Hoge Raad, 10-07-2001, AB3325, 00344/01 U

Hoge Raad der Nederlanden

Arrest

1. De bestreden uitspraak

De Rechtbank heeft de gevraagde uitlevering van [de opgeëiste persoon] aan de Verenigde Staten van Amerika toelaatbaar verklaard ter strafvervolging van [de opgeëiste persoon] ter zake van de in de bestreden uitspraak omschreven feiten.

2. Geding in cassatie

3. Beoordeling van het eerste middel

3.1. Het middel klaagt erover dat de Rechtbank ten onrechte, althans onvoldoende gemotiveerd, heeft verworpen het verweer dat de stukken ongenoegzaam zijn vanwege het verzuim van de verzoekende staat, in strijd met art. 9, tweede lid onder e van het toepasselijke uitleveringsverdrag, de wetsbepalingen over te leggen waaruit van zijn rechtsmacht blijkt.

3.2. De bestreden uitspraak houdt als beslissing op het in het middel bedoelde verweer in:

"Naar aanleiding van de vraag van de rechtbank, uitgesproken bij tussenbeslissing van 16 oktober 2000, naar de rechtsmacht van de verzoekende staat met betrekking tot feiten voor zover deze buiten de Verenigde Staten van Amerika zijn gepleegd, is de bovenvermelde aanvullende verklaring ter ondersteuning van het uitleveringsverzoek d.d. 17 november 2000 ontvangen. Met de raadsman constateert de rechtbank dat in dit stuk geen wettelijke bepalingen zijn vermeld, doch uitsluitend gesproken wordt over de op dat punt in de Verenigde Staten van Amerika geldende jurisprudentie. Gelet op de inhoud van deze aanvullende verklaring en mede gelet op het bepaalde in artikel 2 lid 3 onder a van het tussen Nederland en de Verenigde Staten van Amerika gesloten Uitleveringsverdrag komt de rechtbank tot het oordeel dat de stukken op dit punt genoegzaam zijn".

3.3. De door de Rechtbank vermelde aanvullende verklaring betreft die welke op 17 november 2000 is opgemaakt door [betrokkene A], welke onder meer inhoudt:

"The basis of the United States' jurisdiction to prosecute the criminal activities of, in, and affecting the United States and specifically, the Eastern District of New York, are both defendants' criminal communications to New York, the defendant [betrokkene B]s physical presence in order to conduct criminal activities in New York, and both defendants' agreement and participation in sending two shipments of "ecstasy" to the Eastern District of New York".

3.4. Artikel 9 van het Uitleveringsverdrag tussen het Koninkrijk der Nederlanden en de Verenigde Staten van Amerika (Trb. 1980, 111) houdt, voorzover voor de beoordeling van het middel van belang, in:

3.5. Door overlegging van de verklaring van [betrokkene A], zoals onder 3.3 weergegeven, heeft de verzoekende staat opgegeven dat het feit waarvoor de uitlevering is verzocht (mede) is begaan op zijn grondgebied. Derhalve is niet de in de evenvermelde verdragsbepaling gestelde voorwaarde vervuld dat het strafbare feit buiten het grondgebied van die staat werd gepleegd. Het oordeel van de Rechtbank, dat het niet overleggen door de verzoekende staat van zijn wetsbepalingen met betrekking tot de rechtsmacht niet in de weg staat aan de genoegzaamheid van de stukken, is dus juist, wat er ook zij van de overwegingen die de Rechtbank tot dat oordeel hebben geleid. Daarom faalt het middel.

4. Beoordeling van het tweede middel

4.1. Het middel komt met rechts- en motiveringsklachten op tegen de verwerping van het verweer, en de beslissing op het daaraan verbonden verzoek om aanhouding van de behandeling van het uitleveringsverzoek, dat de stukken ongenoegzaam zijn omdat deze onvoldoende inzicht geven in de rechtmatigheid van de bewijsgaring met betrekking tot de infiltratie- en undercoveractiviteiten op Nederlands grondgebied.

4.2. De aan het proces-verbaal van de zitting van de Rechtbank van 19 december 2000 gehechte pleitnota van de raadsvrouw houdt onder meer in:

Bij de stukken ontbreekt enig stuk waaruit blijkt dat er overleg geweest is met Nederlandse autoriteiten en er door de undercover agent rechtmatig op Nederlands grondgebied is geopereerd tussen 24 mei 2000 en 26 mei 2000.

Er is aanleiding om te veronderstellen dat er al in een veel eerder stadium door under cover agenten of infiltranten is geopereerd op Nederlands grondgebied, nl. in maart 2000 toen een zekere [betrokkene C] bij client thuis is geweest en geprobeerd heeft client over te halen XTC naar Amerika te sturen naar een zekere [betrokkene D].

Deze [betrokkene C] heeft om client daartoe te bewegen enige dagen bij client verbleven, terwijl hij vanaf januari 2000 client wekelijks zo niet dagelijks belde teneinde client te bewegen XTC op te sturen naar de USA.

Deze [betrokkene C] is de directe aanleiding geweest dat er 850 XTC pillen naar een DEA postbus in Amerika gezonden zijn, overigens niet door of namens client. Het is meer dan waarschijnlijk dat deze undercover of infiltrant zonder toestemming in Nederland heeft geopereerd terwijl er voorts door hem actief is uitgelokt, aldus client".

4.3. De Rechtbank heeft aangaande het gevoerde verweer overwogen en beslist:

"De raadsman heeft tevens aangevoerd dat de stukken niet genoegzaam zijn aangezien geen stukken zijn overgelegd die inzicht kunnen geven in de rechtmatigheid van de bewijsvergaring en heeft daartoe verwezen naar de infiltratie- en undercoveractiviteiten waarvan in de stukken melding wordt gemaakt. Hij heeft aanhouding van de behandeling van het uitleveringsverzoek verzocht zowel om de stukken op het onderhavige punt te laten aanvullen door de verzoekende staat, als om ter terechtzitting een drietal getuigen te doen horen.

In de onderhavige zaak is gesteld noch aannemelijk geworden dat er sprake zou kunnen zijn van zodanig risico. Het verzoek om aanhouding tot aanvulling van stukken en om getuigen te doen horen, wordt mitsdien afgewezen.

De Rechtbank is van oordeel dat de door de verzoekende staat overgelegde stukken voldoen aan de daaraan ingevolge het verdrag te stellen eisen".

4.5. Het middel faalt.

5. Beoordeling van het derde middel

5.1. Het middel klaagt over het verzuim van de Rechtbank te beslissen op het verzoek de behandeling van het uitleveringsverzoek aan te houden teneinde de Officier van Justitie opdracht te geven na te gaan of in Nederland een vervolging tegen de opgeëiste persoon heeft plaatsgevonden en zo ja, waarom deze is gestaakt.

5.2. De aan het proces-verbaal van de zitting van 19 december 2000 gehechte pleitnota van de raadsman houdt in dat aldaar aanhouding van de behandeling is verzocht op -onder meer- de in het middel vermelde grond. Het proces-verbaal houdt, voorzover hier van belang, verder in:

"De voorzitter deelt - na beraad - als beslissing van de Rechtbank het volgende mede: De rechtbank ziet voorshands geen reden om de behandeling van het uitleveringsverzoek aan te houden".

5.3. Aldus heeft de Rechtbank weliswaar beslist op het verzoek tot aanhouding doch verzuimd die beslissing ten aanzien van de in het middel vermelde grond voor dat verzoek te motiveren. Nu ook in de bestreden uitspraak zodanige motivering niet voorkomt is het middel in zoverre terecht voorgesteld. Dat verzuim behoeft evenwel niet tot cassatie te leiden omdat de beantwoording van de vraag of uitlevering moet worden geweigerd op grond dat hier te lande een vervolging plaatsvindt ter zake van de feiten waarvoor uitlevering is gevraagd, niet toekomt aan de rechter die over de toelaatbaarheid van de uitlevering oordeelt maar aan de Minister van Justitie.

6. Slotsom

Nu de middelen niet tot cassatie kunnen leiden, terwijl de Hoge Raad ook geen grond aanwezig oordeelt waarop de bestreden uitspraak ambtshalve zou behoren te worden vernietigd, moet het beroep worden verworpen.

7. Beslissing

De Hoge Raad verwerpt het beroep.

Dit arrest is gewezen door de vice-president W.J.M. Davids als voorzitter, en de raadsheren G.J.M. Corstens en A.M.M. Orie, in bijzijn van de griffier S.P. Bakker, en uitgesproken op 10 juli 2001.