striemen in haar hals heeft waargenomen.

De in de woning aanwezige dochter van aangeefster, getuige [slachtoffer], heeft verklaard dat zij - gealarmeerd door het boze stemgeluid van verdachte en de hulpkreten van haar moeder - de slaapkamer binnentredend, heeft waargenomen dat verdachte 'bovenop haar moeder zat'. Omdat de verklaringen van [benadeelde 1] en [slachtoffer] afwijken waar het gaat om de vraag of verdachte op dat moment (nog) de handen om de hals van [benadeelde 1] hield, zal het hof de verklaring van [slachtoffer] slechts voor het bewijs bezigen voor zover het gaat om de door haar geregistreerde positie van verdachte ten opzichte van [benadeelde 1].

Voorts heeft het hof in dit verband kennis genomen van een mailbericht van verdachte aan [benadeelde 1] van 21 september 2009, bevattende de zinsnede 'had je keel dicht moeten houden'. Tenslotte heeft het hof gelet op de verklaring van verdachte, op 13 november 2009 afgelegd ten overstaan van verbalisant [verbalisant 2] van de politie Drenthe en opgenomen op dossierpagina 266, letterlijk inhoudende: 'Ik heb haar toen de keel dichtgeknepen, omdat zij wat dingetjes tegen mij had gezegd'. De ter terechtzitting van het hof van 14 november 2011 door verdachte gedane bewering als zou hij dit onder druk hebben verklaard, is niet onderbouwd en ook overigens niet aannemelijk geworden, zodat heet hof deze bewering zal passeren.

Op grond van het vorenstaande acht het hof bewezen dat verdachte met zijn handen de keel van [benadeelde 1] met kracht heeft dichtgeknepen en (een zekere tijd) dichtgeknepen heeft gehouden.

Mede gelet op het door de raadsvrouw op dit punt gevoerde verweer dient het hof vervolgens de vraag te beantwoorden of dergelijk handelen moet worden gekwalificeerd als poging tot doodslag en, zo niet, als poging tot zware mishandeling, daarin tevens begrepen de vraag of verdachte - al dan niet voorwaardelijk - opzet op één van beide gevolgen had.

Het hof stelt voorop dat voorwaardelijke opzet op een bepaald gevolg - in casu de dood - aanwezig is indien de verdachte willens en wetens de aanmerkelijke kans op het desbetreffende gevolg heeft aanvaard.

Het hof stelt vast dat de verklaringen van verdachte geen inzicht geven in hetgeen ten tijde van de betreffende gedragingen in hem is omgegaan.

Uit de verklaring van [benadeelde 1] komt naar voren dat zij een essentiële omslag in de gemoedstoestand van verdachte heeft waargenomen. Nu deze enkele waarneming echter niet voldoende is om voorwaardelijk opzet aan te nemen, hangt het van de feitelijke omstandigheden van het geval af, of hiervan sprake is. De aard van de gedragingen en de omstandigheden van het geval zijn daarbij van belang. Hierbij dient te worden opgemerkt dat bepaalde gedragingen naar hun uiterlijke verschijningsvorm kunnen worden aangemerkt als zozeer gericht op een bepaald gevolg, dat het - behoudens contra-indicaties - niet anders kan zijn dan dat verdachte de aanmerkelijke kans op het betreffende gevolg willens en wetens heeft aanvaard.

Het behoeft geen nader betoog dat het met kracht dichtknijpen en dichtgeknepen houden van de keel, indien voortgezet, in zijn algemeenheid leidt tot de dood van degene die die handeling ondergaat. Een van de meest elementaire functies van het menselijk lichaam, de ademhaling, wordt daardoor immers geblokkeerd.

Dat de strangulatie sporen in de hals van [benadeelde 1] heeft achtergelaten is vastgesteld door eerdergenoemde verbalisant [verbalisant 1]. [benadeelde 1] heeft aangegeven dat haar keel zodanig dichtgeknepen werd gehouden dat zij geen adem kon halen en dat het haar zwart voor ogen werd. Zij gaf aan gedacht te hebben door de gedragingen van verdachte te zullen overlijden. De verklaring van het slachtoffer dat zij door de wijze waarop verdachte op haar was gaan zitten, niet in staat was zich te verzetten, wordt ondersteund door de verklaring van haar dochter dat haar moeder door verdachte was 'klemgezet'.

Het vorenstaande in aanmerking nemende kan de gedraging van verdachte - te weten het met kracht dichtknijpen en dichtgeknepen houden van de keel van [benadeelde 1] - naar zijn uiterlijke verschijningsvorm worden aangemerkt als zozeer gericht op de dood van [benadeelde 1], dat het niet anders kan zijn dan dat verdachte willens en wetens de aanmerkelijke kans op dat gevolg heeft aanvaard. Van contra-indicaties hiervoor is het hof niet gebleken.

Gelet op het vorenstaande is wettig en overtuigend bewezen dat verdachte voorwaardelijk opzet had op de dood van [benadeelde 1].

1.

hij op 13 juli 2009 te [plaats 1], ter uitvoering van het door verdachte voorgenomen misdrijf om opzettelijk [benadeelde 1] van het leven te beroven, met dat opzet met zijn handen de keel van die [benadeelde 1] heeft dichtgeknepen/dichtgedrukt en enige tijd dichtgeknepen/dichtgedrukt heeft gehouden, terwijl de uitvoering van dat voorgenomen misdrijf niet is voltooid;

2.

hij op 13 juli 2009 te [plaats 1], opzettelijk mishandelend [benadeelde 1] meermalen in het gezicht heeft geslagen, waardoor deze letsel heeft bekomen en pijn heeft ondervonden;

3.

hij in de periode van 27 augustus 2009 tot en met 28 augustus 2009 te [plaats 1], [benadeelde 1] heeft bedreigd met enig misdrijf tegen het leven gericht, immers heeft verdachte telkens opzettelijk dreigend tijdens een msn-contact met die [benadeelde 1] aan haar geschreven dat hij haar zou vermoorden;

4.

hij in de periode van 5 oktober 2009 tot en met 10 mei 2010 te [plaats 1], wederrechtelijk stelselmatig opzettelijk inbreuk heeft gemaakt op de persoonlijke levenssfeer van [benadeelde 1], met het oogmerk die [benadeelde 1] vrees aan te jagen, immers heeft verdachte die [benadeelde 1] zeer veel

e-mailtjes en sms'jes met onder meer bedreigende inhoud toegestuurd en heeft verdachte die [benadeelde 1] meermalen opgezocht bij haar woning en heeft verdachte die [benadeelde 1] meermalen gebeld;

5.

hij op verschillende tijdstippen in de periode van 10 september 2009 tot en met 12 september 2009 te [plaats 1], opzettelijk en wederrechtelijk meer banden en een ruit van een auto, staande aan de [straat], toebehorende aan [slachtoffer], heeft vernield;

het in de zaak met parketnummer 19-810245-09 onder 1 primair bewezen verklaarde levert op:

poging tot doodslag.

het in de zaak met parketnummer 19-810245-09 onder 2 bewezen verklaarde levert op:

mishandeling.

het in de zaak met parketnummer 19-810245-09 onder 3 bewezen verklaarde levert op:

bedreiging met enig misdrijf tegen het leven gericht.

het in de zaak met parketnummer 19-810245-09 onder 4 bewezen verklaarde levert op:

belaging.

het in de zaak met parketnummer 19-810245-09 onder 5 bewezen verklaarde levert op:

opzettelijk en wederrechtelijk enig goed dat geheel of ten dele aan een ander toebehoort, vernielen, meermalen gepleegd.

het in de zaak met parketnummer 19-605334-10 bewezen verklaarde levert op:

opzettelijk en wederrechtelijk enig goed dat geheel of ten dele aan een ander toebehoort, vernielen

en

in de woning bij een ander in gebruik, wederrechtelijk binnendringen.

Strafbaarheid van het bewezenverklaarde

Ten aanzien van de strafbaarheid van het onder 1 primair bewezen verklaarde heeft de raadsvrouw betoogd dat, mocht het hof de hiervoor weergegeven verweren passeren, er sprake is geweest van vrijwillige terugtred, nu uit de verklaring van [benadeelde 1] valt af te leiden dat verdachte op enig moment eigener beweging haar keel heeft losgelaten. In dit verband heeft de raadsvrouw het hof tevens gewezen op jurisprudentie van de Hoge Raad, inhoudende dat voor het aannemen van vrijwillige terugtred ook plaats kan zijn in geval van een voltooide poging.

Ten aanzien van de strafbaarheid van verdachte heeft het hof - onder meer - gelet op de rapportage van 1 oktober 2010, opgemaakt door S. Went, psychiater, en C.T.H.M. Salet, GZ-psycholoog, beiden verbonden aan het Nederlands Instituut voor Forensische Psychiatrie en Psychologie, locatie Pieter Baan Centrum te Utrecht, waar verdachte van

23 juli 2010 tot 10 september 2010 ter observatie opgenomen is geweest.

Betrokkene is een beneden- tot laaggemiddeld intelligente 48-jarige man met een

persoonlijkheidsstoornis NAO (niet anders omschreven) met borderline, narcistische en antisociale kenmerken. De persoonlijkheidsstoornis bij betrokkene wordt gekenmerkt door een hechtingsstoonis, die zijn oorsprong vindt in betrokkenes jeugd, waarin hij affectief en pedagogisch verwaarloosd werd. De identiteit van betrokkene is daardoor weinig uitgerijpt. Er is bij betrokkene sprake van stemmings-wisselingen, impulsiviteit, verhoogde gevoeligheid voor afwijzing, basis-wantrouwen, gebrekkige empathie, externaliseren, grootspraak ter overdekking van onderliggende insufficiëntiegevoelens, devalueren van anderen, sterke controle-behoefte, verhoogde prikkelbaarheid, gestoorde agressieregulatie en een gebrekkig ontwikkelde gewetensfunctie.

Als gevolg van zijn persoonlijkheidsproblematiek lukt het hem niet, ondanks goede intenties, om op adequate wijze relaties aan te gaan en vast te houden, betaald werk vast te houden en zijn leven op pro-sociale wijze vorm te geven. Steeds opnieuw vervalt betrokkene in (gewelddadig) crimineel gedrag met als gevolg een aaneen-schakeling van detenties. Ten tijde van de ten laste gelegde feiten was er sprake van een gebrekkige ontwikkeling van de geestvermogens. Wij adviseren u om betrokkene, gezien het bovenomschrevene, als verminderd toerekeningsvatbaar te beschouwen voor alle feiten, indien bewezen.

De hierna te melden strafoplegging is in overeenstemming met de aard en de ernst van het bewezenverklaarde en de omstandigheden waaronder dit is begaan, mede gelet op de persoon van verdachte, zoals van een en ander bij het onderzoek ter terechtzitting is gebleken.

Verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan een zestal misdrijven, die alle gekenmerkt worden door agressie, voortkomend uit woede, frustratie en relationeel onvermogen. Na de geweldsincidenten van 13 juli 2009, die hiervoor reeds zijn beschreven, heeft verdachte aangeefster [benadeelde 1] maandenlang telefonisch en digitaal bedreigd en belaagd. Daarnaast heeft verdachte zich bij haar woning opgehouden, heimelijk in haar schuur overnacht en vernielingen toegebracht aan de auto van haar dochter. Hij heeft de lichamelijke en psychische integriteit van aangeefster daarmee grovelijk aangetast.

Uit de schriftelijke slachtofferverklaring van [benadeelde 1] komt onder meer naar voren dat zij een week lang niet naar buiten durfde vanwege de zichtbare letsels, die haar bovendien waren toegebracht in de eigen woning, een plek waarin men zich bij uitstek veilig behoort te kunnen voelen. Door de daarop volgende gedragingen van verdachte, zoals bewezen verklaard onder 3 en 4, voelde [benadeelde 1] zich zodanig bevreesd en opgejaagd, dat zij zich genoodzaakt zag elders te verblijven. Uit die verklaring blijkt voorts dat haar inwonende dochter, [slachtoffer], kampt met een angststoornis. Voor zover verdachte het bewezen verklaarde al erkent, miskent hij de ernst daarvan en legt hij de verantwoordelijkheid daarvoor vrijwel volledig bij aangeefster die hem 'aan het lijntje zou hebben gehouden'.

Ook [benadeelde 2], aangeefster van het onder 19-605334-10 bewezen verklaarde, verklaart in haar vordering als benadeelde partij zeer angstig te zijn geweest en overspannen te zijn geraakt als gevolg van de onvoorspelbare en ondermijnende acties van verdachte.

Het hof heeft voorts gelet op het de verdachte betreffend uittreksel uit de justitiële documentatie van 6 oktober 2011, waaruit blijkt dat verdachte vele malen eerder onherroepelijk is veroordeeld voor misdrijven met een geweldsaspect.

De meervoudige kamer in de rechtbank te Assen heeft bij het beroepen vonnis van

27 januari 2011 bepaald dat aan verdachte een terbeschikkingstelling met voorwaarden moet worden opgelegd. De rechtbank heeft het daartoe strekkend advies van het Pieter Baan Centrum gevolgd, daarbij tevens in aanmerking nemende dat verdachte zijn medewerking had verleend aan de totstandkoming van de betreffende rapportage en niet eerder een langdurige behandeling had ondergaan. Volgens de hiervoor genoemde deskundigen zou een gesloten klinische behandeling, gevolgd door een traject van ambulante behandeling en begeleiding tot een goed resultaat kunnen leiden. De reclassering heeft de nadere invulling van de aan de terbeschikkingstelling te verbinden voorwaarden gestalte gegeven in een zogeheten maatregelrapport d.d. 11 januari 2011. Aan het indicatieorgaan NIFP/IFZ is vervolgens de taak toebedeeld om te bepalen waar verdachte het klinische gedeelte van zijn behandeling diende te ondergaan. Alles afwegende - waaronder de problematiek van verdachte, het aanwezige beveiligingsniveau, de behandelpopulatie en de ter plaatse aanwezige deskundigheid - heeft het indicatieorgaan daartoe de Forensisch Psychiatrische Kliniek te Assen als meest geëigende instelling aangewezen.

De op 1 september 2010 in werking getreden wijziging van artikel 11, eerste lid, van de Beginselenwet verpleging terbeschikkinggestelden alsmede die van artikel 38, zesde en zevende lid, van het Wetboek van Strafrecht, brengt mee dat oplegging van een terbeschikkingstelling met voorwaarden - ongeacht of tegen het betreffende vonnis hoger beroep is ingesteld - bij voorraad uitvoerbaar is. Verdachte is derhalve na ommekomst van de hem in eerste aanleg opgelegde detentie voor de duur van 24 maanden op 9 maart 2011 opgenomen in de Forensisch Psychiatrische Kliniek te Assen, alwaar een proefopname voor de duur van drie maanden volgde in het kader van de tenuitvoerlegging van de hem opgelegde terbeschikkingstelling met voorwaarden.

Het verloop van deze proefperiode is neergelegd in de aan het dossier toegevoegde brief van 30 juni 2011 van K.N.A. 't Lam, klinisch psycholoog en behandelcoördinator van verdachte bij de FPK, en J. Krakee, psychiater en manager behandelzaken, gericht aan J. Nijkamp, de reclasseringsbegeleider van verdachte en opsteller van het maatregelrapport.

Uit die brief komt onder meer naar voren dat aan verdachte op 21 juni 2011 een 'behandelpauze' is aangezegd wegens diverse overtredingen van de in de kliniek geldende regels. Deze behandelpauze resulteerde op 27 juni 2011 in een behandelstop. De redenen daarvoor laten zich als volgt samenvatten:

- verdachte ontkent dan wel bagatelliseert zijn aandeel in (de meest ernstige aspecten van) de hem ten laste gelegde delicten, hetgeen in de weg staat aan een zinvolle behandelrelatie, met name wegens het ontbreken van (enige mate van) overeenstemming over het delictscenario;

- verdachte verbleef tegen zijn zin in de FPK en vond dat hij er 'niks te leren had';

- verdachte uit zich verbaal dreigend tegenover personeel en medepatiënten en vormt derhalve intern een veiligheidsrisico;

- verdachte wilde geen openheid van zaken geven over geconstateerd cannabisbezit en -gebruik en het uitlenen van geld;

- behandelmotivatie ontbreekt en er is geen zicht op verandering.

Het hof heeft de hiervoor weergegeven door de raadsvrouw gevoerde verweren uitvoerig gewogen. Hoewel de door haar genoemde aspecten zeker van complicerende invloed zullen zijn geweest op het verloop van de proefopname van verdachte in de FPK, gaan deze volledig voorbij aan het aandeel dat verdachte daarin heeft gehad. Uit de brief van de FPK van 30 juni 2011, de verklaringen van de deskundige 't Lam ter raadkamerzitting van de rechtbank Assen van 27 oktober 2011 en uit hetgeen het hof ter terechtzittingen van

6 oktober 2011 en 14 november 2011 heeft waargenomen, komt het beeld naar voren van een verdachte die weigert, dan wel onmachtig is, zijn eigen aandeel in het problematische verloop van zijn (volwassen) leven onder ogen te zien, daaronder tevens begrepen zijn aandeel in het vastlopen van de opname in de FPK. Verdachte lijkt niet bereid en/of in staat naar zichzelf te kijken. Hij heeft van de rechtbank Assen de gelegenheid gekregen een terbeschikkingstelling met dwangverpleging te voorkomen, maar hij heeft die kans niet, althans in kennelijk ontoereikende mate, benut. Het hof is van oordeel dat - ondanks verdachtes slechte start in het leven - het niet aangaat om de oorzaak van mislukkingen, (relatie)conflicten en justitiecontacten telkens buiten zichzelf te leggen en dit alles te beschouwen als onrecht dat hem overkomt en hem door anderen wordt aangedaan. Een dergelijke opstelling staat in de weg aan elke verandering ten goede en zal verdachte telkens opnieuw in de problemen brengen.

Alles afwegende zal het hof aan verdachte, waar het gaat om het onder 1 primair, 2, 3 en 4 van de tenlastelegging met het parketnummer 19-810245-09 ten laste gelegde, een terbeschikkingstelling opleggen met verpleging van overheidswege.

De hiervoor genoemde feiten betreffen misdrijven waarop naar de wettelijke omschrijving een gevangenisstraf van vier jaren of meer is gesteld dan wel daarmee in artikel 37a, eerste lid, onder 1, gelijk zijn gesteld. De maatregel zal voorts worden opgelegd, omdat de veiligheid van anderen, dan wel de algemene veiligheid van personen het opleggen van die maatregel eist.

De benadeelde partij [benadeelde 1] heeft zich in eerste aanleg in het strafproces gevoegd met een vordering tot schadevergoeding. Deze bedraagt € 3.056,-, bestaande uit een bedrag van

€ 3.000,- ter zake van geleden immateriële schade en € 56,- ter zake van materiële schade.

De vordering is bij het vonnis waarvan beroep toegewezen tot een bedrag van € 2.000,-.

De benadeelde partij heeft zich in hoger beroep opnieuw gevoegd voor het bedrag van haar oorspronkelijke vordering.

Uit het onderzoek ter terechtzitting is het hof voldoende gebleken dat de benadeelde partij als gevolg van het in de zaak met parketnummer 19-810245-09 onder 1 bewezenverklaarde handelen van verdachte rechtstreeks immateriële schade heeft geleden. Het hof stelt dat bedrag vast op € 2.000,-. Verdachte is tot vergoeding van die schade gehouden, zodat de vordering tot voornoemd bedrag zal worden toegewezen.

Voor het overige is het hof van oordeel dat behandeling van de vordering tot immateriële schadevergoeding een onevenredige belasting van het strafgeding oplevert. In zoverre kan de benadeelde partij daarom thans in dat deel van haar vordering niet worden ontvangen en kan zij deze slechts bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Wat betreft de vordering tot materiële schadevergoeding stelt het hof vast dat de door verdachte stukgegooide telefoon niet de benadeelde partij [benadeelde 1] toebehoorde, maar van haar dochter [slachtoffer] was. Voorts is deze schade geen rechtstreeks gevolg van hetgeen bewezen is verklaard. Het hof verklaart de benadeelde partij daarom ook in dat deel van haar vordering niet ontvankelijk.

De benadeelde partij [benadeelde 2] heeft zich in eerste aanleg in het strafproces gevoegd met een vordering tot schadevergoeding. Deze bedraagt € 752,66, bestaande uit een bedrag van

€ 100,- ter zake van geleden immateriële schade en € 652,66 ter zake van materiële schade.

De vordering is bij het vonnis waarvan beroep toegewezen tot een bedrag van € 152,66. De benadeelde partij heeft zich in hoger beroep opnieuw gevoegd voor het bedrag van haar oorspronkelijke vordering.

Uit het onderzoek ter terechtzitting is het hof voldoende gebleken dat de benadeelde partij als gevolg van het in de zaak met parketnummer 19-605334-10 bewezen verklaarde handelen van verdachte rechtstreeks immateriële schade heeft geleden tot het gevorderde bedrag van € 100,-. Voorts zijn de met de reparatie van de door verdachte vernielde ruit gemoeide kosten ad € 52,66 een rechtstreeks gevolg van het bewezen verklaarde. Verdachte is tot vergoeding van beide schadecomponenten gehouden, zodat de vordering tot het bedrag van € 152,66 zal worden toegewezen.

De voor het overige door de benadeelde partij gestelde materiële schade is geen rechtstreeks gevolg van het bewezen verklaarde. In zoverre kan de benadeelde partij daarom thans in haar vordering niet worden ontvangen en kan zij haar vordering slechts bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Vordering van de benadeelde partij [benadeelde 1]

Wijst toe de vordering tot schadevergoeding van de benadeelde partij [benadeelde 1] terzake van het in de zaak met parketnummer 19-810245-09 onder 1 bewezen verklaarde tot het bedrag van EUR 2.000,00 (tweeduizend euro) aan immateriële schade en veroordeelt de verdachte om dit bedrag tegen een behoorlijk bewijs van kwijting te betalen aan de benadeelde partij.

Vordering van de benadeelde partij [benadeelde 2]

Wijst toe de vordering tot schadevergoeding van de benadeelde partij [benadeelde 2] terzake van het in de zaak met parketnummer 19-605334-10 primair bewezen verklaarde tot het bedrag van EUR 100,00 (honderd euro) aan immateriële schade en € 52,66 aan materiële schade en veroordeelt de verdachte om dit bedrag tegen een behoorlijk bewijs van kwijting te betalen aan de benadeelde partij.

Aldus gewezen door

mr. J.A.A.M. van Veen, voorzitter,

mr. W. Foppen en mr. T.H. Bosma, raadsheren,

in tegenwoordigheid van J.B. Schwerzel, griffier,

en op 28 november 2011 ter openbare terechtzitting uitgesproken.